mgr Agnieszka Burek-Blacha

Mam 21 lat, studiuję, od 6 lat mam partnera, jednak moje życie nie wygląda tak, jak chciałabym aby wyglądało. Jestem bardzo nieszczęśliwa, wręcz nienawidzę swojego życia, siebie, swojego ciała. Nie mam żadnej pasji, żadnego hobby, nie potrafię znaleźć niczego, co sprawiałoby mi przyjemność, nawet jeśli, coś takiego się znajdzie, szybko zaczyna mnie to psychicznie męczyć. Nie potrafię znaleźć pracy, strach i stres tak mnie blokuje, że każda próba znalezienia czegokolwiek, kończy się płaczem. Nie potrafię nawiązać żadnej nowej, przyjacielskiej relacji, boję się ludzi, stresuję się gdy mam kogoś poznać. Wiele sytuacji, w których mój partner próbował zapoznać mnie z jego nowymi znajomymi kończyła się płaczem i paniką z mojej strony, co w konsekwencji kończyło się zostaniem w łóżku. Stresują mnie codzienne sytuacje, takie jak pójście do sklepu czy do sąsiada. Zresztą, bardzo dużo rzeczy mnie stresuje. I najgorsze jest to, że czuję, że w moim życiu nie spotka mnie już nic dobrego, że już nic się nie zmieni, że zawsze już będę nieszczęśliwa. Często miewam napady złości, szału i smutku jednocześnie, a wywołują je błahostki, jak coś mi nie wyjdzie, czy coś pójdzie nie po mojej myśli. W takich momentach mam ochotę zrobić sobie krzywdę, w przeszłości nawet do tego dochodziło. Bardzo często myślę o samobójstwie jak o moim wybawieniu, wiem, że nigdy tego nie zrobię, wiem, że bardzo skrzywdziłoby to mojego chłopaka, jednak te myśli miewam naprawdę bardzo często. Jednak mimo to żyję normalnie, kiedy już gdzieś wychodzę zakładam maskę, i mogę się założyć, że większość moich znajomych ma mnie za silną, pewną siebie osobę. Śmieję się,, chodzę na zajęcia, odwiedzam moją rodzinę, niby wszystko jest dobrze, jednak tak często życie mnie przerasta. Wiem, że inni ludzie mają gorsze problemy niż ja i nie wiem czy to , co dzieje się ze mną to coś poważnego, czy powinnam iść z tym do specjalisty, bo w końcu miewam złe momenty, ale też funkcjonuje normalnie. Bardzo proszę o radę, już nie wiem co powinnam robić.

Jestem sentymentalną osobą, bardzo sentymentalną. Kiedyś taka nie byłam. teraz przywiązuję się do wszystkiego. Do miejsc, ludzi... Mam 24 lata. Uczyłam się w Szkole Policealnej. Miło wspominam te lata i niektórych nauczycieli... czasami chciałabym wrócić do tych lat i zacząć jeszcze raz naukę na tym kierunku by mieć kontakt z tymi nauczycielami. Byli bardzo fajni i pełni optymizmu. Czasami jak wracam myślami do tych lat to wzruszam się bardzo i załuję że ten okres skończył się