Julia Mrozowska

Diagnoza ADHD dla dorosłych za pomocą DIVA 5 to proces oparty na szczegółowym wywiadzie klinicznym, który ocenia objawy ADHD według najnowszych kryteriów DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders). Narzędzie DIVA 5 (Diagnostic Interview for ADHD in Adults) składa się z pytań dotyczących zarówno dzieciństwa, jak i obecnych objawów ADHD, koncentrując się na dwóch głównych aspektach: zaburzeniach uwagi oraz nadpobudliwości/impulsywności.

Wywiad ten pozwala na kompleksową ocenę pacjenta, badając, jak objawy wpływają na codzienne życie, relacje i pracę. Proces diagnozy zazwyczaj obejmuje również analizę historii medycznej oraz ewentualne wykluczenie innych możliwych zaburzeń. Dzięki DIVA 5 możliwe jest uzyskanie szczegółowej diagnozy i dostosowanie odpowiedniego planu leczenia.

Diagnoza ADHD dla dorosłych za pomocą DIVA 5 to proces oparty na szczegółowym wywiadzie klinicznym, który ocenia objawy ADHD według najnowszych kryteriów DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders). Narzędzie DIVA 5 (Diagnostic Interview for ADHD in Adults) składa się z pytań dotyczących zarówno dzieciństwa, jak i obecnych objawów ADHD, koncentrując się na dwóch głównych aspektach: zaburzeniach uwagi oraz nadpobudliwości/impulsywności. Wywiad ten pozwala na kompleksową ocenę pacjenta, badając, jak objawy wpływają na codzienne życie, relacje i pracę. Proces diagnozy zazwyczaj obejmuje również analizę historii medycznej oraz ewentualne wykluczenie innych możliwych zaburzeń. Dzięki DIVA 5 możliwe jest uzyskanie szczegółowej diagnozy i dostosowanie odpowiedniego planu leczenia.

Diagnoza za pomocą testu Conners 3 to narzędzie stosowane do oceny zaburzeń behawioralnych, emocjonalnych i problemów z uwagą u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 18 lat. Conners 3 (Conners' Rating Scales, trzecia edycja) jest szczególnie przydatny w diagnozie ADHD, a także ocenie innych problemów, takich jak zaburzenia opozycyjno-buntownicze, zaburzenia zachowania czy problemy związane z uczeniem się.

Test Conners 3 składa się z kwestionariuszy, które wypełniają rodzice, nauczyciele, a także same dzieci (w starszym wieku). Pytania dotyczą różnych aspektów zachowania, takich jak impulsywność, nadpobudliwość, problemy z koncentracją, trudności w nauce, zachowania opozycyjne i problemy społeczne. Na podstawie wyników możliwa jest ocena nasilenia problemów oraz porównanie wyników dziecka z normami dla jego wieku i płci.

Conners 3 jest bardzo wartościowym narzędziem diagnostycznym, które wspiera profesjonalistów w zidentyfikowaniu specyficznych trudności dziecka i ustaleniu odpowiednich strategii interwencyjnych, terapeutycznych czy edukacyjnych.

Diagnoza za pomocą testu Conners 3 to narzędzie stosowane do oceny zaburzeń behawioralnych, emocjonalnych i problemów z uwagą u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 18 lat. Conners 3 (Conners' Rating Scales, trzecia edycja) jest szczególnie przydatny w diagnozie ADHD, a także ocenie innych problemów, takich jak zaburzenia opozycyjno-buntownicze, zaburzenia zachowania czy problemy związane z uczeniem się. Test Conners 3 składa się z kwestionariuszy, które wypełniają rodzice, nauczyciele, a także same dzieci (w starszym wieku). Pytania dotyczą różnych aspektów zachowania, takich jak impulsywność, nadpobudliwość, problemy z koncentracją, trudności w nauce, zachowania opozycyjne i problemy społeczne. Na podstawie wyników możliwa jest ocena nasilenia problemów oraz porównanie wyników dziecka z normami dla jego wieku i płci. Conners 3 jest bardzo wartościowym narzędziem diagnostycznym, które wspiera profesjonalistów w zidentyfikowaniu specyficznych trudności dziecka i ustaleniu odpowiednich strategii interwencyjnych, terapeutycznych czy edukacyjnych.

Diagnoza zaburzeń osobowości SCID (Structured Clinical Interview for DSM) to specjalistyczne narzędzie diagnostyczne stosowane w ocenie zaburzeń osobowości. SCID to ustrukturyzowany wywiad kliniczny, który bazuje na kryteriach diagnostycznych zawartych w DSM-5. W przypadku diagnozy zaburzeń osobowości stosuje się zazwyczaj SCID-5-PD (Structured Clinical Interview for DSM-5 Personality Disorders).

Podczas diagnozy, pacjent odpowiada na szczegółowe pytania dotyczące swojego zachowania, myśli, emocji oraz relacji interpersonalnych, które mają na celu zidentyfikowanie charakterystycznych cech różnych zaburzeń osobowości, takich jak osobowość borderline, unikająca, narcystyczna czy obsesyjno-kompulsywna. Wywiad ten jest pomocny w ocenie głęboko zakorzenionych wzorców myślenia i zachowania, które mogą utrudniać codzienne funkcjonowanie. Diagnoza za pomocą SCID jest często wykorzystywana w praktyce klinicznej do zaplanowania odpowiedniej terapii psychologicznej lub psychiatrycznej.

Diagnoza zaburzeń osobowości SCID (Structured Clinical Interview for DSM) to specjalistyczne narzędzie diagnostyczne stosowane w ocenie zaburzeń osobowości. SCID to ustrukturyzowany wywiad kliniczny, który bazuje na kryteriach diagnostycznych zawartych w DSM-5. W przypadku diagnozy zaburzeń osobowości stosuje się zazwyczaj SCID-5-PD (Structured Clinical Interview for DSM-5 Personality Disorders). Podczas diagnozy, pacjent odpowiada na szczegółowe pytania dotyczące swojego zachowania, myśli, emocji oraz relacji interpersonalnych, które mają na celu zidentyfikowanie charakterystycznych cech różnych zaburzeń osobowości, takich jak osobowość borderline, unikająca, narcystyczna czy obsesyjno-kompulsywna. Wywiad ten jest pomocny w ocenie głęboko zakorzenionych wzorców myślenia i zachowania, które mogą utrudniać codzienne funkcjonowanie. Diagnoza za pomocą SCID jest często wykorzystywana w praktyce klinicznej do zaplanowania odpowiedniej terapii psychologicznej lub psychiatrycznej.

Interwencja kryzysowa to krótkoterminowa forma pomocy psychologicznej skierowana do osób znajdujących się w stanie kryzysu emocjonalnego lub psychologicznego. Kryzys ten może być spowodowany trudnym wydarzeniem życiowym, takimi jak nagła strata bliskiej osoby, wypadek, choroba, przemoc, rozwód, utrata pracy lub inne traumatyczne sytuacje, które przekraczają zdolności osoby do radzenia sobie.

Celem interwencji kryzysowej jest:

Stabilizacja emocjonalna – pomoc w przywróceniu poczucia kontroli i bezpieczeństwa u osoby w kryzysie.
Rozpoznanie problemu – zrozumienie natury kryzysu, identyfikacja problemów i trudności, z jakimi mierzy się osoba.
Opracowanie planu działania – znalezienie doraźnych sposobów na rozwiązanie kryzysowej sytuacji, które pomogą w powrocie do normalnego funkcjonowania.
Wsparcie emocjonalne – udzielenie wsparcia, które może obejmować rozmowę, wskazanie źródeł pomocy (np. psychoterapia, poradnictwo, pomoc prawna) lub działania w sytuacjach nagłych (np. ochrona przed samouszkodzeniem).
Interwencja kryzysowa jest zazwyczaj krótkotrwała (od jednego do kilku spotkań) i ma na celu przede wszystkim przetrwanie trudnego momentu, zapobieganie pogorszeniu się stanu osoby oraz skierowanie jej do odpowiednich form pomocy długoterminowej, jeśli jest to konieczne.

Interwencja kryzysowa to krótkoterminowa forma pomocy psychologicznej skierowana do osób znajdujących się w stanie kryzysu emocjonalnego lub psychologicznego. Kryzys ten może być spowodowany trudnym wydarzeniem życiowym, takimi jak nagła strata bliskiej osoby, wypadek, choroba, przemoc, rozwód, utrata pracy lub inne traumatyczne sytuacje, które przekraczają zdolności osoby do radzenia sobie. Celem interwencji kryzysowej jest: Stabilizacja emocjonalna – pomoc w przywróceniu poczucia kontroli i bezpieczeństwa u osoby w kryzysie. Rozpoznanie problemu – zrozumienie natury kryzysu, identyfikacja problemów i trudności, z jakimi mierzy się osoba. Opracowanie planu działania – znalezienie doraźnych sposobów na rozwiązanie kryzysowej sytuacji, które pomogą w powrocie do normalnego funkcjonowania. Wsparcie emocjonalne – udzielenie wsparcia, które może obejmować rozmowę, wskazanie źródeł pomocy (np. psychoterapia, poradnictwo, pomoc prawna) lub działania w sytuacjach nagłych (np. ochrona przed samouszkodzeniem). Interwencja kryzysowa jest zazwyczaj krótkotrwała (od jednego do kilku spotkań) i ma na celu przede wszystkim przetrwanie trudnego momentu, zapobieganie pogorszeniu się stanu osoby oraz skierowanie jej do odpowiednich form pomocy długoterminowej, jeśli jest to konieczne.