Wyniszczenie psychiczne

Dzień dobry, wła­ści­wie nie wiem od czego powin­nam zacząć pisząc tą wia­do­mość, ponie­waż w prze­ciągu trzech lat dużo się wyda­rzyło. Zau­wa­ży­łam, że z upływem czasu zaczę­łam się coraz bar­dziej pogrą­żać. Nie mam chęci ani siły, żeby pod­jąć się cze­go­kol­wiek, jestem obo­jętna, a uczu­cie rado­ści i szczę­ścia dawno się ulot­niło. Czuję się tak, jakby ktoś wyssał ze mnie życie. Rodzina i przy­ja­ciele dostrze­gają, że coś się dzieje, ja sam także zdaję sobie z tego dosko­nale sprawę, jed­nak nie umiem wyjść z tej sytu­acji, jedyne co robię to dalej się wynisz­czam.
Mam ten­den­cję do wyrzą­dza­nia sobie samej krzywdy. Przy­wra­cam wspo­mnie­nia, które są dla mnie bardzo bole­sne, przy­kre i które dołują mnie jesz­cze bar­dziej. Mam świa­do­mość, że wyrzą­dzam sobie tym krzywdę, że przez to będzie mi tylko źle, jed­nak na­dal w to brnę. Two­rzę sobie w gło­wię sce­na­riu­sze, które nie mają lub nie muszą mieć miej­sca, spra­wiają jedy­nie, że coraz bar­dziej się dołuję i pła­czę. Wymy­ślam sobie co może się dziać np. u byłego part­nera, jaki jest szczę­śliwy, co złego o mnie mówił albo jak bar­dzo byłam i jestem mu obo­jętna. Przy­ta­czam sobie na nowo roz­mowy, które mnie zra­niły, które wyrzą­dziły mi naj­więcej przykrości. Roz­dra­puję stare rany, dole­wa­jąc do nich jedy­nie wię­cej gory­czy. Jeśli dowiem się lub zoba­czę coś, co jest dla mnie draż­li­wym tema­tem, potra­fię myśleć o tym przez długi czas. Cały dzień prze­pada mi na roz­my­śla­niu i wpę­dza­niu się w przy­gnę­bie­nie. Może to dość dziwny przykład, ale to jak wkładanie ręki w ognisko, wiem że będzie bolało, że nic dobrego z tego nie będzie, jednak robię to mimo konsekwencji.
Od kwiet­nia wszyst­kie złe wyda­rze­nia zaczęły się kumulować w jed­nym cza­sie, płacz był nie­od­łącz­nym ele­men­tem każ­dego dnia. Chciało mi się krzy­czeć z bólu i zamiast w jaki­kol­wiek spo­sób się odciąć, wypo­cząć to coraz bar­dziej pogrą­ża­łam się w pro­ble­mach. Mię­dzy innymi spo­sób w jaki zosta­łam potrak­to­wana przez byłego part­nera, odbija się na mnie do tej pory. Przez to co zro­bił i powie­dział, prze­sta­łam nor­mal­nie funk­cjo­no­wać. Całe poczu­cie wła­snej war­to­ści zostało znisz­czone, poczu­łam się nic nie­wartą osobą. Zaczę­łam wpę­dzać się w poczu­cie winy. To rów­nież przy­czy­niło się do sytu­acji w jakiej obec­nie jestem. To jedynie niewielka część tego co aktualnie się dzieje, opisanie tego wszystkiego jest zbyt trudne. Chciałam jedynie nakreślić problem z jakim się zmagam.
Powoli koń­czę stu­dia i zamiast spiąć się, zabrać się do pracy to tylko zaprze­pasz­czam kolejny rok. Nie wiem jak się podnieść, może to wszystko to tylko wyol­brzy­mia­nie pro­ble­mów, które każdy miewa? Jedyne czego jestem pewna, to że psy­chicz­nie jestem już bardzo zmę­czona, boję się, że z cza­sem może być już tylko gorzej. Nie umiem się odciąć, wyłączyć, przestać się ranić w ten sposób.
Ser­decz­nie pozdra­wiam.