Dzień dobry , w 2023 , kiedy miałam 17 lat wykryto u mnie nowotwór. Udało mi się go pokonać w ciągu

Zdarza się, że po tak poważnym doświadczeniu zdrowotnym jak nowotwór, odkładała się w czasie stres i trudne emocje, koncentrując się wyłącznie na leczeniu. W pierwszej kolejności warto rozważyć kontynuowanie lub rozpoczęcie regularnych konsultacji z psychologiem lub psychoterapeutą, aby zrozumieć, co dokładnie wywołuje Pani lęk i w jaki sposób można go złagodzić. Pomocne bywa wprowadzenie technik relaksacyjnych (mindfulness, ćwiczenia oddechowe) i ograniczanie rytuałów sprawdzających poprzez małe, kontrolowane zmiany. Dobrze jest także porozmawiać z kimś zaufanym o egzystencjalnych obawach – sama werbalizacja tych myśli bywa ulgą i może zmniejszyć ich siłę. Jeżeli mimo powyższych działań objawy nadal utrudniają codzienne funkcjonowanie, proszę nie wahać się sięgnąć po dodatkowe wsparcie, np. konsultację z psychiatrą, który oceni ewentualną potrzebę leczenia farmakologicznego.

To, co opisujesz, jest całkowicie zrozumiałą reakcją na bardzo intensywne i trudne doświadczenie, przez które przeszłaś. W czasie choroby musiałaś skupić się na walce i przetrwaniu, co mogło sprawić, że pewne emocje zostały zepchnięte na dalszy plan. Teraz, gdy zagrożenie minęło, Twój umysł i ciało mogą próbować przepracować te przeżycia na nowo – stąd pojawiające się myśli o śmierci, starości i egzystencji.

Lęk przed śmiercią i tym, co nieznane, jest czymś, co towarzyszy wielu osobom, szczególnie po tak bliskim zetknięciu się z chorobą. To naturalne, że Twój umysł próbuje oswoić temat, szukając różnych scenariuszy i odpowiedzi, ale jeśli prowadzi to do silnego lęku czy fizycznych reakcji, jak ucisk w gardle, warto się temu przyjrzeć.

Dodatkowo, opisane przez Ciebie powtarzające się czynności – sprawdzanie budzika, zamykania samochodu czy umawiania spotkań – mogą wynikać z potrzeby kontroli i poczucia bezpieczeństwa. Po doświadczeniu, w którym życie było nieprzewidywalne, taka strategia może być próbą przywrócenia stabilności. Jeśli jednak zauważasz, że te zachowania zaczynają Cię przytłaczać lub powodują niepokój, warto o nich porozmawiać ze specjalistą, bo mogą mieć związek z mechanizmami lękowymi czy obsesyjno-kompulsyjnymi.

Najważniejsze jest, że już zrobiłaś krok w kierunku zadbania o siebie, szukając wsparcia u psychologa – to dowód Twojej siły i troski o siebie. Możesz dalej eksplorować te tematy w terapii, aby lepiej zrozumieć i oswoić swoje emocje, a przede wszystkim znaleźć sposoby na to, byś czuła się spokojniej i bezpieczniej w swoim życiu.

To, co Pani opisuje, może być związane z przeżytą traumą i długotrwałym napięciem psychicznym wynikającym z walki z chorobą. W takich sytuacjach umysł często „odracza” trudne emocje, aby skupić się na przetrwaniu, ale po zakończeniu kryzysu mogą one zacząć się ujawniać.

Myśli o śmierci bliskich i własnej przemijalności są naturalnym elementem refleksji nad życiem, zwłaszcza po tak trudnych doświadczeniach. Jednak jeśli stają się one źródłem silnego lęku, wywołują fizyczne objawy (np. uczucie ścisku w gardle) i zaburzają codzienne funkcjonowanie, warto przyjrzeć się im bliżej, np. w ramach psychoterapii.

Podobnie wzmożona potrzeba wielokrotnego sprawdzania budzika, zamkniętych drzwi czy umówionych spotkań może wynikać z lęku i potrzeby kontroli, która często nasila się po doświadczeniu sytuacji, nad którą nie miało się wpływu. Jeśli te zachowania zaczynają dominować i trudno nad nimi zapanować, konsultacja ze specjalistą mogłaby pomóc znaleźć skuteczne strategie radzenia sobie z nimi.

Dobrze, że wcześniej sięgnęła Pani po pomoc psychologiczną – to pokazuje, że potrafi Pani o siebie zadbać. Może warto rozważyć kontynuację pracy nad tymi myślami i reakcjami, aby lepiej zrozumieć ich mechanizmy i stopniowo odzyskać poczucie komfortu psychicznego.

To, co opisujesz, ma głębokie podłoże psychiczne i emocjonalne, a biorąc pod uwagę twoje doświadczenia z chorobą nowotworową, jest bardzo zrozumiałe, że te myśli i zachowania się pojawiły. Przez długi czas skupiałaś się na walce o zdrowie, być może tłumiąc trudne emocje, żeby móc przetrwać ten okres. Teraz, gdy zagrożenie minęło, umysł zaczyna przetwarzać to, co wcześniej było zepchnięte na dalszy plan.

Twoje myśli o śmierci bliskich oraz o własnej śmiertelności mogą wynikać z tego, że zetknęłaś się z chorobą w bardzo młodym wieku. Nie są one niczym niezwykłym – wiele osób, zwłaszcza po trudnych doświadczeniach, zaczyna analizować egzystencję, życie i śmierć bardziej intensywnie. Ważne, żeby pamiętać, że samo myślenie o czymś nie oznacza, że stanie się to rzeczywistością. Krytykowanie siebie za pojawiające się myśli („jak mogłam w ogóle o tym myśleć”) może prowadzić do jeszcze większego lęku i napięcia. Myśli to tylko myśli – nie definiują ciebie ani twoich intencji.

Jeśli chodzi o twoją reakcję somatyczną (zamykające się gardło), to jest to naturalna reakcja organizmu na lęk egzystencjalny. Możesz czuć się przytłoczona, ale warto ćwiczyć techniki regulowania lęku, np. skupianie się na oddechu lub krótkie ćwiczenia uważności, które pomagają wrócić do „tu i teraz”.

Natomiast zachowania, o których piszesz – wielokrotne sprawdzanie budzika, umawiania się, zamykania samochodu – mogą wskazywać na elementy myślenia obsesyjno-kompulsyjnego. Nie musi to oznaczać pełnoobjawowego OCD, ale może być reakcją na przeżyty stres i próbą odzyskania poczucia kontroli. Gdy przechodzimy przez coś trudnego i nieprzewidywalnego, nasz mózg może próbować radzić sobie z niepewnością poprzez kompulsje – czyli działania, które mają przynieść ulgę, ale ostatecznie tylko wzmacniają potrzebę ich powtarzania.

Warto kontynuować pracę z psychologiem, zwłaszcza w nurcie poznawczo-behawioralnym (CBT), który może pomóc w redukcji natrętnych myśli i kompulsywnych zachowań. Możesz pracować nad technikami akceptacji myśli zamiast walki z nimi oraz nad stopniowym ograniczaniem sprawdzania.

To, że zaczęłaś szukać pomocy i zauważasz te wzorce, to ogromny krok. Pamiętaj, że nie jesteś sama i że można skutecznie pracować nad tym, by odzyskać większą swobodę w życiu, bez nadmiernego lęku i sprawdzania. Najważniejsze to dać sobie czas i cierpliwość w procesie zdrowienia.

Dzień dobry,
dziękuję za podzielenie się swoimi odczuciami i obserwacjami.
Czytając Pani notatkę mam poczucie, że Pani myśli koncentrują się wokół tematów egzystencjalnych - myślenie o życiu, śmierci, o przemijalności i kruchości życia ziemskiego. Myślę, że ma to związek z chorobą nowotworową, którą Pani pokonała, a która nie była łatwym doświadczeniem. Być może te myśli egzystencjalne, które teraz do Pani wracają wynikają z przeżyć z tamtego okresu, a skoro przychodzą to znak że potrzebują zaopiekowania.
Zachowania powtarzające", o których Pani pisze w drugiej części tekstu mogą być wyrazem lęku związanego z brakiem poczucia bezpieczeństwa. To jedna z hipotez. Należało by się temu bliżej przyjrzeć. Można nad tym zapanować i warto nad tym pracować ze specjalistą zaburzeń nerwicowych. Jeśli chciałaby się Pani temu bliżej przyjrzeć, zachęcam do kontaktu. Oferuję konsultacje psychologiczne online, dzięki czemu możemy się połączyć z dowolnego miejsca.
Pozdrawiam serdecznie i życzę dużo zdrowia.

Poważna choroba wywołuje w każdym z nas lęk, ocieramy się o śmierć, więc jest naturalne, że o niej myślimy. Warto skierować nasze myśli na konkretne sprawy, np. dowiedzieć się, gdzie znajdują się ważne dokumenty bliskich nam osób, znać ich życzenia dot. pogrzebu itp. Wiele osób nie lubi takich tematów i rozmów, unika ich, ale jeśli poczyni się pewne ustalenia, to będziemy spokojniejsi, bo będziemy więcej wiedzieć o tym, co mamy robić po ich śmierci i w ten sposób trochę ten trudny temat oswoimy. Natomiast w przypadku kontrolowanie budzika, zamków warto ustalić, skąd ten lęk, bo może mieć on też związek z ogólną sytuacją i chorobą, a może jest coś jeszcze innego. Warto to obserwować, przyglądać się, jakie myśli tym działaniom towarzyszą, co je poprzedzało i porozmawiać o tym przynajmniej z bliską osobą, aby móc się wygadać, albo ze specjalistą. Istotną kwestią jest, czy jest jeszcze coś innego obecnie w Pani życiu, co może mieć wpływ na Pani funkcjonowanie, np. stres związany z pracą, nauką, relacjami, ważne jest też czy ma Pani wystarczająco dużo czasu na relaks, na sprawianie sobie przyjemności.