Zwracam się z prośbą o pomoc w zrozumieniu przyczyn moich zachowań, które budzą we mnie głęboki niep

Dzień dobry, pisze Pani o potrzebie zrozumienia przyczyn swoich wybuchów złości. Samo zrozumienie może pomóc ale nie zawsze jest wystarczające by uzyskać zmianę w sposobie myślenia a przede wszystkim w swoich zachowaniu. Myślę, że jeszcze ważniejszy trening wpływania na swoje emocje a przede wszystkim w sposobie ich wyrażania - bo same emocje to "nic złego". Nawet swoją złość czy gniew można wyrażać w sposób "nieagresywny" pozwalający komunikować się w sposób cywilizowany. Potrzebę zrozumienia przyczyn szanuję, ale nie w każdym podejściu psychologicznych jest to niezbędne aby zacząć się inaczej zachowywać. Jest szereg działań psychoedukacyjnych oraz możliwe są ćwiczenia pomagające reagować znacząco inaczej. Część podejść psychologicznych zakłada potrzebę sięgnięcia do przyczyn, ale nie wszystkie, To jest chrakterystyczne m in. dla nurtu psychologii w którym ja z wyboru pracuje tzn. w Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach. Czasem warto wypróbować różne podejścia i popracować z kilkoma psychologami! Nierzadko można trafić na odpowiedniego psychologa - terapeutę, czy na odpowiedni nurt terapeutyczny od razu. Jestem przekonany, że korzystając z terapii można uzyskać zmianę w sposobie reagowania w sytuacjach, które Pani opisała. Na pewno bez pomocy specjalisty poradzić sobie samej z opisanymi problemami może być bardzo trudno lub nawet może się to okazać niemożliwe.
Z wyrazami szacunku i powodzenia w szukaniu możliwości zmiany swoich reakcji Jacek Czapski

Opisuje Pani trudną dla Pani i Pani rodziny sytuację. Jesteśmy ludźmi i jako ludzie przeżywamy różne emocje, nawet te niezbyt przyjemne, jak frustracja, złość, gniew. Byc może nikt nie nauczył Pani jak wyrażać i radzić sobie z trudnymi emocjami lub za wyrażanie ich była Pani karana przez rodziców (obrażanie, bicie to przemoc). Doświadczyła Pani przemocy ze strony bliskich, a przemoc rodzi kolejną przemoc. Mamy prawo przeżywać emocje, ale to my jako dorośli powinniśmy panować nad sobą. Najważniejsze, że zdaje sobie Pani sprawę ze swojego zachowania, nie akceptuje go i chce go zmienić, a nie udaje przed sobą, że nic się nie stało, to naprawdę krok naprzód ku zmianie. Kolejnym może być wizyta u psychologa. Można zapisać się na konsultacje psychologiczne na NFZ lub prywatnie, stacjonarnie czy online, aby przepracować złość i agresję. Zastanowić się, co naprawdę kryje się pod tą złością (może to byc np. poczucie odrzucenia, braku kontroli gdy dziecko nie robi tego co chcemy, rozczarowanie życiem, frustracja w pracy, niskie poczucie wartości, hormony i wiele innych aspektów, o ktorych ciężko tutaj gdybać), nauczyć się rozpoznawać kiedy złość wzbiera na sile, poznać techniki opanowywania i wyrażania złości, aby przerwac cykl przemocy i by Pani dziecko nie przeżywało tego co Pani w dzieciństwie.
Proszę działać. Życzę powodzenia.

Złość jest ważną emocją, która nas informuje, że na przykład nie zostały spełnione nasze oczekiwania albo ktoś przekroczył naszą granicę. Warto jednak uczyć się takiego wyrażania złości, aby nie niszczyła naszych relacji. Jeśli chciałaby Pani zrozumieć, co przyczynia się do tego, że traci Pani panowanie nad sobą oraz nauczyć się konstruktywnie i bez przemocy wyrażać swoja złość, zapraszam na konsultacje online. Na moim profilu w sekcji filmy znajdzie Pani nagranie webinaru "Instrukcja obsługi złości", w którym zwięźle wyjaśniam jak wpadamy w błędne koło złości i w jaki sposób można z tym pracować.

Dziękuję za podzielenie się swoimi uczuciami i doświadczeniami. To, co Pani opisuje, jest niezwykle istotne i może być pierwszym krokiem w kierunku zrozumienia oraz pracy nad poprawą swoich reakcji emocjonalnych i relacji z bliskimi.

Intensywne wybuchy złości, które Pani odczuwa, są sygnałem, że w Pani wnętrzu mogą kryć się nierozwiązane emocje i tematy z przeszłości. Często osoby, które w dzieciństwie doświadczyły przemocy – zarówno fizycznej, jak i emocjonalnej – mają trudności z regulowaniem swoich emocji w dorosłym życiu. Kiedy granice były przekraczane, naturalnym mechanizmem obronnym staje się reagowanie w sposób, który może wydawać się nadmierny lub nieproporcjonalny do sytuacji. W takich chwilach można też mieć trudności z dostrzeganiem, że przekraczając granice innych – w tym przypadku swojego dziecka – replikujemy wzorce z przeszłości, które były dla nas bolesne.

To, że odczuwa Pani ogromne poczucie winy po wybuchach złości, wskazuje na Pani wewnętrzny konflikt i pragnienie, by być lepszą osobą oraz rodzicem. Pani frustracja może również wynikać z trudności w radzeniu sobie z emocjami i sytuacjami, które przypominają Pani o traumatycznych doświadczeniach z dzieciństwa. Ważne jest, aby zauważyć, że te emocje są naturalne, ale kluczowe staje się odnalezienie zdrowszych sposobów ich wyrażania. Praca nad regulowaniem emocji jest procesem, który wymaga czasu i wyrozumiałości dla siebie. Umożliwi to nie tylko poprawę Pani samopoczucia, ale także zbudowanie zdrowszych relacji z bliskimi, co z pewnością przyniesie ulgę i pozytywne zmiany w życiu rodzinnym.

Pani emocje mają swoją historię, a zrozumienie ich może być kluczem do ich skuteczniejszego zarządzania. Serdecznie zachęcam Panią do kontaktu. Pozdrawiam