mgr Aleksandra Kowal

Mam za sobą nerwicę lękową, ataki paniki ... unikanie życia społeczego, ogólnie negatywne nastawienie do życia. Na szczęście przeszłam leczenie antydepresantami i terapię u wspaniałej terapeutki,dzięki której zrozumiałam co to jest prawdziwe życie a nie szara egzystencja. Wreszcie czuję,że żyję na maksa.. Myślę pozytywnie( negatywne myśli staram sie zwalczać), stawiam sobie cele i spełniam marzenia... Jakiś czas temu przyszedł mi do głowy pomysł aby wrócić do nauki i zacząć się uczyć czegoś nowego dzięki czemu znajdę normalną pracę,która będzie dawać mi satysfakcję..(Póki co, nie czuję abym odkryła swoje powołanie). Kilkanaście lat temu marzyłam o studiowaniu psychologii, ale bałam się,że na studiach ludzie zwyczajnie mnie wyśmieją... osoba z problemami która chce pomagać innym w ich problemach.. Po mojej terapii, czuję jakaś dziwną potrzebę aby pomagać innym ludziom tak jak moja terapeutka pomogła mnie....Wiem,że osoba po psychologii nie musi zajmować się tylko terapią, ale nie jestem do tego przekonana. Z drugiej strony, nie chcę kiedyś żałować,że nie spróbowałam. Bardzo proszę o poradę.

Dzień dobry,
Mam znajomą, która od dwóch lat uczęszcza na psychoterapię. Przyznała się, że kilka dni temu próbowała popełnić samobójstwo, ale nie powiedziała o tym swojemu psychologowi. Boi się jego reakcji. Stąd moje pytanie, jak psycholog/psychoterapeuta może zareagować na taką informację od swojego pacjenta? Czy może umieścić go bez jego zgody w szpitalu psychiatrycznym?