Okiem eksperta - tricholetillomania (TTM)

Czym jest tricholetillomania?
Trichotillomania (TTM) to zaburzenie polegające na doświadczaniu przymusu/chęci wyrywania włosów. Jednocześnie przy tej czynności choremu często towarzyszy uczucie ulgi lub przyjemności. Działanie to prowadzi do przerzedzenia włosów lub zauważalnego łysienia.

Czy są jakies genetyczne lub inne uwarunkowania do wystapienia tego schorzenia?
Tricholetillomania należy do zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych i jak większość z nich ma podłoże psychogenne. Jest wiele możliwych scenariuszy na genezę powstania trudności u danej osoby. Mogą to być kwestie dziedziczne, ale wiele zaburzeń na tym tle powstaje w ramach trudnych, doświadczanych w przeszłości stanów, w ramach minionych wydarzeń. Nierzadko osoby doświadczające objawów mają za sobą historię przemocy psychicznej, fizycznej lub/i seksualnej.

Jak sie objawia?
Osoby doświadczające zaburzenia TTM wyrywają sobie włosy na głowie, a w niektórych przypadkach również brwi i rzęs, owłosienia pod pachami lub na rękach, nogach. Osoba może wyrywać włosy świadomie lub automatycznie (uświadamiając sobie, co robi, w trakcie trwania tej czynności lub po jej zakończeniu). Robi to nie w celu wyrządzenia sobie krzywdy, tylko doznania odprężenia w sytuacjach napięcia. Ilość napięcia związana jest z kumulacją uczuć, które pojawiają się aktualnie, ale zazwyczaj siła tych uczuć związana jest z doświadczanymi w przeszłości, śladami którym towarzyszyła duża ilość lęku, wstydu i złości. To był ogromny ładunek emocjonalny, i nierzadko trauma, które dziecko zmuszone było tłumić z wielu powodów, co ukształtowało określone mechanizmy i tendencje schematyczne uaktywniające się w dorosłym w sytuacjach stresowych, co wpływa na podejmowanie czynności wyrywania włosów, które mają to napięcie rozładować.

Kto go leczy i czy jest możliwe calkowite wyleczenie?
Prawie każda osoba cierpiąca na te trudności ukrywa ten problem i stara się jakoś go zamaskowa. Często nie mówi o o nim nawet lekarzom, do których udaje się w po leki np. na odrost włosów. Dlatego niezwykle istotna jest diagnostyka różnicowa, aby nie mylić tego zaburzenia z np. z łysieniem plackowatym.
W przypadku wystąpienia takich objawów należy zgłosić się przede wszystkim do psychoterapeuty, aby w pierwszym okresie zniwelować odruch wyrywania (i to może być psychoterapeuta CBT), ale w większości przypadków należy podjąć psychoterapię psychodynamiczną i może niekiedy psychiatryczną, zwłaszcza jeśli zachowania przyczynily sie do objawów depresji lub/i stanów lękowych. Podczas diagnozowania TTM należy także brać pod uwagę inne trudnosci zdrowotne osoby. Jeśli skłonność do wyrywania włosów wiąże się z występowaniem urojeń, omamów lub zapaleniem skóry, to przyczyną czynności nie jest trichotillomania. Może to być składowa innych zaburzeń lub choroby psychicznej. Dlatego istotna jest szczegółowa diagnostyka.

Jak żyć z tą chorobą?
Przede wszystkim nie należy bagatelizować objqwów, nie szukać leczenia na właśną ręką, a zaufać specjalistom. Jest to trudną choroba, ale mozna z nią zyć, pod warunkiem zastosowania właściwej diagnostyki a następnie odpowiedniego, skutecznego leczenia pod okiem specjalistów.