mgr Paulina Kunicka

Jestem mama 14 letnuego chłopca . Od jakiegoś czasu syn ma problemy z nauka koncentracja często wpada w płacz jak cos mu się nie uda ...ogólnie zauważyłam ze wpada w jakieś dziwne paniczne przerażenie z byle powodu i wszystko czego do tej pory się podejmował zaczyna traktować jak cos czego nue potrafi dobrze i twierdzi ze jest strasznie zestresowany . W przeciągu roku trochę się wydarzyło w naszym życiu między innymi zmarł mu bliski wujek , popchnął chłopca w szkole który zranił się w głowę i mamy problem z jego kuzynka która ciagle głośno oznajmia ze bardzo cierpi z powodu śmierci taty . Zastanawiam się czy te sytuacje mogły wpłynąć na samopoczucie mojego syna ? Wczoraj syn poszedł do pobliskiego ladku aby wynieść suchy chlebek dla zwierząt i spotkał go pan który strasznie go wystraszył ponieważ zaczal go nagrywać na komirkevtym samym strasząc ze odda to policji syn wrócił do domu z sinymi ustami z przerażenia i pół godziny nie mogłam ho uspokoić podałam mu syrop neospasmine bo przerazilo mnie jego zachowanie i ten straszny płacz Właśnie wczorajszy incydent dał mi dużo do myślenia czy mój syn nie radzi sobie ze strachem i sytuacjami stresującymi ? Proszę i pomoc co mam robić żeby czegoś nie przeoczyć ? Czy powinnam zgłosić się z nim na terapie ?

Mam18 lat, od dłuższej pory nie wiem co się ze mną dzieje. Czuje się jak w filmie, nie potrafię odczuwać emocji uczuć, czuje się otępiale, nie czuje takiej świadomości bycia co kiedyś, ciężko jest to opisać w jaki kolwiek sposób skoro się czuje nijak, dziwnie. Tracę poczucie czasu mam wrażenie, że wszystko to jeden niekończący się dzień, nie wiem co robić... te uczucie dolega mi od bardzo dawna, nie raz mocniej nie raz słabiej ale nie znika. Czasem te uczucie jest tak silne, że tracę poczucie istnienia, wcześniej podejrzewałam u siebie depresje, wieczny smutek strach przed wyjście w domu, chore myśli... zero pozytywnych emocji, zamknięcie się w sobie itd. (dodam, iż nigdy się nie leczyłam po prostu twierdziłam, że czas mnie ,,wyleczy''), lecz teraz teoretycznie wszystko się układa, nie ma żadnych drastycznych sytuacji powodujących smutek, czasem problemy w związku, chłopak zauważył i określił, iż jestem ,,jakaś nieobecna''. Czasem jak już zacznie się kłótnia ciężko jest mi się czym kolwiek przejąć, nie umiem odczuć smutku, ani się cieszyć z niczego, że wyjdzie coś dobrze, czy że się układa. Czuje się jak w jakimś śnie, boję się porozmawiać o tym z rodzicami, zazwyczaj nie dostrzegali moich problemów ani nie rozmawiałam z nimi o tym, jestem w kompletniej rozsypce. Strasznie się męczę z tym, i,nie wiem co robić...