Czy często spodziewasz się najgorszego?

Niepokoisz się? Jesteś często roztrzęsiony? Jesteś nadwrażliwy na otoczenie, na krawędzi wybuchu? W głowie kołacze się myśl: „Jest źle, będzie coraz gorzej. Przyszłość przynosi tylko złe doświadczenia“. Być może masz złe samopoczucie od kilku miesięcy, a nawet lat. Nie pamiętasz, kiedy to się zaczęło. Czasem jest lepiej, objawów jest mniej. Generalnie jednak czujesz dyskomfort. Niezależnie od tego, co się dzieje w twoim życiu. Ciało także daje ci sygnały, które coraz trudniej ignorować: pocenie się, przyśpieszone bicie serca i kłopoty żołądkowe (chociaż nie ma medycznych powodów). Innym razem jest ci zimno albo masz pustkę w głowie. Twoje nastawienie do życia to: „jestem gotowy do ucieczki“ lub „chciałbym się schować“.

Co się ze mną dzieje?

Tak odczuwają świat osoby cierpiące na zespól uogólnionego lęku. To sytuacja kiedy samopoczucie wymyka się spod kontroli, a objawy niepokoju stają się coraz bardziej męczące.

Pewnie trudno w pierwszej chwili uwierzyć – ale może być inaczej. Przyjrzenie się w czasie psychoterapii swoim myślom, emocjom i schematom reagowania na rzeczywistość, prowadzi do zmiany samopoczucia. Możesz mieć bardziej odprężone ciało, spokojniejsze myśli i wyciszone emocje. Celem jest regulowanie emocji. Nie da się w życiu nie przeżywać lęku. Jest on dla nas sygnałem ostrzegawczym. Można jednak czuć go tyle, żeby na co dzień doświadczać więcej komfortu.

Radzenie sobie z niepokojem zaczyna się od akceptacji. Pacjenci często mówią: „Muszę go zwalczyć, pokonać“. Jakby to był największy wróg! Taka perspektywa prowadzi do wycieńczającej wojny, zabierającej energię i uwagę. Skuteczniejsza metoda to współpraca z lękiem: „Ciekawe co ważnego chcesz mi powiedzieć? Czego mogę się dzięki tobie nauczyć?“.

Zrozumieć swój lęk

Na zakończenie, zachęcam do samoobserwacji i autorefleksji – kiedy lęk przychodzi i co ważne, kiedy odchodzi. Jakie twoje działania pozwalają mu trwać krócej i z mniejszą intensywnością? Sprawdź też, które metody relaksacji są dla ciebie skuteczne.