Jak pokonać ataki paniki i okropne lęki?

Witam, od dłuższego czasu borykam się z problemem okropnych leków i ataków paniki. Doszło to do tego stopnia, że boję się wychodzić z domu. Jazda autobusem jest dla mnie koszmarem. Codziennie rano zmuszam się do wyjścia do pracy. Gdy tylko wsiadam do autobusu, to automatycznie nadchodzi atak. Gorsze od objawów 'cielesnych' są dla mnie myśli. Nie potrafię nad nimi zapanować, nie potrafię zapanować nad tym przeszywającym strachem i lękiem, panicznie się czegoś boję, odczuwam tak okropny strach. Nie wiem czemu, nie wiem, czego się boję. Serce wali mi tak, że nie mogę oddychać, kręci mi się w głowie, pocę się, trzęsę jakbym miała jakiś atak padaczki. To jest przerażające. Myśli typu coś jest nie tak, nikt inny nie ma tak jak Ty teraz, umierasz”. Zmagam się z tym na co dzień, bywa często, że także w domu, wśród rodziny. Płakać mi się chce, nie umiem sobie z tym poradzić. Najbardziej boję się tego i tak też myślę, że mój przypadek jest takim, którego nie da się wyleczyć, na który nie ma pomocy. Myślę, że nikt mi już nie pomoże i resztę życia będę zmuszona żyć w tych paskudnych i okropnych lękach. Gdy jadę autobusem myślę, że zaraz naprawdę umrę, że to na pewno zawał, że ten atak jest tym, którego nie przeżyję, że on na pewno nie przejdzie i na pewno umrę. Nikt nie jest w stanie mi pomóc, już odechciewa się żyć czasami. Wizytę u psychiatry mam za 2 m-ce, ale nie wiem czy wytrzymam do tego momentu. Lekarz rodzinny przepisał mi lekarstwa na uspokojenie, zniwelowanie lęku, biorę je tydzień i faktycznie przez chwilę było okej, ale teraz jest znowu tak samo. Ja jestem świadoma tego, że to wszystko, co się dzieje jest przez moją psychikę, bo kilka lat temu cierpiała na to samo moja mama. Jednak nawet ona nie miała tak silnych ataków jak ja. Przeraża mnie to, że chociaż wiem, że to siedzi w mojej głowie to nie potrafię nad tym zapanować.