Jak poradzić sobie z lękami i niskim poczuciem własnej wartości?

Dzień dobry, mam problemy z lękiem i z interakcjami z ludźmi. Problem jest dość szeroki i przez wiele lat wmawiałam sobie, że po prostu taka jestem, że taki mam charakter – że jestem nieśmiała. Problem pojawił się miej więcej jak miałam 10-11 lat. W którymś momencie zaczęłam się panicznie bać robienia czegokolwiek przed i z ludźmi – dotyczyło to mówienia (odpowiedzi na zajęciach – całkowicie przestałam się udzielać), występów szkolnych, rozmów z obcymi. Zostało już tak do końca (obecnie mam 22 lata), problem zaczął się wręcz pogłębiać z wiekiem. Silny lęk, wręcz paraliżujący, połączony z silnym i często bolesnym napięciem mięśni rąk (czasem też innych), często uciskającym bólem w klatce, pustką w głowie, towarzyszy mi przy między innymi: każdej prezentacji, każdej sytuacji gdy muszę odpowiadać” na zajęciach (zwykle się to kończy tym, że nie wiem co powiedzieć, nawet gdy na spokojnie znam odpowiedź), przy konieczności zatelefonowania (unikam jak ognia), przy wszelkich rozrywkach” grupowych takich jak gry zespołowe, gry planszowe, gry komputerowe (nawet on-line) itp. przy spotkaniach z nowymi ludźmi, przy witzach u lekarza (mimo, że sama się zapisuje i byłam już wielokrotnie). Gdy zdarzało mi się zmusić do grupowych aktywności z innymi ludźmi, były to dla mnie ciężko stresujące chwile nie mające żadnego związku z rozrywką, z których chciałam jak najszybciej się wyłączyć. Nie potrafię rozmawiać z ludźmi, których znam słabo lub nie znam (ten jeden jedyny problem w pewnym stopniu rozwiązuje alkohol), przez co, w połączeniu z lękiem przed aktywnościami grupowymi, nie mam prawie w ogóle znajomych. Często rozpamiętuje to, co mówiłam, bo wydaje mi się, że były to same głupoty i wyszłam na idiotkę. Przy czterech osobach (wliczając mamę) czuje się nieco pewniej, jednak tylko przy jednej nie obawiam się robić niczego – co dotyczy sytuacji gdy robimy coś we dwójkę, większa grupa zmienia sytuacje zależnie od jej składu. Gdy ktoś próbuje mnie zmusić do takich rzeczy i nie przyjmuje moich odmów zaczynam robić się agresywna. Unikam też sklepów niesamoobsługowych. Przeraża mnie myśl o prowadzeniu samochodu. Przeraża mnie bezkreśnie to, że będę musiała kiedyś iść do pracy (odbywałam krótkie praktyki, które obiektywnie patrząc były bardzo lekkie, przyjemne, ludzie niesamowicie mili co bardzo ułatwiło ich przetrwanie – a i tak było do ciężko stresujące przeżycie i wspominam to jak jakąś traumę). Praktycznie cały czas jestem z jakiegoś powodu zestresowana i spięta, zwykle nawet nie zwracam na to uwagę tylko traktuje jako normalne” samopoczucie. Ale gdy zdarzy mi się zwrócić to z bólem zastanawiam się czy kiedykolwiek byłam spokojna. Od bardzo wielu lat czułam się przewlekle zdołowana i nieszczęśliwa przez swoje społeczne kalectwo, z którym za nic nie mogę sobie poradzić. Wielokrotnie próbowałam się przezwyciężać, ale albo kończyło się to źle (jak w przypadku grupowych rozrywek) albo jakoś się udawało, po fakcie czułam nawet ulgę i zadowolenie z siebie, lecz przed kolejnym razem znów czułam taki sam lęk jak wcześniej (dotyczy to np. rozmów telefonicznych, do których wielokrotnie musiałam się przełamywać i wciąż przerażają mnie tak samo boleśnie). Czuje się beznadziejna, gorsza, nic nie warta, jako nastolatka miewałam myśli samobójcze. Mogłabym przesypiać całe dnie, jestem wiecznie zmęczona co bywa nie do zniesienia, bo ciężko cokolwiek robić gdy umysł jest półprzytomny (robiłam już szereg badań w związku z tym, by upewnić się czy to nie wynik jakiejś choroby, ale wszystkie wyszły wzorowo). Gdy się już zwlekę z łóżka zwykle nic mi się nie chcę i na nic nie mam siły. Czasami mam lepsze okresy, gdy czuje się lepiej i nawet chce mi się żyć, ale kończy się to gdy przypominam sobie o wszystkim co mnie przeraża, jak chociażby to, że kiedyś będę musiała iść do pracy i że przez ten strach nie jestem w stanie prowadzić normalnego życia. Odbija się to też negatywnie na moim związku. Mój partner i tak cierpliwie znosi moje wycofanie i dziwactwa, ale boję się strasznie, że kiedyś spotka normalną, towarzyską kobietę, która będzie nim zainteresowania i mnie zostawi. Przez to czuje się bardzo niepewnie za każdym razem gdy nawiązuje on znajomości z kobietami – koleżankami ze studiów czy pracy. Wydają mi się być doskonalsze ode mnie pod każdym względem i każdy przejaw jakiegoś koleżeństwa czy przyjaźni wobec nich z jego strony wywołuje u mnie silną zazdrość i smutek. Moją niską samoocenę potęgują jeszcze problemy z wyglądem wynikające z zaburzeń hormonalnych. Moje pytanie brzmi – czy problemy, z którymi się borykam mogą wynikać z jakichś zaburzeń psychicznych, które da się wyleczyć? Czy powinnam iść do psychologia/psychiatry? Czy jest szansa bym mogła żyć normalnie?