mgr Weronika Labandt

Jestem kobietą która ma depresje z 5 lat. Miewam problemy i potrzebuję odpowiedzi na je.

Problemy

* Męczy mnie przebywanie z ludźmi, gadanie z nimi, spotykanie się. Cały czas myślę o tym jak chce już iść do domu. Zawsze byłam cichym typem osoby i nie wiedziałam o jakich tematach gadać. Większość ludzi powiedziała mi że wyglądam smutna chociaż cały czas zmuszam się do śmiechu. Spotykać się np. na miasto też nie lubię. Jest tam wielki grom ludzi i nudzę się dosłownie. Czasem mam wrażenie że wybuchnę z płaczem, ale próbuje się hamować aż będę w domu. Co do szkoły: Klasa jest strasznie hałaśliwa aż głowa mnie boli od ich gadania, śmiechu, krzyków. Dlatego lubię przebywać w domu w ciszy i spokoju sama.

* Wspominałam o tym że mam wrażenie że wybuchnę z płaczu ale tego nie robię... nie potrafię okazywać emocji i dosłownie nic nie czuję i nic mnie nie rusza. Ale jest kilka wyjątków i problemy które nie potrafię kontrolować. Czasami śmieję się bez powodu. Nawet gdyby to było do wroga i nie mogę się hamować z śmiechem. Naprawdę nie mam powodu by się śmiać i większość ludzi też mnie nie rozumie i widzi jako dziwoląga z tego powodu. Oraz czasem płaczem i to ten wyjątek. Nie chcę iść do psychologa, psychiatry, szpitala. O samym myśleniu lub jak tam jestem zaczynam płakać lub bywa że się trzęsę. Te osoby przysporzyli mi traumę życiową. Te osoby i też moi rodzice. Zniszczyli mi życie. Jestem w domu cicha i nigdy nie gadam. Nawet z rodzicami jak coś powiedzą. Gdy każę im wyjść w pokoju bo nic innego nie robią niż robić mi na złość i się mnie słuchają i gadają o swoim to chce mi się płakać. Sama rozmowa z rodzicami zmusza mnie do płaczu. Lub do tego dziwnego śmiechu.

* Dawno dostałam leki na depresje po czym straciłam wszystkie emocje i nie potrafiłam zmusić się do płaczu i mnie nic nie śmieszyło. Gdy trafiłam do szpitala, bezpośrednio zabrali mi te leki na depresje przez co źle zaczęłam reagować.

* Dużo rzeczy zapominam. Dużo ludzi zwróciło mi uwagę że powtarzam te same rzeczy które ich się już pytałam. Sama jestem świadoma tego. Wiem że przed depresją miałam lepsze życie i byłam nieco szczęśliwsza. Ale nie pamiętam co robiłam. Gdy wpadłam w depresje zaczęłam wiele rzeczy zapominać. Trauma zaczęła mi jedynie krążyć po głowie. Dzisiaj pamiętam tą traumę trochę ale z uczuciami wszystko się wymazało. Nawet nie pamiętam co tydzień temu robiłam. Co wczoraj robiłam. Co znajoma 10sek temu powiedziała. Z nauką też miewam problemy przez to.

* Przez to że zawsze byłam cisza i najbardziej przez te 5 lat. Z nikim nie gadałam. Nie czytałam książek. Dlatego nie potrafię zdań formułować i się wysłowić. Czasem krąży mi po głowie coś co chcę powiedzieć dla osoby i jak chce powiedzieć to, nawet jak powtarzałam to samo zdanie tysiąc razy w głowie. Gdy chcę już to powiedzieć to zapominam... zaczęłam czytać książki ale nic nie uczę się z zdań i słów jak i tak wszystko zapominam. Dni mijają dla mnie bardzo szybko. Czuję się jak staruszka z mózgiem dzieciaka...

* Problemy z wzrokiem. Potrafię czytać z bliska jak i z daleka. Ale nie mam tego samego wzroku jak przed depresją. Teraz widzę czarno i szaro... Dawno temu wszystko dla mnie było żywe, miało powietrze w sobie, zauważalne małe elementy jak krople, ładne niebo jak dzień i noc. Teraz mam wrażenie że mam mgłe pod oczami. Że światło w oczach zgasło i żywa istota w nim umarła. Jakby były śpiące. Wcześniej mogłam odczuć wiatr na oczach. Teraz nie. Też drażnią mnie oczy często. Szłam z tym do okulisty ale powiedział że wszystko jest w porządku.


Co mogę zrobić by te problemy rozwiązać? Jestem 100% pewna że żaden psycholog mi nie pomoże. Chodziłam do wielu psychologów, psychiatrów, szpitali i jedyne co mi przysporzyli to traumę na całe życie. A to wszystko bo jestem zawsze cicha i nie gadam z rodzicami... Tak to przepraszam co moją dziecinną lekturę i dziękuje za przeczytanie do końca.

Otóż moje pytanie dotyczy lęku przed dentystą. Ok. 4 lat temu przeszedłem bardzo silny ból zęba i już wtedy pojawił się lęk przed bólem i przed stomatologiem. Od tego czasu nie potrafię zebrać się w sobie i iść na wizytę, ponieważ odczuwam lęk. Nie potrafię jednoznacznie określić czego się boję l, ale właśnie taki strach towarzyszy mi od tego momentu z przed 4 lat. Jak pokonać strach, lęk i udać się na wizytę?