mgr Kamila Kozaczka

Dzień dobry. Od 10 lat zmagam się z problemami życiowymi. Na początku tych problemów potrafiłam (przynajmniej tak mi się na tamten czas wydawało) radzić sobie z nimi.

Byłam "twarda", podchodziłam do nich bez emocji, wydawało mi się, że wszystko po mnie "spływa", byłam nastawiona na ich rozwiązywanie i nie pozwalałam sobie na rozpacz, żeby nie utracić rozsądnego myślenia. Zdarzało mi się wówczas robić sobie samej taką a'la terapię i "rozmawiać z własnym mózgiem", co miało mi trochę pomóc racjonalnie myśleć. Na przykład mówiłam sobie: "Nie mam na to wpływu", "Teraz nic nie zdziałam, bo nie mam takiej mocy", "Przecież problemy nie trwają wiecznie", "No i co z tego-świat się nie zawalił", "Takie rzeczy się zdarzają". Gdy rozwiązywałam jeden problem, to pojawiały się cztery kolejne. Myślałam, że nie potrzebuję psychoterapeuty, bo przecież jakoś funkcjonuje. Ludzie mają poważniejsze problemy i zmagają się z naprawdę tragicznymi wydarzeniami i uważałam, że się do nich nie zaliczam i nie powinnam nikomu zawracać gitary i blokować miejsca u specjalisty.

W międzyczasie trwania tych problemów podjęliśmy z mężem działania, aby mieć własne gniazdo mieszkaniowe. Niestety z powodu inflacji nie dokończyliśmy tych działań.
Później mój mąż stracił pracę, a w niedalekiej przyszłości ja też ją straciłam.

Oboje z mężem jesteśmy na lekach wspomagających, które działają i czujemy się po nich "wszechmocni", to mają jeden zauważalny skutek uboczny: nie chce nam się kochać, a gdy nie bierzemy leków, jesteśmy zniszczonymi ludźmi. Chciałabym umieć funkcjonować bez leków.

Gdy dodam do siebie to wszystko - to znaczy:
problemy+zainwestowane oszczędności+brak mieszkania+brak pieniędzy+brak pracy+ brak życia seksualnego = to dochodzę do wniosku, że wszystkie moje młode lata straciłam na nerwy, stresy i nic z tego życia nie mam i nigdy nie byłam w pełni szczęśliwa.
Jestem pod ścianą i nie wiem co dalej, i jak zadziałać.

W ostatnim czasie pojawiły się również dodatkowe objawy:
- bezsenność, ludzie mnie drażnią, psuję relacje nawet z ludźmi których lubię, ogromne problemy z pamięcią, powracające myśli o tym, żeby się samookaleczyć (choć tego nie chce i nie robie), boję się nawiązać jakikolwiek kontakt z drugim człowiekiem, a gdy do niego dochodzi to próbuje jakoś sprawić, żeby mnie akceptował, co daje odwrotny skutek i odrzucenie, unikam wychodzenia z domu, spotkania rodzinne są dla mnie torturą, bo trzeba mieć przyklejony uśmiech do twarzy, żeby nikt nie wiedział, co się ze mną dzieje, nie panuję nad płaczem i łatwo mnie do niego doprowadzić (wcześniej się to nie zdarzało), nie umiem się odnaleźć w wiekszym gronie osób zwłaszcza jeśli to grono się ze sobą zna a ja jestem nowa.

Czy tego typu historia objawów nadaje się do psychoterapii? Czy mi pomoże? Jak długo i jak regularnie musialabym na nie chodzić? Co Państwo mogą w tej sprawie powiedzieć? Na jaki koszt powinnam się przygotować?

Pozdrawiam
(kobieta, lat 27)

Dzień dobry, mam pytanie co zrobić w sytuacji gdy rzuciła mnie kobieta - byliśmy razem 5 lat, kobieta ma 12 letnie dziecko razem mieszkaliśmy.
Powodem ostatecznego rozstania było ,iż czekałem w nocy na jej powrót z imprezy firmowej i pisałem smsy. Od mojego wyprowadzenia minęły 2 tygodnie, było 1 spotkanie bo zadzwoniła abym zabrał część swoich rzeczy z jej mieszkania, powiedziała że popełniła błąd, nigdy jej nie zdradziłem, nie oszukałem, dużo prac robiłem za nią i dla niej remontowałem dom, przez 3 lata opiekowałem się dzieckiem jak pracowała w innym mieście.
Dodam jeszcze że istnieje duża różnica wieku miedzy nami jestem starszy o 19 lat. Poznałem Jej całą rodzinę Ona moją też .
Pomóżcie jak postępować aby wróciła .