mgr Dorota Bolkowska-Leśniak

Jest pierwszym spotkaniem z psychoterapeutą. Trwa 50 minut. Służy określeniu natury kłopotu i poszukaniu odpowiedniej formy rozwiązania lub pomocy. Może to być kontynuacja spotkań z tym samym terapeutą, spotkanie z innym terapeutą lub inna forma terapii (terapia rodzinna, grupowa, konsultacja psychiatryczna) – albo żadna z tych możliwości. Terapeuta oferuje jakąś formę terapii, jeżeli uzna, że może się podjąć jej prowadzenia, ewentualnie proponuje rozważenie terapii u kogoś innego lub też innej formy pomocy w Pracowni lub poza nią. Pacjent rozważa, czy terapeuta konsultujący jest potencjalnie właściwym dla niego terapeutą i czy skorzystać z oferowanej pomocy. Często się zdarza, że przed podjęciem decyzji zarówno pacjent, jak i terapeuta potrzebują kilku dodatkowych konsultacji. Jeżeli w efekcie rozmowy konsultacyjnej zapadnie decyzja o podjęciu psychoterapii, na zakończenie ustala się jej zasady. Dotyczą one celu terapii, formy, czasu jej trwania, wzajemnych zobowiązań.

Psychoterapia to zespół metod leczenia rozmaitych zaburzeń i problemów natury psychicznej, który opiera się na bezpośrednim kontakcie lekarza z pacjentem. Obejmuje cykl spotkań pacjenta z terapeutą, indywidualnych lub w większej grupie, w zależności od rodzaju terapii. To pacjent decyduje, o czym chce mówić w czasie psychoterapii, zgodnie z tym, jakie stawia sobie cele i jakie nadzieje wiąże ze spotkaniami. Myśli o podjęciu psychoterapii niemal zawsze towarzyszy pewnego rodzaju cierpienie i to właśnie ono jest osią, zaczynem rozmowy. Niekiedy jest to bardzo konkretne cierpienie, dobrze odczuwalne i łatwe do nazwania, ale bywa też nieuchwytne, a jego przyczyna pozostaje ukryta. Psychoterapia daje nadzieję na ulgę właśnie w tego rodzaju przeżyciu. Terapeuta pomaga przyjrzeć się uczuciom i myślom towarzyszącym rozmowie. Niekiedy pokazuje emocjonalne podobieństwa między sytuacjami spoza gabinetu, z życia pacjenta, a tym, jak tworzy się i zmienia kontakt pacjenta z terapeutą. Jak każdą formę psychoterapii, także spotkania indywidualne poprzedza konsultacja, w czasie której pacjent określa swoje oczekiwania i wraz z terapeutą określa intensywność i czas trwania terapii, płatność, zasady zakończenia terapii.

Jest to rozmowa, w której uczestniczy wyłącznie pacjent i psychoterapeuta. Sesje trwają na ogół 55 minut i odbywają się 1 razy w tygodniu o ustalonej porze. Terapia indywidualna może składać się z kilku-kilkunastu spotkań albo też zająć parę lat, zależnie od motywacji i chęci pacjenta. To pacjent decyduje, o czym chce mówić w czasie psychoterapii, zgodnie z tym, jakie stawia sobie cele i jakie nadzieje wiąże ze spotkaniami. Myśli o podjęciu psychoterapii niemal zawsze towarzyszy pewnego rodzaju cierpienie i to właśnie ono jest osią, zaczynem rozmowy. Niekiedy jest to bardzo konkretne cierpienie, dobrze odczuwalne i łatwe do nazwania, ale bywa też nieuchwytne, a jego przyczyna pozostaje ukryta. Psychoterapia daje nadzieję na ulgę właśnie w tego rodzaju przeżyciu. Terapeuta pomaga przyjrzeć się uczuciom i myślom towarzyszącym rozmowie. Niekiedy pokazuje emocjonalne podobieństwa między sytuacjami spoza gabinetu, z życia pacjenta, a tym, jak tworzy się i zmienia kontakt pacjenta z terapeutą. Jak każdą formę psychoterapii, także spotkania indywidualne poprzedza konsultacja, w czasie której pacjent określa swoje oczekiwania i wraz z terapeutą określa intensywność i czas trwania terapii, płatność, zasady zakończenia terapii.

Rodzicu: • Jeśli czujesz się niepewnie w roli rodzica, masz wątpliwości, czy stosowane przez ciebie metody wychowawcze są odpowiednie do wieku i potrzeb rozwojowych dziecka, a jednocześnie zależy ci na bliskiej relacji z nim; • Jeśli mierzysz się z tzw. „problemami wychowawczymi” i nie wiesz, jakie Twoje reakcje będą najbardziej adekwatne i wspierające dla dziecka; Pomogę Ci spojrzeć całościowo na dziecko i środowisko, w którym funkcjonuje. Wspólnie przyjrzymy się Twoim emocjom w kontakcie z dzieckiem, poszukamy dróg ich autentycznego i niekrzywdzącego wyrażania. Konsultacje nie mają charakteru uniwersalnych porad, nie daję gotowych rozwiązań, które zadziałają w każdej rodzinie. Staram się raczej zaprosić rodziców do poszukiwania swojej własnej drogi świadomego rodzicielstwa zgodnego z ich wartościami, pomagam także dostrzec potrzeby dziecka i zrozumieć jego motywy. Wierzę, że kluczem do rozwiązania wielu tzw. problemów wychowawczych jest praca z rodzicami. Mogą oni wtedy pewnie i mądrze przewodzić swojemu dziecku i budować z nim autentyczna relację. Czasem wystarcza nawet jedno – dwa spotkania, by uzyskać pomoc w bieżących sprawach. Często zdarza się jednak, że potrzeba kilku, a nawet kilkunastu spotkań, jeśli sytuacja jest bardziej złożona. Ustalamy to podczas pierwszej konsultacji.

Genogram to inaczej mapa relacji i powiązań w rodzinie. Ma ogromną wartość terapeutyczną i uwalniającą. Składa się z szeregu znaków, które obrazują, kto jest z kim powiązany, kto z kim mieszka, ile ma lat, pokazuje ważne daty w życiu rodziny, śmierci, straty i inne ważne wydarzenia. To terapeutyczna wersja drzewa rodzinnego, rozbudowana o zaznaczenie relacji, łączących wszystkich członków. Na spotkaniu wyjaśniam co oznaczają poszczególne znaki, jak tworzyć genogram, jak zaznaczać relacje oraz interpretować poszczególne jego elementy. Wspólnie przyglądamy się tradycjom, związkom i innym zależnościom w rodzinie, odkrywamy powtarzające się wzorce i potencjalne źródło kłopotów. Genogram może być wstępem do terapii, może też być samodzielnym narzędziem pracy nad rozwojem własnym . Korzyści dla pacjenta wynikające z rysowania genogramu : – uświadomienie tego co ukryte, trudne, męczące; – poznanie mitów przekazywanych z pokolenia na pokolenie; – odpowiedź na pytanie dlaczego wybrał tego a nie innego partnera, komu jest podświadomie lojalny; – informacja, dlaczego dziecko pacjenta „źle” się zachowuje; – poznanie wzorców przekazywanych w rodzinie z pokolenia na pokolenie; – odpowiedź na pytanie dlaczego tak trudno o dobrą komunikację z partnerem/dzieckiem/rodzicem; – rozpoznanie w jakiej fazie cyklu życia znajduje się rodzina i istnieje jakiś (nie)zdrowy „trójkąt”; – poznanie źródła problemów rodzinnych. Genogram pomaga również w : dookreśleniu przekonań i mitów w rodzinie; określeniu fazy cyklu życia rodziny; wzorców rodzinnych przekazywanych z pokolenia na pokolenie (np. nadopiekuńcza matka, rozwody, nieudane małżeństwa); zobaczeniu trójkątów rodzinnych; podsystemów rodzinnych (małżeństwo, rodzice, rodzeństwo); zobaczeniu granic w rodzinie (międzypokoleniowych i wewnątrzpokoleniowych); zobaczeniu jakie były straty w rodzinie: śmierć i żałoba (w tym niedokończona), utraty, samobójstwa, odcięcia i wykluczenia i jaki maja wpływ obecnie ; zobaczeniu wpływu zmian w rodzinie (kryzys, śmierć, przeprowadzka, ciąża, strata pracy, zmiana szkoły, wyprowadzka dzieci z domu i innym); zobaczeniu tajemnic i dziedzictwa rodzinnego; rytuałów (jak są w rodzinie obchodzone); określeniu wartości rodzinnych przekazywanym z pokolenia na pokolenie; historii: konfliktów, nadużyć, uzależnień, związków; emocji w rodzinie: lęk dziedziczony po przodkach, trauma, poczucie winy, smutek i innym;

Jest pierwszym spotkanie związku z psychoterapeutą. Trwa 90 minut. Służy określeniu natury kłopotu i poszukaniu odpowiedniej formy rozwiązania lub pomocy. Może to być kontynuacja spotkań z tym samym terapeutą, spotkania z innym terapeutą lub inna forma terapii (terapia indywidualna, konsultacja psychiatryczna) – albo żadna z tych możliwości. Terapeuta oferuje jakąś formę terapii, jeżeli uzna, że może się podjąć jej prowadzenia, ewentualnie proponuje rozważenie terapii u kogoś innego lub też innej formy pomocy . Osoby będące w związku rozważają, czy terapeuta konsultujący jest potencjalnie właściwym dla nich terapeutą i czy skorzystać z oferowanej pomocy. Jeżeli w efekcie rozmowy konsultacyjnej zapadnie decyzja o podjęciu terapii, na zakończenie ustala się jej zasady. Dotyczą one celu terapii, formy, czasu jej trwania, wzajemnych zobowiązań.

W odróżnieniu od psychoterapii poradnictwo psychologiczne jest formą pomocy dedykowanej osobom zdrowym, ale przeżywającym jakiegoś rodzaju kryzys.Kryzysy rozwojowe są naturalnymi zdarzeniami w życiu człowieka. Często radzimy sobie z nimi sami lub „z niewielką pomocą przyjaciół”. Bywają jednak i takie kryzysy, z których łatwiej jest wyjść, korzystając z pomocy psychologa. Jest to to forma pomocy przeznaczona dla tych, którzy przeżywają trudności w określonym obszarze swojego życia i pragną zasięgnąć porady w celu lepszego zrozumienia swojego problemu. Zasadniczym celem poradnictwa jest poszukiwanie konkretnych rozwiązań w celu polepszenia swojego życiowego funkcjonowania. Poradnictwo psychologiczne jest procesem krótkoterminowym i obejmuje kilka spotkań.

W odróżnieniu od psychoterapii poradnictwo psychologiczne jest formą pomocy dedykowanej osobom zdrowym, ale przeżywającym jakiegoś rodzaju kryzys.Kryzysy rozwojowe są naturalnymi zdarzeniami w życiu człowieka. Często radzimy sobie z nimi sami lub „z niewielką pomocą przyjaciół”. Bywają jednak i takie kryzysy, z których łatwiej jest wyjść, korzystając z pomocy psychologa. Jest to to forma pomocy przeznaczona dla tych, którzy przeżywają trudności w określonym obszarze swojego życia i pragną zasięgnąć porady w celu lepszego zrozumienia swojego problemu. Zasadniczym celem poradnictwa jest poszukiwanie konkretnych rozwiązań w celu polepszenia swojego życiowego funkcjonowania. Poradnictwo psychologiczne jest procesem krótkoterminowym i obejmuje kilka spotkań.

Objawy depresji nie znikną same z siebie, a te poważniejsze, czyli myśli samobójcze, stanowią poważne zagrożenie dla życia. Z tego względu leczenie depresji jest konieczne, a współczesna medycyna i psychologia proponują wiele skutecznych metod farmakologicznych i terapeutycznych . Dzięki nim wyleczenie depresji jest możliwe. Zawsze istnieje jednak ryzyko pojawiania się nawrotów depresji.terapeutycznych Leczenie depresji dostosowuje się do natężenia objawów. W ciężkich epizodach depresji podstawą są leki przeciwdepresyjne, które pozwalają na opanowanie najtrudniejszej fazy choroby. Kolejnym krokiem jest natomiast psychoterapia. W leczeniu depresji często wdraża się właśnie metodę łączoną, czyli farmaceutyki oraz spotkania z psychoterapeutą. Psychoterapia to jedna z głównych metod leczenia depresji, a jej skuteczność jest porównywalna do przyjmowania prawidłowo dobranych środków leczniczych. Osiągnięcie pożądanych rezultatów wymaga oczywiście czasu, a czasem również korzystania z farmakoterapii. Psychoterapia ma ułatwić osobom z objawami depresji radzenie sobie z konkretnymi problemami lub wyszukiwanie sposobów lepszego komunikowania się z ludźmi. Wyznaczanie granic i lepsza komunikacja pozwalają na zrównoważenie stanu psychicznego i złagodzenie objawów depresji.Wybór odpowiedniej formy terapii dla osób w depresji zależy od stanu pacjenta i wskazań medycznych. Kluczem jest konsultacja z psychologiem i psychiatrą, ponieważ dopiero właściwie rozpoznanie dolegliwości i jej charakteru pozwala na zadecydowanie o najskuteczniej metodzie leczenia depresji.

Związki funkcjonujące poza heteronormą z jednej strony są nadal związkami dwojga ludzi, jednak bywa, że ich dynamika może się różnić. Mogą pojawiać się napięcia i stresy związane bezpośrednio lub pośrednio z faktu, że związek budują dwie kobiety, dwóch mężczyzn lub osoba bi czy osoba trans. Takie związki często nie otrzymują tyle samo wsparcia od bliskich i społeczeństwa, co małżeństwa oraz pary heteroseksualne. Niejednokrotnie czują, że aby się chronić przed napiętnowaniem muszą żyć w ukryciu. Nie czują się w pełni swobodnie w okazywaniu sobie uczuć publicznie czy też we własnych rodzinach pochodzenia lub wśród znajomych. A jednocześnie zdarza się, że w związku dzieje się coś niedobrego, partnerzy/partnerki się od siebie odsuwają, jest więcej, napięć kłótni lub trudno się porozumieć. Terapia par LGBT+ jest formą pomocy psychologicznej związkom, w których powtarzają się trudne sytuacje, powodujące cierpienie obu osób, a inne formy poradzenia sobie zawodzą. Głównym celem spotkań jest odkrycie przyczyn problemów pary, a później wspólne wypracowanie sposobów odbudowy porozumienia, zaufania i bliskości. Terapia par polecana jest osobom, które doświadczają w związku: częstych i/lub raniących kłótni i długotrwałych konfliktów; braku poczucia zrozumienia i wsparcia od partnera/partnerki; jedna z osób jest ujawniona, a druga się ukrywa, co powoduje napięcia w parze; poczucia samotności i oddalenia od siebie; barier emocjonalnych i komunikacyjnych z partnerką/partnerem; zdrady jednej z osób, również zdrady psychicznej; jedna z osób w parze cierpi na depresję, zaburzenia lękowe, nerwice lub inne zaburzenia, a druga osoba nie wie jak sobie z tym radzić.

Powstanie zaburzenia osobowości jest konsekwencją oddziaływania niekorzystnych czynników biologicznych, genetycznych i psychospołecznych (często zaniedbania i odrzucenia przez opiekunów). Najczęściej diagnozę stawia się w oparciu o szczegółowy wywiad psychiatryczny zebrany od pacjenta i w miarę możliwości od bliskich. Uzupełnieniem może być przeprowadzenie testów psychologicznych. Należy również wykluczyć obecność innych zaburzeń psychicznych lub zmian chorobowy w tym uszkodzenia mózgu, które mogą stanowić przyczynę niekorzystnych zachowań. Psychoterapia psychodynamiczna jest jedną z podstawowych metod leczenia zaburzeń osobowości i zaburzeń psychicznych. Jest terapeutycznym (korygującym) doświadczeniem, w którym pacjent uczy się poznawać siebie, zdobywa nowe doświadczenia emocjonalne, nową wiedzę, uczy się nowych, adaptacyjnych wzorców reagowania i zachowania. Zyskuje doświadczenie relacji terapeutycznej, która jest niejednokrotnie odmienna jakościowo od dotychczasowych relacji interpersonalnych.Podstawy terapii psychodynamicznej w kontekście zaburzeń osobowości obejmują głębokie badanie i rozumienie relacji pacjenta z przeszłością oraz jej wpływu na obecne wzorce zachowania, myślenia i odczuwania. Terapia psychodynamiczna opiera się na założeniu, że nasze doświadczenia wczesnego dzieciństwa, szczególnie te związane z relacjami z opiekunami, kształtują osobowość i wpływają na obecne trudności emocjonalne i interpersonalne. Terapeuta psychodynamiczny dąży do zidentyfikowania ukrytych, nieświadomych motywacji, konfliktów i pragnień, które mogą kształtować zachowanie pacjenta. Terapeuta pomaga pacjentowi zbadać relacje, zrozumieć emocje, które się z nimi wiążą, oraz ujawnić ukryte mechanizmy obronne, które mogą wpływać na obecne trudności. Praca nad relacjami z przeszłości ma na celu odkrycie powiązań między wydarzeniami z dzieciństwa a obecnymi wzorcami zachowania, co umożliwia pacjentowi lepsze zrozumienie siebie i przyczyn swoich trudności.

Superwizja pracy socjalnej Superwizja pracy socjalnej to proces uczenia się i ciągłego rozwoju zawodowego służący wzmacnianiu profesjonalnych kompetencji poprzez poszukiwanie źródeł trudności w pracy i możliwości ich pokonania .Osoba realizująca pracę socjalną uczy się postępowania metodycznego w pracy z klientem pomocy społecznej lub rozwiązywania kwestii społecznej.Jest to profesjonalny dialog w którym omawiane są kwestie poznawcze,emocjonalne,etyczne wynikające z relacji pomiędzy klientem ,pracownikiem i placówką,umożliwiający praktykom refleksję nad jakością swej pracy.Zapraszam do kontaktu osoby indywidualne ,grupy pracowników socjalnych ,podmioty i instytucje w których realizowana jest praca socjalna.

Nawet najbardziej udany i satysfakcjonujący związek mierzy się od czasu do czasu z trudnościami. Często partnerzy potrafią sobie sami z poradzić z kłopotem, który ich dotyka, mają bowiem do tego potrzebne zasoby. Zdarza się jednak, że decydują się skorzystać z pomocy kogoś z zewnątrz, psychoterapeuty. Konflikty, niezrozumienie, trudności w komunikacji, poczucie braku akceptacji i bezpieczeństwa w relacji, zdrada to najczęściej zgłaszane u terapeuty trudności. Zdarza się, że kryzys jest spowodowany wydarzeniami wynikającymi z etapu rozwoju, na jakim znajduje się związek, np. podjęciem pracy przez któregoś z partnerów, narodzinami dziecka, opuszczeniem domu przez dorosłe już dzieci, jak również wywołać go może nagła choroba, śmierć czy nieszczęśliwy wypadek w rodzinie. Partnerzy mogą czuć, że oddalają się od siebie emocjonalnie. Coraz trudniej jest im realizować wspólne cele, mieć wspólną płaszczyznę porozumienia. Każde z nich może żyć coraz bardziej osobno, w coraz większym dystansie emocjonalnym od siebie nawzajem. Mogą także dużą część czasu i energii przeznaczać na kłótnie i walkę ze sobą. Na spotkania z terapeutą zapraszamy pary małżeńskie. Już od pierwszego spotkania wymagane jest, by osoby będące w związku przyszły razem. W sesji terapeutycznej może brać udział jeden lub dwóch terapeutów. Spotkania trwają 1,5 godziny i odbywają się co 2 tygodnie. By psychoterapia mogła być skuteczna, konieczne jest zaangażowanie w proces terapii. Oznacza to wspólne, wraz z terapeutą, szukanie mechanizmów przeżywanych trudności oraz udziału każdego z partnerów w ich powstawaniu. Z pomocą terapeuty osoby zastanawiają się nad sposobami wyjścia z kryzysu, nad tym co warto zmienić by związek był bardziej satysfakcjonujący dla każdego z nich. Terapeuta podczas spotkań zachowuje neutralność, co oznacza, że nie występuje w roli sędziego lub śledczego tropiącego kto zawinił. Jego rolą jest bezstronna pomoc i zrozumienie partnerów.

Nawet najbardziej udany i satysfakcjonujący związek mierzy się od czasu do czasu z trudnościami. Często partnerzy potrafią sobie sami z poradzić z kłopotem, który ich dotyka, mają bowiem do tego potrzebne zasoby. Zdarza się jednak, że decydują się skorzystać z pomocy kogoś z zewnątrz, psychoterapeuty. Konflikty, niezrozumienie, trudności w komunikacji, poczucie braku akceptacji i bezpieczeństwa w relacji, zdrada to najczęściej zgłaszane u terapeuty trudności. Zdarza się, że kryzys jest spowodowany wydarzeniami wynikającymi z etapu rozwoju, na jakim znajduje się związek, np. podjęciem pracy przez któregoś z partnerów, narodzinami dziecka, opuszczeniem domu przez dorosłe już dzieci, jak również wywołać go może nagła choroba, śmierć czy nieszczęśliwy wypadek w rodzinie. Partnerzy mogą czuć, że oddalają się od siebie emocjonalnie. Coraz trudniej jest im realizować wspólne cele, mieć wspólną płaszczyznę porozumienia. Każde z nich może żyć coraz bardziej osobno, w coraz większym dystansie emocjonalnym od siebie nawzajem. Mogą także dużą część czasu i energii przeznaczać na kłótnie i walkę ze sobą. Na spotkania z terapeutą zapraszamy pary małżeńskie, osoby żyjące w związkach nieformalnych heteroseksualnych i homoseksualnych. Już od pierwszego spotkania wymagane jest, by osoby będące w związku przyszły razem. W sesji terapeutycznej może brać udział jeden lub dwóch terapeutów. Spotkania trwają 1,5 godziny i odbywają się co 2 tygodnie. By psychoterapia mogła być skuteczna, konieczne jest zaangażowanie w proces terapii. Oznacza to wspólne, wraz z terapeutą, szukanie mechanizmów przeżywanych trudności oraz udziału każdego z partnerów w ich powstawaniu. Z pomocą terapeuty osoby zastanawiają się nad sposobami wyjścia z kryzysu, nad tym co warto zmienić by związek był bardziej satysfakcjonujący dla każdego z nich. Terapeuta podczas spotkań zachowuje neutralność, co oznacza, że nie występuje w roli sędziego lub śledczego tropiącego kto zawinił. Jego rolą jest bezstronna pomoc i zrozumienie partnerów.

Spotkanie trwa 90 minut. Spotkania odbywają się raz na 3 tygodnie z jednym lub dwoma terapeutami. Terapia rodzin jest taką formą terapii, w której udział bierze najczęściej cała rodzina. Wynika to z założenia, iż rodzina tworzy pewien system, w którym poszczególni członkowie pozostają ze sobą we wzajemnych relacjach i wzajemnie na siebie oddziałują. Problemy jednego z domowników wpływają na cały system rodzinny, ale i system rodzinny oddziałuje na każdego z członków rodziny. Dlatego przy rozwiązaniu trudności bardzo ważnymi „sojusznikami” i „ekspertami” stają się domownicy, jak również inne osoby bliskie i ważne dla rodziny.

Ciąża i narodziny dziecka to czas wielkich zmian w życiu kobiety i jej partnera, zmian dotyczących nie tylko stylu życia, ale i życia osobistego oraz zawodowego. Jest to szczególny okres fizycznego i psychicznego przygotowywania się do rodzicielstwa. Niestety nie wszystkim pozostawia on piękne i radosne wspomnienia z oczekiwania. Diagnoza dotycząca poronienia może być dla kobiety ogromnym przeżyciem i stresem. W głowie pojawia wiele pytania: Czy to moja wina? Czy mogłam coś zrobić lepiej? Dlaczego ja, dlaczego my? Co teraz, co dalej?Kwestia poronienia lub martwego urodzenia jest nadal tematem tabu, co wiąże się z stygmatyzacją i wstydem. Kobieta i jej partner z jednej strony borykają się z trudnym doświadczeniem straty, a z drugiej w wielu miejscach nadal nie otrzymują odpowiedniej i pełnej szacunku opieki.Jeśli jesteś rodzicem po stracie i potrzebujesz bezpiecznego miejsca, by o tym porozmawiać. Potrzebujesz wsparcia i zrozumienia po stracie swojego dziecka. Poroniłaś i nie umiesz sobie z tym poradzić i żyć na nowo zapraszam na konsultacje.

Cierpienie, jakiego doświadczamy, gdy umiera bliska nam osoba jest absolutnie normalną reakcją. Odchodzi ktoś, kto do tej pory był bliski, ważny, kto zaspokajał nasze potrzeby – być może opiekował się i wspierał, może dawał radość albo po prostu potrafił słuchać i być blisko. W naturalny sposób budzi to ogromnie dużo emocji, często ze sobą sprzecznych. Dlatego po śmierci bliskiej osoby możemy czuć nie tylko smutek i rozpacz, ale także złość, irytację, żal, zawód, rozczarowanie, niedowierzanie, ulgę, a nawet radość. Nasze uczucia mogą się zmieniać z dnia na dzień, z godziny na godzinę a nawet z minuty na minutę.Nawet jeśli z jakiegoś powodu, nie utrzymywaliśmy bliskich kontaktów w ostatnim okresie, śmierć bliskiej nam osoby wywołuje intensywne emocje. Gdy ktoś umiera, jakiś rozdział zostaje zamknięty – nie będzie już możliwości pogodzenia się, odnowienia przyjaźni, wyjaśnienia wątpliwości. Nie zadamy pytań, których nie odważyliśmy się zadać wcześniej.Dodatkowo śmierć osoby bliskiej konfrontuje nas z naszą śmiertelnością – umierający rodzice pokazują, że „nie ma już nikogo” między nami a śmiercią, przyjaciel ginący w wypadku uświadamia, jak kruche jest nasze własne życie.Na ogół żałoba nie wymaga pomocy żadnego specjalisty. Jej przeżywanie różni się w zależności od sytuacji i osoby, którą straciliśmy. Jednocześnie w niektórych przypadkach żałoba może wymagać wsparcia specjalisty – psychologa, psychoterapeuty lub psychiatry. Dzieje się tak wtedy, gdy osoba przeżywająca żałobę nie jest w stanie samodzielnie oraz z pomocą dostępnych jej zasobów (bliskich osób, dostępnych możliwości, zasobów materialnych) poradzić sobie ze śmiercią osoby bliskiej.Jeżeli czujesz,że potrzebujesz pomocy zapraszam na konsultacje.