mgr Aleksandra Jasiukajtis

Stany depresyjne i lęki przed utratą przyjaciela. Jestem piętnastoletnią dziewczyną, chodzę do trzeciej klasy gimnazjum. Od ponad pięciu lat przyjaźnię się z pewnym kolegą z klasy. Wiemy o sobie bardzo dużo, spędzamy razem sporo czasu, uznajemy się nawzajem za najlepszych przyjaciół. Niestety naszą relację psuje mój wręcz obsesyjny strach przed tym, że on mnie zostawi, odrzuci i nie będzie się już mną przejmował. Ten irracjonalny lęk pojawił się trochę ponad pół roku temu. Mój przyjaciel wie o tym i wielokrotnie zapewniał mnie, że nie muszę się niczym przejmować i nasza przyjaźń będzie trwać bez problemu dalej. Jestem chorobliwie zazdrosna o inne osoby, z którymi on rozmawia i spędza czas. On jest ekstrawertykiem, lubi być w centrum uwagi, ma wielu znajomych, ja jestem raczej osobą wycofaną i spokojną. Jeśli chodzi o relacje międzyludzkie w przeciwieństwie do niego "idę" bardziej w jakość niż w ilość. Mam kilku zaufanych znajomych, ale właśnie tego kolegę lubię szczególnie. Czytałam gdzieś, że istnieje coś takiego jak uzależnienie od drugiej osoby. Czytałam też, że w takim wypadku zaleca się też na zawsze zerwać kontakt. Nie wiem, czy to prawda, ale zaczęłam się bać jeszcze bardziej. Nie chcę go tracić jako przyjaciela, wiem, że jemu również bardzo na mnie zależy. Mój lęk niszczy naszą relację, bardzo chcielibyśmy ją naprawić. Poza tym widzę u siebie inne zaburzenia psychiczne; często wpadam w stany przygnębienia przeplatane z euforią, nie widzę sensu i celu w życiu, czuję, że nie pasuję do otaczającego mnie świata, mam wrażenie, że dzisiejsze czasy są cyniczne, a relacje międzyludzkie płytkie i powierzchowne. Jestem osobą bardzo wrażliwą, odczuwam wszystkie emocje bardzo intensywnie. Jestem idealistką. Kilkakrotnie miałam myśli samobójcze.
Myślę, że potrzebuję pomocy psychologa, ale boję się powiedzieć o tym rodzicom, którzy nie mają pojęcia o moich problemach. Jedynym powiernikiem jest wyżej wymieniony przyjaciel, ale on, jako mój rówieśnik, niewiele może mi pomóc. Mimo starań, nie rozumie moich problemów (zresztą trudno mu się dziwić), próbuje mnie pocieszać, ale moje "depresyjne" okresy bardzo męczą nas oboje.
Proszę o pomoc! Co się ze mną dzieje? Jak zasugerować rodzicom, że potrzebuję pomocy? Z kim się skontaktować?

Nie potrafię nawiązywać żadnej relacji z mężczyznami, ani na płaszczyźnie koleżeńskiej, ani tym bardziej romantycznej. W towarzystwie mężczyzn w każdym wieku czuję się nieswojo, niezręcznie, mam ochotę jak najszybciej zakończyć rozmowę, Nie mam tego problemu w relacjach z kobietami, przy nich jestem otwarta i czuję się swobodnie. Nie przeszłam żadnej traumy związanej z mężczynami, nigdy od żadnego nie doświadczyłam przykrości ani upokorzenia,a mimo to żadnemu nie pozwalam się do siebie zbliżyć i unikam jak ognia kontaktu z nimi. Mój ojciec również nigdy nie wyrządził mi krzywdy, bardzo dobrze traktuje moją mamę i stanowi dla mnie właściwie wzór mężczyzny, mimo że oczywiście ma wady typu wybuchowy charakter i nieumiejętność rozmawiania o uczuciach i okazywania ich. Mogłabym prosić o próbę wyjaśnienia takiego stanu rzeczy i poradę? Byłabym bardzo wdzięczna.