mgr Agnieszka Mądry

Dowiedziałam się,że mój narzeczony bierze amfetaminę . Po odkryciu tego przeze mnie przyznał się do wszystkiego . Powiedział że bierze raz ,max 2 razy w tygodniu co 2 tydzień przed wyjściem do pracy aby się pobudzić do działania . Powiedział że nie brał nigdy w domu ,na weekendy jak jesteśmy razem . Zaczęło się od rozwodu jego rodziców ,nie radził sobie z tym i później to już chyba było łatwiejsze wziąć niż próbować się wybudzić z rana normalnie . Zgodził się z tym skończyć . Zapisał się do psychologa na terapię . Czy to wystarczy ? Czy pomóc mu w inny sposób ? Czy jest potrzeba znalezienia innego specjalisty ?

mam 26 lat. 8 lat trzeźwości po zakończonej terapii uzależnień w ośrodku, już w pierwszych miesiącach po zakończonej terapii zauważyłam że zmniejszają się moje chęci do życia, nie zidentyfikowałam tego jako typowych myśli „s” natomiast z biegiem czasu i każdym błędem, nieudana relacja, ostatnimi czasy nawet w sytuacjach gdy popełnię nawet mały błąd, czuję się jakby coś we mnie wrzeszczało i marzyło o tym żeby zniknąć z powierzchni ziemi. Czasem żałuję że się urodziłam, i czuję że nic już mnie w życiu nie czeka, nie czuję radości z życia, nie potrafię rozmawiać o pustce i smutku mimo że podczas 2 letniej terapii nauczyłam się identyfikować emocje, a mimo to czuję jak sama nie daje sobie prawa do przeżywania, do dzielenia się, czuję pustkę i żal, na codzień zdarza mi się czuć niczym niespowodowany stres i napięcie, które trudno jest mi rozladowac, a który prowadzi do samookaleczeń (albo właśnie rozładowania napięcia) w postaci „skubania i drapania” skóry dłoni, twarzy, stóp, ust nad którymi jest mi bardzo ciężko zapanować. Przez 8 lat nie złamałam abstynencji ani razu, czuję że moje problemy nie wynikają z uzależnienia, towarzyszy mi skrajny brak pewności siebie, który maskuje, czuję smutek którego wstydzę się, czuję nieustające poczucie winy i wątpię w swoje odczucia, często mam wrażenie ze okłamuje sama siebie, starając się doskoczyć do wartości i ideałów które są mi bliskie, mam trudność w uwierzenie we własne szczere intencje. Kwestionuje uczciwość wobec siebie, boję się że jestem hipokrytką (trudno mi to opisać).Kiedy o tym myślę czuję fizyczny ból, który uniemożliwia mi zaplanowanie konkretnych działań w celu np pójścia na terapię, nie wiem gdzie szukać, boję się konsultować z psychiatrą/psychoterapeuta ze względu na trudne lata nastoletnie, nie chce przestraszyć bliskich, najchętniej zniknęłabym z życia. Zaciskam ten ból i smutek, spycham go głębiej. Moje pytanie dotyczy pierwszych kroków: co zrobić? Gdzie się zgłosić? Który specjalista? I czy cokolwiek z tego wynika. Potrzebuje wskazówki bo sama nie ufam sobie, martwię się że jestem przewrażliwiona.Pozdrawiam serdecznie.