mgr Aleksandra Rajtar

DOJŚCIE OD UL. HAWELAŃSKIEJ Z PODWÓRKA GDZIE JEST ALIOR BANK - DRUGA KLATKA ZARAZ PO TYLNYM WEJŚCIU DO PKO.
W okresie letnim zapraszam Państwa w poniedziałki. W pozostałe dni tygodnia pracuję w Szpitalu MSWiA Centrum Zdrowia Psychicznego w Złocieńcu.
Od października 2024 r. będę do Państwa dyspozycji w poniedziałki, środy i piątki w godzinach od 12 do 19. Aktualnie mój staż kliniczny czyli praca w Poradniach i na Oddziałach wynosi 7 tysięcy godzin zegarowych w ramach NFZ. Od 2004 roku nieprzerwanie kształcę się w kierunku psychologii i psychoterapii.
Moje CV:
Jestem psychologiem o specjalności klinicznej oraz psychoterapeutą w trakcie czteroletniego całościowego studium psychoterapii poznawczo - behawioralnej ( 3 rok z 4 ). Ukończyłam jednolite studia magisterskie na wydziale psychologii a wcześniej pięcioletnie studia pedagogiczne na wydziale psychopedagogiki. Mam za sobą także czteroletnie kształcenie w szkołach psychoterapii - trzy lata psychoterapii poznawczo - behawioralnej ( dorosłych oraz dzieci i młodzieży ) oraz rok kształcenia w systemowej szkole psychoterapii ( indywidualnej i rodzin ). Posiadam uprawnienia do prowadzenia grupowych zajęć warsztatowych oraz warsztatów na wyższych uczelniach. Pracowałam jako psycholog w Wojewódzkim Szpitalu Wielospecjalistycznym w Gorzowie Wlkp. na Oddziale Położniczo-Ginekologicznym z Pododdziałem Ginekologii Onkologicznej oraz Diagnostyki i Leczenia Niepłodności oraz na Oddziale Noworodkowym z Pododdziałem Intensywnej Opieki Nad Noworodkiem. Byłam członkiem trzyosobowego zespołu Hospicjum Prenatalnego, które utworzyliśmy wspólnie z lekarzami i dyrekcją Szpitala. Pełniłam rolę psychologa szkolnego w Zespole Szkół nr 12 w Gorzowie Wlkp. Obecnie pracuję w Poradni Zdrowia Psychicznego w Szpitalu w Międzychodzie oraz Hospicjum Domowym podległemu Poradni. Opiekuję się też szpitalnymi oddziałami somatycznymi w Międzychodzie. Pracuję głównie w Poradni Centrum Zdrowia Psychicznego i Psychiatrycznym Oddziale Dziennym w Drawsku Pomorskim a wcześniej w Poradni Zdrowia Psychicznego Szpitala w Szczecinku a także w Poradni Psychologicznej Ośrodka Terapeutycznego Szansa w Gorzowie Wlkp. Jestem członkiem Polskiego Towarzystwa Terapii Poznawczej i Behawioralnej oraz Wielkopolskiego Towarzystwa Terapii Systemowej. Pracuję zgodnie z etyką zawodu psychologa.
Poniżej kilka zdań na temat nurtu psychoterapeutycznego w którym pracuję i który jest mi najbliższy.
Psychoterapia poznawczo–behawioralna zwana także terapią kognitywno–behawioralną (cognitive–behavioral therapy – CBT), jest metodą leczenia zaburzeń psychicznych, trudności emocjonalnych oraz problematycznych zachowań. Charakteryzuje się ustrukturowanym i zorientowanym na określone cele i problemy sposobem współpracy terapeuty i klienta/pacjenta.

Czym CBT różni się od innych nurtów?
W porównaniu z innymi rodzajami psychoterapii jest określana jako metoda krótkoterminowa – trwa zwykle kilkanaście do kilkudziesięciu spotkań (raz w tygodniu). Choć pierwotnie powstała z myślą o leczeniu depresji, jest z powodzeniem stosowana także w leczeniu innych zaburzeń nastroju (m.in. dystymia, choroba dwubiegunowa), zaburzeń lękowych (m.in. lęk paniczny, fobia społeczna, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne), zaburzeń osobowości, odżywiania, uzależnień a także w zaburzeniach psychotycznych. Jej skuteczność w terapii różnych problemów psychicznych wykazano w bardzo dużej ilości wiarygodnych badań klinicznych.

U podstaw terapii poznawczo–behawioralnej leży założenie, że poprzez zmianę dezadaptacyjnego (błędnego, rodzącego cierpienie) sposobu myślenia można uzyskać zmianę nastroju i zachowania. Terapeuta stosuje techniki CBT aby pomóc pacjentowi/klientowi zweryfikować własne wzorce myślenia i własne przekonania oraz zastąpić „błędy w myśleniu” bardziej realistycznymi i efektywnymi myślami, redukując w rezultacie dyskomfort i ograniczając samoograniczające zachowania. Terapia poznawczo–behawioralna pozwala zastąpić nie sprawdzające się sposoby radzenia sobie, myślenia, odczuwania i zachowania się bardziej użytecznymi, bardziej „sprzyjającymi właścicielowi”. CBT zakłada że „posiadane” sposoby reagowania myślami, uczuciami i zachowaniami zostały wyuczone w toku rozwoju jednostki, a w związku z tym możliwe jest oduczenie się ich (w sprzyjających okolicznościach) lub nauczenie się nowych sposobów funkcjonowania. Mówiąc prościej, każdy może się nauczyć myśleć o sobie, świecie, innych ludziach w sposób bardziej sprzyjający jego dobremu codziennemu funkcjonowaniu.

Terapeuta poznawczo–behawioralny posługuje się w pracy z klientem/pacjentem różnymi technikami CBT, do których należą m.in.:

dialog sokratejski
– metoda polegająca na umiejętnym zadawaniu pytań przez terapeutę, w sposób umożliwiający klientowi/pacjentowi samodzielne zidentyfikowanie błędów lub zafałszowań we własnym myśleniu. Metoda nawiązuje do greckiego filozofa Sokratesa, który zasłynął między innymi z charakterystycznego sposobu dyskutowania z rozmówcami, których poglądów nie podzielał. Poprzez samo zadawanie pytań pozwalał im odkryć błędy logiczne we własnym rozumowaniu,

zapis myśli
– metoda polegająca na rozwinięciu umiejętności bardziej uważnego, świadomego i zdystansowanego przyglądania się własnym myślom w celu samodzielnego identyfikowania błędów i zniekształceń w ich treści. Uwzględnia systematyczne spisywanie myśli w określony sposób oraz ich ustrukturowaną analizę,

zadania domowe
– pomagają w sposób empiryczny (doświadczalny) badać i weryfikować posiadane przekonania. Np. jeśli ktoś jest głęboko przekonany, że z powodu wstydu „nie potrafię inicjować rozmowy z innymi”, może wspólnie z terapeutą ustalić zadanie by zapytać 5 przypadkowych osób o godzinę, pogodę, drogę itp. Zadania pomagają także utrwalać i rozwijać nowe umiejętności i sposoby radzenia sobie,

ekspozycja
– w przypadku zaburzeń lękowych, ekspozycja oznacza świadome, planowane i celowe narażenie się na obiekt lęku (np. pająka, uczucie duszności, przebywanie w zamkniętym pomieszczeniu) by oduczyć się lękowej reakcji, oswoić lęk i nauczyć się reagować w bardziej adaptacyjny sposób. Ekspozycja może przyjąć formę tzw. systematycznej desensytyzacji – stopniowego, kontrolowanego oswajania lękotwórczego obiektu,

przeformułowanie poznawcze
– polega na stopniowym zastępowaniu „starych, niefunkcjonalnych” przekonań bardziej adekwatnymi i służącymi danej osobie. Motorem przeformułowania przekonania może być m.in. dialog sokratejski, ekspozycja lub inny eksperyment behawioralny.
Można powiedzieć że w ramach terapii poznawczo–behawioralnej terapeuta i klient/pacjent działają jak zespół badawczy i wspólnie poszukują nieoptymalnych sposobów myślenia, czucia i zachowania się oraz sposobów najskuteczniejszej i najlepszej dla klienta/pacjent