Zacznę od tego że mam 23 lata, a problem którym chciała bym się podzielić dotyczy z grubsza mojej ma

Zacznę od tego że mam 23 lata, a problem którym chciała bym się podzielić dotyczy z grubsza mojej mamy i tego jak działa to na mnie. Około 8 lat temu u mojej mamy zdiagnozowano schizofrenie paranoidalną. Wychowała mnie babcia, ona nie specjalnie się mną interesowała, a ojca nie znam. Kiedy miałam 14 lat wprowadziła się do mieszkania babci i od tamtej pory mieszka z nami. Jakoś 3 lata temu mama zaczęła się izolować i przestała brać leki, a o udaniu się do lekarza nawet nie chciała słyszeć. Zaczyna mnie to przerastać, jest agresywna, obraża mnie na każdym kroku, mówi że "oni" ją atakują, a ja nie reaguje. Babcia na początku tamtego toku dostała udaru i od tamtej pory mieszka w innym mieście u swojej córki. Postanowili ją zabrać bo nie chcieli jej zostawiać z moją mamą. Od tamtej pory cały dom jest tylko na mojej głowie. Pranie, gotowanie, sprzątanie a w dodatku studia i zajmowanie się matką. Mam problemy ze snem, słyszę jak moja mama po nocach chodzi po domu, krzyczy na kogoś pomimo że nikogo nie ma. Znajduje sobie coraz to nowych partnerów na jedna noc, czasem na dwie, a ja leżę w pokoju obok i muszę tego wszystkiego wysłuchiwać. Pije a na dodatek jestem pewna że bierze też narkotyki. Zaczęłam się bać jak z kuchni zaczęły znikać noże, raz się zdarzyło że miała napad gdzie latała po domu wymachując nożem na oślep. Przerażona zamknęłam się w swoim pokoju i czekałam aż się uspokoi. Teraz okazało się że kupiła sobie wiatrówkę. Boję się że któregoś dnia zacznie z niej mierzyć do mnie i mi coś zrobi. Zostałam sama, rodzina mieszka w innym mieście i nie interesuje ich ani ja ani tym bardziej ona. Od pewnego czasu zaczęłam zauważać u siebie dziwne zachowanie. Na początku uświadomił mi to mój chłopak. Powiedział że jestem inna, że się zmieniłam bardzo. Przede wszystkim straciłam potrzebę jakiej kolwiek bliskości z chłopakiem, wydaje mi się że z powodu partnerów matki zaczęłam odczuwać do tego w pewnym sensie obrzydzenie. Nie chce żeby mnie przytulał, zaczęłam czuć się nie komfortowo jak wgl zaczyna mnie dotykać i ogólnie jak się do mnie zbliża. Straciłam zainteresowanie chłopakiem i przyjaciółmi. Spotykam się z nim właściwie tylko dlatego żeby przestał gadać jak to nie zwracam na niego uwagi. Więc raz w tygodniu zmuszam się do spędzenia z nim choć kilku godzin. Ciężko wyciągnąć mnie z domu, nie chce w nim być ale też nie chce z niego wychodzić. Nie czuje się w nim już bezpiecznie. Całe dnie spędzam zamknięta w pokoju. Z tego co zauważyłam coraz bardziej jestem obojętna na wszystko i wszystkich. Ale obojętności nauczyłam się chyba w szkole. Mając rok miałam wypadek w którym wpadłam rękami do ogniska w wyniku czego straciłam dwa palce i mam okropne blizny na rękach. Dzieci w szkole potrafią być okrutne pod względem inności. Zawsze byłam kozłem ofiarnym w szkole. W liceum zaczęłam nosić bluzy z długim rękawem bo tylko one w jakimś stopniu zakrywały moje blizny. Ale i tak mówili że jestem dziwna bo o tyle w zimę to normalne to w lato przy 30 stopniach noszenie bluzy jest już dziwne. Ale czułam się bardziej komfortowo niż bez niej. Matka powoli ale bardzo skutecznie wykańcza mnie psychicznie. Ciężko mi nawet opisać co czuje. Złość? Smutek? Bezradność? Strach? Obojętność.. A może wszystko na raz. Na pewno nie jest to radość. Coraz bardziej robi mi się ciężko to znieść. Nie mam myśli samobójczych ale często myślę o tym że lepiej by było gdybym wgl się nie urodziła. Bardziej chciała bym gdzieś uciec niż całkiem zniknąć z tego świata. Kilka razy myślałam o tym żeby zrobić sobie krzywdę np trzymając ostry nóż w ręce przy robieniu obiadu. Ale takie myśli znikają równie szybko co się pojawiają. Bo w sumie co mi to da? Jedynie kilka blizn więcej a sytuacji i tak to nie zmieni. Choć wydaje mi się że ból fizyczny i tak pewnie byłby mniejszy niż ten który czuje na codzień. Jedyne czego mi brakuje to odwagi. Ale to chyba dobrze że akurat pod tym względem jestem tchórzem. Nie wiem już co mam zrobić. Boję się że skończę w psychiatryku, będę chora jak ona. Każdego dnia przeżywam z nią prawdziwe piekło. Nie mam wsparcia ze strony rodziny, babcia po udarze nie może się denerwować więc udaje przed nią że jest wszystko dobrze. Chłopak mnie nie rozumie, uważa że czepiam się mamy, a nigdy nie był świadkiem jej wybryków bo ona świetnie się maskuje kiedy ktoś do nas przychodzi. Przyjaciołom nawet nie mówiłam że ona jest chora, przed nimi też udaje że wszystko jest dobrze. Nie mam z kim o tym porozmawiać. Nikt nie chce mi udzielić w tej sprawie pomocy. Policja powiedziała że nie zareagują puki ona mi nie zrobi krzywdy. Karetka jak przyjeżdża to ją zostają bo przed ich przyjazdem ona się uspokaja i nie mają podstaw do zabrania jej bo nie wygląda na agresywną. Byłam nawet u jej psychiatry który powiedział mi że jak mam z nią problem to dzwonić po karetkę i że nie jest upoważniony do rozmawiania na jej temat ze mną bo moja mama nikogo do tego nie upoważniła, a jak już to mam przyjść z nią. Mam ja na siłę przyciągnąć do lekarza? Po prostu zaczynam nie dawać sobie z tym wszystkim rady. Zaczynam mieć dość. Tracę nadzieję na lepsze jutro. Co mam z tym zrobić? A przede wszystkim co mam zrobić ze sobą? Pozdrawiam serdecznie.