Zagubiona samotna mama

Gdy czytam Pani list, wyobrażam sobie Pani trudność, zmęczenie i poczucie samotności w tym tak bardzo wyczerpującym i całkiem nowym dla Pani życiowym doświadczeniu.
Pani pytanie świadczy o tym, jak bardzo potrzebuje Pani wsparcia. Pierwsze miesiące w nowej roli matki bardzo często bywają ogromnym przeciążeniem. Tyle rzeczy robi się przecież po raz pierwszy. Wszystko jest teraz nowe, jest uczeniem się, odkrywaniem, a czasem docieraniem do granic własnej wytrzymałości, gdy trzeba pokonać wielkie zmęczenie, niewyspanie, lęk, niepewność i odnaleźć przy tym nowy rytm życia. Odkryć radość z cudownej więzi z dzieckiem, nie zapominając o sobie samej.
Każda kobieta w tym szczególnym czasie bardzo potrzebuje wsparcia bliskich. Lęk i niepewność tworzą poczucie bezradności, smutku i bezsilności. To właśnie to, co Pani nazywa uczuciem "nienadawania się". Każda początkująca mama szczególnie potrzebuje bliskiego towarzyszenia, oparcia, a nawet opieki (zwłaszcza po trudnym i skomplikowanym porodzie). Potrzebuje też mądrej porady innych kobiet, możliwości podzielenia się trudnością, czasem wskazówek i podpowiedzi, a czasem po prostu chodzi o to, by ktoś dał jej szansę na odrobinę dłuższy sen lub chwilę innego relaksu, żeby zebrała siły. Nie mówiąc już o takich „luksusach” jak bliskość i troska innych.
Bardzo często się zdarza, że sobie sami nie radzimy w określonej sytuacji i sięgamy wtedy po pomoc. Nie jest Pani wcale „złą matką”, a tylko czasem pewnie przerażoną, przemęczoną i zagubioną, odczuwającą brak wsparcia kiedy Pani ogromnie go potrzebuje. Sięgnięcie po pomoc psychoterapeuty jest oczywiście pomysłem na poszukanie tego wsparcia właśnie wtedy gdy trudno o nie wśród bliskich. Czasem, w sytuacji depresji poporodowej, pomoc specjalisty bywa zresztą niezbędna. Zawsze warto się przekonać samemu.
Serdecznie Panią pozdrawiam i cieszę się, że sama sięga Pani do świata.