mgr Karolina Pałkiewicz

Błagam nie mam siły jestem na wykończeniu,mam wrażenie że nie ma dla mnie pomocy ;( będąc w ciazy straciłam bliską mi osobę,(brat męża,mieszkaliśmy wspolnie) zginal w wypadku samochodowym miał 18 lat i dopiero co zdał prawo jazdy,ja tym autem jeździłam i mój mąż,dużo osób początkowo myślało ze to mój mąż zginal bo na niego było ubezpieczenie,i tak pisali,jak było w dowodzie rejestracyjnym,po kilku dniach od tego zdarzenia zaczęłam miec silne stany lekowe I depresyjne, zaczęła miec weazenie że moja ciaza nikogo nie cieszy przez to co sie stało,a zwłaszcza mój mąż tak bardzo chciał córki i właśnie jej wyczekiwaliśmy,a tu taka tragedia, mieszkamy jeszcze z teściami,tylko my u góry na poddaszu,zaczęłam miec te stany lekowe I niewiem czemu zaczęłam bac sie teścia i s mojej głowie urodziła się mysl o treści sejsualnej strasznie mnie to przeraziło niewiem czy to hormony czy coś innego,i bardzo mnie to męczyło nie spałam wgl po nocach byłam tak tym wystraszona że niewiedzialam sama co się że mna dzieje,potem niestety ta myśl przeszła na mojego synka i wgl już było coraz gorzej,nie czuje się sb,w trakcie porodu też były te mysli i wgl,to jakaś totalna masakra fatalnie się z tym wszystkim czuhe,mam wrazenie ze nie da mi sue pomoc jestem bardzo wystraszona,od 6 miesięcy biorę leki z grupy SSR i *asertin dawkę 300x1 i kwetaplex xr 150,chce podjąć psychoterapię ale co jeslinmi to nic nie da,wszyscy tzn naz,mama i siostra mówią że to strata czasu i pieniedzy,a ja chce się wkoncu poczuc lepiej a nie jest tak,może mam jakąś ukrytą chorobe psychiczna boje sue już,miałam silne urojenia w ciąży

Witam.
Mam problem wydaje mi się że chyba nie powinien być , czy jestem dziwna ? To normalne ???
Syn nastoletni miał dziewczynę. Byli razem około 2 lat. Związek bardzo rozwinięty ona przyjeżdżała do nas, nocowała , wspólne imprezy rodzinne , wakacje, ferie święta. . Bardzo dobrze się czuła u nas z nami w naszym domu i towarzystwie. Chętnie pomagała, sprzątali razem gotowali czasem i wspólnie jedliśmy te posiłki.
Syn z nią zerwał , taka była jego decyzja (mówił że nie potrafił poradzić sobie z jej zaborczością, zazdrością brakiem zaufania) ona kochała go bardzo , dbała o niego martwiła się opiekowała nieba by mu przychyliła . Jak mówię nie wnikam w decyzję syna , nie dyskutuje o niej, szanuje ją, taką podjął. Widocznie tak czuł ich związek i nie chciał go dłużej. Ja to wszystko rozumiem i wiem ale teraz pojawia się …. To coś „nienormalne??” Odkąd z nią zerwał te kilka dni jest mi potwornie przykro , smuto i ogromnie żal. Nie umiem sobie z tym poradzić , w weekend kryłam się po kątach ze swoim płaczem i smutkiem. Dziś jak jestem sama w domu od rana ryczę . Tak mi smutno że koniec , że jej już nie zobaczę , że nie będzie „nasza” smutno mi bo wiem jak ona to przeżywa (wiem że ma bardzo niskie
Poczucie własnej wartości). On skończył związek a ja czuję się jak bym straciła na zawsze bliską osobę i odczuwam autentyczny żal rozpacz i ogromny smutek, że pożegnałam ją na zawsze. Nigdy nie miałam czegoś takiego …. Z żadną inną dziewczyną starszego syna np. Były i nie ma, obeszło się bez echa , a tu ?? Co to ma być ? Dlaczego ? Nie rozumiem tego uczucia i nie chce go…. Leżę i rozpaczam za dziewczymą z którą zerwał mój syn… żeby było jasne nie zamierzam namawiać nikogo do powrotu i dyskutować o decyzji ….
Potwornie mi szkoda że ja pożegnałam ją na zawsze i nie będzie już członkiem naszej rodziny , nie będzie nasza … i nigdy więcej jej nie zobaczę !!!!!