Współczesne metody przeszczepiania włosów

Istnieją różne formy zabiegów odtwórczych włosów. Bezwłosa skóra może być przy niewielkim obszarze łysienia wycięta, a powstały ubytek zszyty. Jeśli potencjalny ubytek jest rozległy, można próbować jego zamknięcia z zastosowaniem tzw. plastyki płatowej, czyli – tzw. płatami skórno-podskórnymi.

Zszycie tkanek może być ułatwione poprzez wstępne rozciągniecie skóry owłosionej z użyciem specjalnych urządzeń – tzw. ekspanderów lub extenderów. Opisane techniki mogą być w niektórych przypadkach skuteczne, jednak są obciążone poważnym ryzykiem powikłań i skutków ubocznych, takich jak: zaburzenia gojenia, nieestetyczne zbliznowacenia, ścieńczenie skóry czy zmiana kierunku wzrostu włosów. Były one powszechnie wykorzystywane od lat 70., jednak na początku 21. wieku z powodu gromadzenia wiedzy co do ich wad, zostały ostatecznie zarzucone. Współcześnie mogą znaleźć zastosowanie jedynie w leczeniu blizn pourazowych lub pooparzeniowych skóry owłosionej głowy.

Stosowane są współcześnie dwie podstawowe metody przenoszenia (przeszczepiania) włosów (jednostek mieszkowych): ekstrakcja – FUE (Follicular Unit Extraction) oraz transplantacja – FUT (Follicular Unit Transplantation).

Ekstrakcja polega na pobieraniu jednostek mieszkowych bezpośrednio z miejsca dawczego (z całej skóry owłosionej) za pomocą sztanc o małej średnicy. Metoda FUT polega na uzyskiwaniu drobnych przeszczepów (odpowiadających jednostkom mieszkowym) – poprzez podział (mikrodyssekcję) pasa owłosionej skóry wyciętej z obszaru dawczego, znajdującego się najczęściej w okolicy potylicznej. W związku z tym powstaje rana potylicy, wymagająca zszycia.

Metoda ekstrakcji (FUE) jest bardziej czasochłonna i trudna technicznie, ale także – mniej inwazyjna, mniej bolesna, zapewniająca szybsze gojenie oraz szybszy powrót do normalnej aktywności. Wiążę się ona jednak ze zwiększonym ryzykiem uszkodzenia mieszków włosowych szczególnie, gdy są one pobierane sztancami rotacyjnymi za pomocą obrotowych urządzeń mechanicznych, co może też zmniejszać stopień przeżywalności przeszczepów. Pewnym problemem mogą również być liczne, drobne punktowe blizny skóry owłosionej oraz przerzedzenie włosów.

Technika „strip” (FUT)  jest szybsza, zapewnia zwykle więcej przeszczepów dobrej jakości, ale jest też bardziej inwazyjna, powoduje więcej dolegliwości i wyłącza pacjenta na dłużej. Stwarza ona także ryzyko powstania nieestetycznej blizny potylicy, co często uniemożliwia noszenie krótkich włosów. Pewną poprawę jakości tej blizny może zapewnić opracowana niedawno modyfikacja zamknięcia rany za pomocą tzw. “szwu trichofitycznego” (trichophytic wound closure). Spowodowane jest to skośnym kierunkiem przecięcia krawędzi skóry z jednej strony rany, dzięki czemu po jej zamknieciu – włosy wrastającące w obręb blizny skutecznie ją maskują.

Niezależnie od rodzaju metody uzyskiwania przeszczepów włosów, technika ich osadzania w miejscu “biorczym” jest podobna. Za pomocą precyzyjnych mikroostrzy wykonuje się drobne nacięcia w skórze bezwłosej, następnie wprowadza się w nie przeszczepy za pomocą delikatnych narzędzi (najczęściej) pęset. Należy przy tym zwracać uwagę by podczas tej czynności nie uszkadzać delikatnych przeszczepów. Unowocześnieniem procesu implantacji jest stosowanie specjalnych implantatorów, które pozwalają na lepszą kontrolę głębokości, jak i kierunku osadzania przeszczepów w skórze, dodatkowo usprawniając cały proces przy mniejszej traumatyzacji przeszczepów.

Szczegóły

Czasem u jednego pacjenta mogą być stosowane dwie opisane techniki przenoszenia włosów (jednocześnie lub jedna po drugiej). Jednakże dobór optymalnej techniki powinien być dokonany po dokładnej ocenie danego przypadku. Zabiegi wykonywane są typowo w znieczuleniu lokalnym. Są dobrze tolerowane przez pacjentów. Nie wymagają zwykle dłuższego pobytu w ośrodku (czasem w przypadku przedłużających się rozległych zabiegów celowe jest pozostanie pod opieka medyczną 1 – 2 dni). Absencja w pracy wynosi zwykle 2 – 4 dni. Dobór optymalnej techniki jednakże powinien być dokonany po dokładnej ocenie danego przypadku.

Stosowanie delikatnej techniki operacyjnej oraz doświadczenie w wykonywaniu podobnych zabiegów zapewnia uzyskanie dobrych wyników. Wyniki te należy jednak oceniać po całkowitej przebudowie przeszczepionych włosów, to jest po upływie 6 – 12 miesięcy.