mgr Marek Foremny

Witam!
Jestem razem z moim mezem 15 lat po slubie, 3 dzieci. Nigdy nie bylo prosto, delikatnie mowiac. Maz dopiero teraz otwiera sie na mozliwosc pojscia do terapeuty, a my jestesmy od krok od rozwodu. Przeczytalam tysiace stron szukajac wytlumaczenia jego symptomow, i zawsze wszystko prowadzi do borderline. Najgorsze jest to, ze on sie dosyc uspokoil, jesli chodzi o jego wieloletnie wybuchy, ale teraz, mimo, ze mowi, ze jestem idealna partnerka dla niego, i mimo, ze sie lubimy, seks jest super, jestesmy dobrymi partnerami, to on chce odejsc, bo czuje, ze chce byc sam, a moze czeka na niego gdzies cos lepszego. Szukamy terapeutki (maz sie zgodzil na kobiete, bedzie mial lepsza chemie), ktora ma doswiadczenie z borderline (moze sie okazac, ze to cos innego..?) i nie zrazi meza po pierwszej wizycie, pomoze mi z moim wykonczeniem emocjonalnym (czuje sie wrakiem czlowieka, mam zlamane serce i walcze o to malzenstwo dla dzieci, i ciagle kocham meza) i terapia malzenska. Jest tez bardzo wazne, zeby terapeutka byla dostepna na terapie chociaz raz w tygodniu dla nas obydwojga. Przepraszam za brak polskich znakow...

Dzień dobry! Mój partner od ok. 2-3 lat ma stwierdzoną depresję. Nigdy nie było problemem namówienie go do udania się po poradę do specjalisty. Korzystał też przez jakiś czas z terapii prywatnie, póki nie byliśmy w stanie już więcej dźwignąć kosztów, które za tym szły. Między czasie sama leczyłam się na depresję. W tym momencie jestem już bez leków. Niestety na przestrzeni ostatniego roku z moim partnerem zaczęły się dziać bardzo niepokojące rzeczy, które mają ogromny wpływ na naszą relację - ma on bowiem wielkie trudności z utrzymaniem świeżo zaczętej pracy. W ciągu roku został wyrzucony z pracy 3 razy ze względu na regularne nie pojawianie się w pracy (zwykle są to zwolnienia lekarskie brane z dnia na dzień jak i urlop na żądanie). W pierwszym miejscu grożono mu dyscyplinarką, ponieważ miał wiele nieusprawiedliwionych nieobecności (mi wmawiał, że na każdy dzień miał l4). Międzyczasie ja również miałam problemy w pracy - czułam, że muszę zrezygnować i przez kilka kolejnych miesięcy nie mogłam znaleźć stałego zatrudnienia. Imałam się pracami tymczasowymi bądź na zastępstwo, aby jakoś wiązać koniec z końcem. Partner również miał spore przerwy między zatrudnieniami, a nie chciał podejmować żadnych tymczasowych zleceń, pomimo tego, że sytuacja nas zmuszała do ciągłych zapożyczeń. Od lipca ma nową pracę, przy badaniach medycyny pracy odbył dodatkowo konsultację z psychiatrą, ponieważ jego stanowisko tego wymagało - psychiatra wtedy przepisał mu mniejszą dawkę przyjmowanego leku. Nie rozumiem skąd ta zmiana, zwłaszcza, że partner pomimo tego że twierdził, że podoba mu się praca ponownie przestał do niej chodzić. Jestem już tym sfrustrowana, ponieważ czuję, że wszystkie moje wysiłki, aby nas wyciągnąc z długów spalają na panewce przez to, że partner w ogóle zdaje się nie przejmować naszą sytuacją finansową. Na codzień najmujemy mieszkanie, które sporo nas kosztuje, mamy też kilka mniejszych i większych kredytów - ogółem masa zobowiązań finansowych. Bardzo mnie to stresuje, jestem zwyczajnie nieszczęsliwa, że pomimo mojej ciężkiej pracy tak naprawdę nic z niej nie mam, bo moja wypłata ledwie starcza na opłacenie mieszkania... Nie wiem już jak dotrzeć do partnera, kiedy próbowałam podjąć temat usłyszałam, że go nie wspieram, wzmagam poczucie winy oraz co gorsza - to moja wina, że on się źle czuje, ponieważ nie potrafię utrzymywać porządku... Nie jestem wzorową "panią domu", ale znacznie częściej podejmuję inicjatywy "ogarniania" naszej przestrzeni mieszkalnej, prawdę mówiąc, od dłuższego czasu nie mam po prostu na to siły i ochoty, ponieważ czuję się przeciążona obowiązkami, w których partner mało kiedy pomaga (pomoc to dobre wyrażenie, ponieważ rzadko kiedy coś wychodzi z jego inicjatywy). Stresują mnie ciążące na nas długi i boję się, że partner znowu straci pracę, dodatkowo zwolnienia, które teraz bierze w ogóle nie są odpłatne, ponieważ miał przerwę w zatrudnieniu. Nie wiem co mam robić, być może powinnam się bardziej bać o partnera, ale ta sytuacja ma tak duży wpływ na mnie, że bywają dni, w których nie mogę przestać myśleć o tym jak beznadzieje życie przyszło mi prowadzić. Niby partner jest świadomy swoich problemów itp., czeka obecnie na terapię na nfz (termin ma na luty przyszłego roku), ale poza świadomością nie dzieje się nic, co dawałoby chociaż odrobiny poczucia, że wszystko idzie w lepszym kierunku. Jestem młodą osobą, która ma kilka hobby, ale ostatnio nawet i one mnie nie cieszą, kiedy mamy ciche dni nie jestem w stanie zająć się niczym konkretnym, bo coś, co mnie jeszcze niedawno bardzo cieszyło, dzisiaj nie poprawia mi w ogóle humoru. Obawiam się, że jeszcze chwila i nasza relacja będzie musiała się zakończyć. Czy jest coś co mogę zrobić aby tego uniknąć? Jak wpłynąć na partnera?