Zazdrość o chłopaka mnie przerasta. Czy to uleczalne?

Witam,
zazdrość o umiarkowanym natężeniu może być nawet dobra dla niektórych par, jednak kiedy jest ona zbyt duża - może stać się niszczycielska. Często pod zazdrością jest ogromny lęk (np. przed opuszczeniem). Nie wiem, na ile Pani zazdrość jest uzasadniona, ale podejrzewam, że z jej powodu oboje ponosicie zbyt duże koszty. Jest kilka sposobów pracy z zazdrością. Terapia Akceptacji i Zaangażowania (ACT) koncentruje się na tym, żeby klient nauczył się rozpoznawać to uczucie, ale nie ulegać mu tak, żeby nie rządziło jego życiem.
"Skoro moje uczucie nie ma podstaw w rzeczywistości, a zachowanie pod jego wpływem mi szkodzi na dłuższą metę, mogę nauczyć się rozpoznawać je, ale mu nie wierzyć i zachowywać się w taki sposób, który czyni moje życie bardziej wartościowym". Podobnie jak na przykład z lekiem: "Czuję lęk przed opuszczeniem i to uczucie popycha mnie do np. kontrolowania, ale ostatecznie zabiera mi kontrolę i doprowadza do konfliktów w związku, co może skończyć się jego rozpadem. Wobec tego będę czuł lęk i zrobię to, co sprawi, że moja relacja będzie lepsza i pełniejsza - kontrolowanie mi tego na pewno nie da." Najczęściej takie zachowanie powoduje, że uczucie przestaje po jakimś czasie przejmować nad nami kontrolę i może się tak stać, że jeśli go "nie karmimy" straci na sile.
Ta krótka odpowiedź może nie wystarczyć. Aby dokładniej Pani odpowiedzieć, sprawa wymaga na pewno dobrej indywidualnej diagnozy - np. dotyczącej źródeł tej zazdrości. Po drodze jest wiele pułapek lub lęk może być tak zakorzeniony, np. w związku z jakimś traumatycznym doświadczeniem, że trudno samemu sobie poradzić. Wtedy myślę, że najlepszym rozwiązaniem będzie terapia. Myślę, że w takim przypadku ma szansę być ona skuteczna.
Życzę powodzenia

Witam serdecznie, pisze Pani o strachu przed tym, że partner opuści Panią z powodu okazywanej zazdrości, ale także o tym, że uczucie zazdrości jest tak silne, że utrudnia Pani normalne funkcjonowanie w związku.
Jeżeli chodzi o zazdrość to sama w sobie nie jest ona chorobą tylko jest to emocja - jak wiele innych. Oznacza to, że są w Pani takie automatyczne myśli o zostaniu porzuconym, że natychmiast wywołują one silny lęk przed odrzuceniem, a ten lęk znowu pcha do irracjonalnych zachowań – które na nieszczęście, jak Pani zresztą trafnie zauważyła, mogą doprowadzić do faktycznego odejścia Pani partnera. Czyli występuje trochę taka samospełniająca się przepowiednia.
Jak Pani pisze, niełatwo się jednak uporać samej z tym co się dzieje. Zachęcałabym więc do udania się do psychoterapeuty po to, aby przyjrzeć się tym myślom i uczuciom i ich źródle, aby nie pojawiały się tak automatycznie co działa destrukcyjnie i uniemożliwia Pani stworzenie bliskiej relacji z partnerem, opartej na miłości, akceptacji i zaufaniu.
Zapraszam Panią na bezpłatna wizytę do gabinetu jeżeli będzie chciała Pani skorzystać z mojej pomocy.

Rzeczywiście nadmierna zazdrość potrafi mieć toksyczny wpływ na związek i dobrze, że ma Pani taką intuicję, aby zwrócić się o poradę, pomoc. Choćbyśmy nie wiem jak chcieli nie zamkniemy nikogo w "klatce", bo nawet cała ze złota i tak nie sprawi, że dana osoba będzie szczęśliwa. Prędzej czy później będzie chciała się uwolnić, zaczerpnąć powietrza.
W bliskiej relacji niezbędne jest zaufanie. Jeżeli go brakuje to trudno o spokój i poczucie bezpieczeństwa. Przyczyny tego, że nie potrafimy obdarzyć drugiej osoby zaufaniem często tkwią w naszych poprzednich doświadczeniach czy własnych schematach. Są to np. przekonania, że wszyscy mężczyźni zdradzają i że trzeba być czujnym lub generalnie, że ludzie ranią, odrzucają, opuszczają. Źródeł tych schematów szukamy w trakcie terapii. Uczymy się także bardziej adaptacyjnych zachowań, czyli takich, które lepiej służą nam i naszym relacjom. Zachęcam zatem do konsultacji psychologicznej.

Dzień dobry,
Zazdrość, o której Pani pisze może mieć wyniszczający wpływ zarówno dla Pani związku, jak i przede wszystkim dla Pani samej. Być może dotyczy ona tylko tego związku, ale być może chodzi raczej o Pani kwestie zaufania, bliskości i bezpieczeństwa. Nie ma krótkiej odpowiedzi na to, jak sobie z nią poradzić. Warto raczej zastanowić się nad tym, co ona znaczy w Pani życiu, dlaczego Pani towarzyszy, dlaczego tak trudno Pani się z nią rozstać i ostatecznie to zrobić. Tak, jak każda inna trudność, z którą borykają się ludzie, wymaga czasu, uwagi i pochylenia się, aby zacząć żyć inaczej.
Życzę powodzenia.
Pozdrawiam,
Patrycja Stępniewska