mgr Magdalena Serkies

Witam
Czy jedna konsultacja wystarczy do określenia z jakim typem zaburzenia osobowości mamy doczynienia?

Z góry uprzedzam, że to nie jest żaden żart. Możliwe, że obejrzałem za dużo filmów z psychologami(psychoterapeutami? nie chce wyjść na ignoranta) którym pacjenci opowiadali swoje historie. Nie mam pojęcia jak to funkcjonuje w 'prawdziwym świecie'. Mam nadzieję, że poniższy tekst mniej więcej nakreśli moją obecną sytuację.

Mój problem jest dosyć złożony, a skomplikował się jeszcze bardziej 3 lata temu. Piszę to pytanie, ponieważ chciałbym ruszyć w końcu z miejsca. Nie wiem gdzie powinienem się udać z moimi problemami. Mam 25 lat i od zawsze byłem bardzo nieśmiały oraz miałem niską samoocenę. Od roku pracuje u taty w biurze, które jest w moim domu. Mieszkam z rodzicami i starszym bratem. Moje główne problemy to brak motywacji do działania, kompletne zastanie się, brak planów na przyszłość i w sumie można napisać że brak jakiejkolwiek przyszłości/perspektyw. Od 3 lat nie mam kontaktu z większością moich znajomych(nie wiem już czy to ja się odciąłem od nich czy to oni ode mnie) a nawiązywanie nowych nigdy mi nie szło. Co do dziewczyn - od najmłodszych lat nie udawało mi się nawiązać intymnej relacji z dziewczynami - jestem prawiczkiem ale nie jest to największy problem który chce opisać. Zawsze byłem tylko dobrym kolegą, nigdy nie byłem w 'prawdziwym związku'.

Nieudane próby podrywu w czasach szkoły podstawowej poskutkowały między innymi zniechęceniem chodzenia na szkolne dyskoteki a w ostateczności ich zaprzestaniu (nie wiem dlaczego pamiętam takie głupoty). Mniej więcej od gimnazjum skupiłem się głównie na grach komputerowych co też miało swoje negatywne skutki. Rozpoczęcie nauki w gimnazjum zbiegło się z moją wyprowadzką na wieś oddaloną jedynie o 5 km ale to wystarczyło żebym nie wychodził za często z domu, praktycznie tylko do szkoły, sporadycznie w innych celach(w szkole podstawowej praktycznie codziennie wychodziłem z domu 'na dwór' bądź 'na boisko'). Całkowicie pochłonięty grami nie widziałem wówczas problemu. W gimnazjum zaczęły się moje pierwsze problemy ze szkołą(byłem wzorowym uczniem w szkole podstawowej) ponieważ zacząłem wagarować oraz mniej się uczyć(między innymi przez to ze spędzałem za dużo czasu przy komputerze). W liceum problem się utrzymywał i nie wychodziłem za często z domu poza wyjściem do szkoły. W tamtym okresie również wagarowałem(mogłem nie zdać przez frekwencję). W liceum podjąłem dwie próby nawiązania jakiegoś bliższego kontaktu z dziewczynami. Próby były dwie(1 i 3 klasa) - obie próby zakończyły się fiaskiem na dość wczesnym etapie. Na studiach również za często nie wychodziłem z domu poza wyjściem na uczelnie. Tutaj nastąpiła jedna próba nawiązania bliższej znajomości ale w tym wypadku sytuacja była bardziej skomplikowana. Oczywiście nic z tego nie wyszło.

Zawsze miałem problem z nawiązywaniem nowych znajomości, a znajomości które miałem ograniczały się do tych, które poznawałem w szkole bądź na uczelni i były to osoby głównie z mojej klasy/grupy na studiach(ale poza uczelnią w ogóle się nie spotykaliśmy). Na studiach doszło uzależnienie od filmów pornograficznych i masturbacji, potrafiłem kilka razy dziennie oglądać sex kamerki. W klubie byłem tylko raz jednak jak już pisałem mam niską samoocenę, jestem bardzo nieśmiały oraz nie za dobrze się czuję w zatłoczonych miejscach więc nikogo nie poznałem. Byłem tam z dwoma koleżankami co później się okazało że to był błąd. Jedna z nich po wyjściu miała do mnie pretensje że 'kręciłem się koło nich' i 'odstraszałem kolesi' bo one chciały sobie poflirtować - to była moja pierwsza wizyta w klubie. W 2012/2013 roku nastąpił pewien przełom ponieważ przez jakiś czas ćwiczyłem w domu (jakakolwiek motywacja i aktywność fizyczna) i w ciągu kilku miesięcy z 82kg zszedłem do 68kg (176 cm wzrostu) - rok 2013. Jednak tego samego roku we wrześniu przestałem ćwiczyć i w ciągu 4 lat przybrałem na wadze 26kg (94kg). Od połowy marca 2017 roku zacząłem znowu ćwiczyć w domu i obecnie ważę 86kg. Od 3 lat bardzo rzadko wychodzę z domu, bardzo sporadycznie np. do fryzjera czy na jakąś imprezę rodzinną. Rzadko z kimkolwiek się spotykam, rzadko z kimkolwiek rozmawiam nawet przez Facebooka(jedynie z jednym kolegą który mieszka na osiedlu z którego się wyprowadziłem, ale to też raz na kilka miesięcy/tygodni). Nie ukończyłem studiów, tzn. mam absolutorium ale muszę napisać pracę i się obronić, kolejna szansa to oddanie pracy do końca września. Od 3 lat ciągle przedłużam ten proces, zawsze sobie tłumaczę że zdążę cokolwiek napisać a ostatecznie nie piszę ani strony. W poprzednim roku musiałem powtarzać jeden semestr co też zmusiło mnie do ruszenia się z domu na uczelnie. Były to studia niestacjonarne(ponieważ stacjonarnych nie było w tamtym okresie) w prywatnej uczelni więc tylko 2 razy na 2 tygodnie, 4 razy w ciągu miesiąca, więc o jakichś zawiązywaniu więzi nie było mowy, nikogo też za bardzo nie poznałem, pracy nie napisałem i nie obroniłem się. W październiku przedłużyłem seminarium a później jeszcze raz w lutym. Ważyłem wtedy(luty-czerwiec 2016) coś koło 90kg więc nadwaga była znaczna i po długim okresie nieruszania się z domu miałem bardzo dużą niechęć do jeżdżenia na uczelnie a były to tylko jak już pisałem 4 dni w miesiącu od godziny 8 do 17.

Jak widać - wszystkie problemy są ze sobą połączone. Liczę na szczerą odpowiedź. Przepraszam, że wyszło trochę obszernie, niektóre rzeczy pominąłem i zachowam je dla lekarza na wizycie. Mieszkam niedaleko Łodzi i w tym mieście będę szukał lekarza.