Sebastian Kaźmierowski

Podejrzewam, że mam narcystyczne zaburzenie osobowości. Spełniam zdecydowaną większość jego kryteriów diagnostycznych.

Ostatnio coraz bardziej zaczyna mi ono doskwierać. Zupełnie nie potrafię budować trwałych relacji interpersonalnych. Ciężko jest mi nawiązać jakąś więź z drugim człowiekiem. Coraz więcej ludzi się ode mnie odwraca na skutek moich licznych manipulacji i kłamstw. Mam przez to poczucie potwornego osamotnienia. Jestem praktycznie całkowicie pozbawionym empatii egoistą.

Moja samoocena a co za tym idzie i samopoczucie zmieniają się czasami nawet kilkukrotnie w ciągu dnia. Zaczynam dzień pełen energii, poczucia swojej wyjątkowości, niemal nadludzkich możliwości, a kończę go przepełniony odrazą do własnej osoby.

Mam poczucie, że bardzo wiele na tym wszystkim tracę i jeżeli nie zacznę nad sobą pracować to postępujące we mnie problemy mogą zrujnować mi życie oraz doprowadzić do sytuacji, że nikt już przy mnie nie zostanie.

Chciałbym jednak podjąć się psychoterapii. Nie wiem tylko do kogo powinienem się skierować. Słyszałem o różnych sposobach prowadzenia terapii, różnych specjalizacjach terapeutów. Nie wiem czy powinienem skierować się raczej do psychologa czy psychiatry

Proszę o pomoc w ustaleniu co mi dolega. Moje dotychczasowe spotkania z psychologami nie spełniły moich oczekiwań (3 specjalistów odmówiło na pierwszej wizycie) i nie odpowiedziały na podstawowe pytania. Poniżej podaje listę najważniejszych objawów
- trudności w nawiązywaniu i podtrzymywaniu kontaktów z ludźmi,
- przywiązanie do zasad i schematów,
- poczucie niedopasowania,
- trudne dzieciństwo w tym 1. brak więzi z ojcem, 2. brak więzi z rodziną ze strony ojca i matki, 3. brak rozmów z ojcem o codziennych sprawach,
- poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu najbliższej rodziny (brat i mama) oraz dobrze określonej sytuacji (wyznaczonej przez reguły),
- wydaje mi się że emocjonalnie i społecznie jestem opóźniony w porównaniu do rówieśników,
- trudności w interpretacji uczuć i zachowań innych osób oraz okazywaniu własnych uczuć,
- dokładna i codzienna ANALIZA swoich zachowań oraz innych osób w celu podjęcia decyzji lub określenia jak się zachować,
- duże pretensje do mamy za decyzje żywo godzące w interesy rodziny tak bardzo by można je uznać za wynik niezaradności lub choroby.
Moja mama i brat także borykają się z problemami życiowymi.

Pozdrawiam.