mgr Anna Chyczewska

Od jakiegoś roku stałem się osoba chorobliwie zazdrosną o swoją żonę. A dokładnie o kolegę z jej pracy. Nie jest to wg. mnie atrakcyjna osoba ale pomimo tego mam ciągłe lęki i obawy że coś ich może łączyć. Jestem pewny jej wierności ale nie mogę pozbyć się lęku że oni ze sobą flirtują uśmiechają się do siebie w znaczący sposób, zerkają na siebie żartują z podtekstem. Nie wiem co jest przyczyną tej sytuacji być może to że jeszcze przed ślubem jakieś piętnaście lat temu dowiedziałem się żona pisze z kolegą ze studiów rozmawiają i jak ona sama przyznała flirtują ze sobą. Po tej sytuacji żona zerwała kontakt. Ja to jakoś przebolałem i wszystko było ok. Ale niestety rok temu powróciło wszystko ze zdwojoną siłą i przez rok czasu nie potrafię sobie z tym poradzić. Jestem strasznie zazdrosny o żonę chociaż nie wydaje mi się że robi coś złego to jednak moje myśli cały czas krążą wokół tego że flirtuje w pracy i mnie to strasznie dobija. Korzystałem z pomocy psychiatry dostałem tabletki, korzystałem z pomocy psychologa (dwie wizyty) ale niestety problem nie ustąpił. Psycholog zalecił mi ćwiczenia nad myślami (np: moją żona mnie nie zdradza , nie flirtuje , kierowanie myśli na inne sprawy, ale niestety to nie pomaga albo po prostu ja nie potrafię nakierować tego na odpowiednie tory i te ćwiczenia nie działają. Przez to wszystko cierpi nasze małżeństwo. Kłócimy się godzimy a ona cały czas jest przy mnie, zapewnia mnie o swojej miłości. O tym że najważniejsza jest dla niej rodzina, Ja i nasze dzieci że nic nie zepsuje że mnie nie zrani, żebym jej zaufał. Że ten flirt przed ślubem to były czas kiedy była głupia młoda. Teraz jest odpowiedzialną kobietą matką (mamy trójkę dzieci) i nie popełni już tego błędu. Co robić. Zmienić psychologa czy coś innego. Sam nie wiem. proszę o pomoc.

Jestem mężatką od 9 lat. Znam się z mężem 12 lat. Ja mam 46 lat, mąż jest starszy o 2 lata. Nie mamy dzieci.
Całkiem niedawno poinformował mnie, że się wypalił i że chce separacji.
Argumenty po jego stronie to mój pracoholizm, zbyt mało seksu i poczucie braku zainteresowania się nim.
Na co dzień pracuję naukowo. Moja praca jest specyficzna: pisanie książek, wyjazdy na konferencje, granty i realizacji projektów naukowych, do tego zajęcia ze studentami. To nienormowany charakter pracy, czasem do 23 - wymaga pracy przy komputerze. Mąż przed ślubem wiedział, że chcę pracować naukowo i jak bardzo jest to absorbująca praca. Do tego jestem osobą ambitną i dokładną. Jeśli coś robię to najlepiej jak potrafię.
Do tego jeszcze dorabiam zawodowo, prowadząc warsztaty czy oceniając wnioski. Wielokrotnie nie miałam siły na seks. Byłam zwyczajnie zmęczona. Jestem też chora - moja przypadłość ma wpływ na libido.
Mąż stwierdził, że ma dosyć, jest wypalony i że się wyprowadza na 3 miesiące. Od momentu wyprowadzki pomaga mi nadal we wszystkich ciężkich sprawach - ze względu na mój stan zdrowia nie jestem w stanie fizycznie wykonać pewnych rzeczy. Ja wielokrotnie sygnalizowała, próbując ratować małżeństwo, że chcę zmienić mój tryb pracy. On nie chce o tym słyszeć. Jednak podjął decyzji o rozwodzie, bo jak stwierdził nie wie czego chce.

Mam dylemat, czy unieść się damską ambicją i złożyć pozew o rozwód. To niezdecydowanie męża wykańcza mnie psychicznie, płaczę po kątach, zawalam pracę, terminy, zobowiązania. Nie umiem funkcjonować. Jego to jakoś nie interesuje. Mam łaskawie czekać na jego decyzję.