mgr Agnieszka Targońska

Dzień dobry,
mam 34 lata i od dwóch lat jestem w związku małżeńskim. Podejrzewam, że ja jestem osobą „borderline” albo mam jakieś tam objawy tej osobowości.
Bardzo kocham mojego męża (on ma 38 lat) ale mam wrażenie, że to on albo ja nie umiemy stworzyć „normalnej” rodziny.
Chodzi o to, że mąż od początku naszego małżeństwa wszystko mówił swoim rodzicom, jest z nimi bardzo zżyty. Mieszkają 60 km od nas ale praktycznie codziennie lub te parę razy w tygodniu do nich dzwoni. Np. było to mówienie, że zrobiłam za słone mięso. Albo jego mama się pytała, czy się kłócimy a on ze szczegółami jej opowiedział jak wyglądają nasze kłótnie. Jeśli sobie coś kupiłam np. buty to on o tym mówi swojej mamie. Gdy byliśmy na etapie szukania mieszkania, to mój mąż w tajemnicy przede mną dwa mieszkania oglądał ze swoją mamusią. Jeśli byliśmy w sklepie oglądać meble to po jakimś czasie słyszę od mojego męża, że „mama powiedziała, żeby z tej i tej firmy nie kupować”.
Ja sama nie mam ojca od ponad 4 lat, mój ojciec był alkoholikiem. Od mojego 5 roku życia pił dwa- trzy razy w roku w dwutygodniowych ciągach. Jak już wyprowadziłam się na studia i uciekłam od tego ojca to myślałam, że się uwolnię od tej relacji ale chyba skutki tego, że nieraz musiałam się nim zajmować albo poświęcić swój wolny czas by opiekować się pijanym ojcem, odczuwam właśnie dziś.
Mam za to wspaniałą mamę, która potrafiła sobie poradzić z ojcem alkoholikiem i zapewnić mnie i mojemu bratu w miarę „normalny” dom.
Odkąd jestem w związku małżeńskim z moim mężem, to mam problem przede wszystkim z radzeniem sobie z emocjami, złością i agresją. Byłam już z tym u psychologa, ale to „łatwo powiedzieć” a trudniej zrobić jeśli chodzi o kontrolę swoich emocji.
Co mogłoby mi pomóc w takich sytuacjach:
- odczuwam złość a może zazdrość, że rodzice mojego męża przychodzą do naszego mieszkania pod moją nieobecność (gdy jestem w pracy a mąż jest wtedy w domu) i jedzą moje obiady oraz rozpływają się nad tym, jakie to cudowne mieszkanie mój mąż kupił (ja też mam swoje własne mieszkanie, które nabyłam 4 lata przed ślubem, obecnie jest wynajmowane).
- ciągle muszę słuchać, że moje mieszkanie (mieszkaliśmy w nim niecałe dwa lata po ślubie) było beznadziejne, za małe, zimne itd. (choć to nie do końca jest prawda). Po któryś tam komentarzach wybucham… dosłownie.
- Mąż chlubi się tym, że kupił mieszkanie za gotówkę (pracował wcześniej za granicą), a moje mieszkanie jest na kredyt oraz, że jest to "klitka".
- Mąż powtarza mi, co mówią na mnie jego rodzice. Np. jego mama powiedziała, że jestem gruba albo dlaczego (pracując zdalnie z domu) z nią nie porozmawiałam, kiedy była odwiedzić syna. To wszystko są negatywne zdania na mój temat.
Widząc, że mąż dzieli się ze wszystkim ze swoimi rodzicami po jakimś tam komentarzu wybucham. I to dosłownie. Mój mąż jest leniwą osobą a ja bardzo pracowitą. Do szału doprowadza mnie to, że ja np. przygotowuję obiad a on w tym czasie leży na kanapie i coś ogląda lub po prostu śpi i czeka na gotowe.
Mam wrażenie, że czasem jak się nazbiera we mnie tyle tych negatywnych odczuć (rodzice jego, docinki w moją stronę, brak pomocy przy przygotowywaniu posiłków, brak pomocy w zakupach, w codziennym życiu itd.) to wystarczy impuls, żebym wybuchła. Wtedy zaczynam wrzeszczeć, fizycznie bić mojego męża, rzucać i niszczyć różne rzeczy w mieszkaniu, mówić, że nie chcę z nim być, wyzywać go od debili, maminsynków oraz zaczynam pakować swoje rzeczy mówiąc, że wracam do swojego mieszkania. Po wszystkim mamy ciche dni. Ja wiem, że patrząc z boku to jest śmieszne i żałosne co wyprawiam, ale ja serio nie potrafię sobie z czymś takim radzić.
Wiem, że cierpię i ja i mój mąż w tym związku. Chciałabym by mąż był za mną a nie przeciw mnie oraz by nie mówił swojej mamusi wszystkiego co się u nas dzieje.
Mąż też mnie obraża, że mam chorobę psychiczną po ojcu. Myślę, że nie mam… Tylko, że jestem perfekcjonistką, zawsze byłam ambitna, jestem bardzo dobrym i chwalonym pracownikiem w firmie.
Proszę o rady jak sobie radzić z emocjami. Jakaś książka, artykuł?
Terapia dla par nie wchodzi w grę, mój mąż nie dałby się na to namówić.
U psychologa już z tym problemem byłam i jak widać, nadal nie umiem stłumić negatywnych emocji.

Witam. Od zawsze bylam osoba bojazliwa, z wiecznym strachem, niepokojem - zwlaszcza boje sie ludzi. Mimo to, jakos tam sobie radze i mimo kiepskiego samopoczucia - zyje i robie co trzeba, staram sie nie skupiac na swoich uczuciach i strachu. Od kilku miesiecy (moze blisko roku) jest jednak o tyle gorzej, ze utracilam radosc z wykonywania rzeczy, ktore bardzo lubilam (m.in. gra na instrumencie, czytanie). Mam tez problemy z zasnieciem, potem z wielokrotnym budzeniem sie w nocy. Ciagle jestem jakby nabuzowana, mam za duzo takiej nerwowej energii, ktora powoduje, ze wszystko robie szybko i nerwowo, spiesze sie ale nie wiadomo po co i dokad? Wsrod ludzi czuje sie doslownie jak zlodziejka, albo przestepczyni, ktora cos przewinila i boi sie. Od zawsze bardzo sie poce, mam dreszcze gdy musze z kims rozmawiac. Najgorsze sa poranki, bo budze sie i serce szybko bije, rano czuje najwiekszy niepokoj. A w sumie nie mam powodow do niepokoju. Mam stala prace, brak powazniejszych problemow. Mam juz ponad 40 lat a zachowuje sie tak niegodnie, tak sie boje wszystkiego, jestem wciaz taka niespokojna, ze nie potrafie z ludzmi normalnie, bez stresu rozmawiac. Nie wiem co sie ze mna dzieje, moze to w sumie nic takiego? Kazdy z nas ma czasem gorsze momenty?
Dodam, ze bardzo ciezko przezylam smierc mojego zwierzaka na moich oczach ponad rok temu. Od tamtego momentu jest mi duzo ciezej. Czy ta nerwowosc to po prostu cecha osobnicza, czy moze trauma czy nerwica? Dziekuje za odpowiedz