mgr Michał Ciesielski

Dzień dobry. Mam problem z przekonaniem partnera, że psychoterapia ma rzeczywisty wpływ na zmianę funkcjonowania i poprawę jakości życia. Twierdzi on,że nie ma żadnych badań na temat wpływu psychoterapii na zmianę życia/ wyleczenie traum/ogólną poprawę funkcjonowania. Dodam,ze zmaga się on ze stanami depresyjnymi,niskim poczuciem własnej wartości oraz problemami seksualnymi. Ze względu na swoją przeszłość pełną narkotyków,alkoholu i przygodnego seksu odczuwa on podczas zbliżenia stanu oddzielenia od ciała. Seks staje się dla niego czynnością czysto automatyczną, bez żadnych emocji. W momencie kiedy się w sobie zakochaliśmy nasze sprawy łóżkowe zaczęły się sypać. Im więcej uczucia do siebie mieliśmy, tym bardziej go to przerażało i czuł do siebie obrzydzenie. Jakakolwiek uwaga z mojej strony podczas zbliżenia na temat tego,że moglibyśmy coś zmienić (pozycja/miejsce) stawał się poddenerwowany i brał to do siebie bardzo personalnie uważając,że jest beznadziejny i nie nadaje się do relacji. Dodatkową kwestią jest to,że jako dziecko został zgwałcony,jednak nie znam szczegółów tej sprawy. Nie chce o tym rozmawiać. Chce mu pomóc i przekonać do cudownych działań terapii,jednak potrzebuje w tym pomocy. Czy mogłabym uzyskać rzetelne źródła naukowe dotyczące tego problemu? Artykuły naukowe/ksiązki/podcasty etc.

Piszę w sprawie mojego ogromnego poczucia lęku przed odrzuceniem, jak również z nadmierną zazdrością i nadmiernym doszukiwaniem się niewierności. W każdej atrakcyjnej kobiecie widzę zagrożenie. Nie potrafię cieszyć się związkiem, życiem. Analizuje każde słowo, wszędzie widzę podteksty, zagrożenia. Unikam spotkań z partnerem i innymi osobami których nie znam. Boję się że będę czuła się z innymi ludźmi gorzej, jak będzie tam np. dużo kobiet. Nie lubię sytuacji kiedy np. mamy iść razem na jakiś koncert a ja już rozmyślam jakie kobiety tam mogą być i że pewnie już będę się źle czuła i tylko patrzyła czy on czegoś złego nie zrobi. Nie radzę sobie też z tym, że porównuję się do innych, cały czas wydaje mi się, ze jestem jakaś niewystarczająca. Gloryfikuje partnera, że on to pewnie jest taki super przystojny dla każdej, a ja jestem słaba przy nim. ( dodam, że nigdy nie narzekałam na powodzenie i słyszę od wielu osób, że jestem atrakcyjna). Ja nawet nie radzę sobie w sytuacjach kiedy jesteśmy ze znajomymi i ktoś powie o kimś o patrzcie jaka ładna dziewczyna idzie? Ja od razu patrzę na reakcję partnera. Wiem, ze to chore bo sama z koleżankami nie raz oceniamy aktora czy faceta na ulicy bez żadnego podtekstu, ale w wypadku partnera takie słowa wydawałyby mi się już podejrzane. Chciałabym nie bać się wyjścia w większym gronie osób, szczególnie takich których nie znam. Nie bać się, że nawet jakby było tam kilka atrakcyjnych kobiet to wiedzieć i czuć że partner jest ze mną, mnie kocha i nie ma żadnych chorych myśli i podtekstów w momencie kiedy z kimś rozmawia, albo uśmiechnie się. Zawsze mi powtarza że jest lojalny, że nie ma potrzeby patrzeć na inne kobiety, że jest ze mną i mnie kocha. A ja dalej swoje…
Nie wspomnę już o tym, że na początku naszego związku dopadła mnie zazdrość wsteczna więc prześledziłam cały tego życiorys i porównywałam się…
Nie wiem już jak sobie z tym radzić. Niby umiem sobie na logikę wszystko wytłumaczyć, ale i tak jest to silniejsze ode mnie. Oczywiście wszystko ma też swoje podłoże:
- dzieciństwo (ojciec który flirtował z innymi kobietami) babcia , która mówiła jak byłam mała, że jestem gruba/brzydka, -byłe związki (odwołany ślub -nie było zdrady, przyczyna alkohol, brak szacunku ), -zawiodłam się również na przyjaciółce (podrywała mojego narzeczonego za moimi plecami-powiedział mi o tym - i bliskiej koleżance ( nie powiedziała mi, że facet z którym się spotykam jest nielojalny). Mój aktualny partner (od 3 lat) nigdy nie dał mi powodów do zazdrości, mówi,że jestem najpiękniejsza, natomiast nie wiem jak pozbyć się tego lęku oraz sprawić abym nie myślała, że dla faceta wygląd jest najważniejszym powodem do bycia z kobietą i że jak spotka ładniejszą to od razu na pewno mnie zostawi…