mgr Alicja Szczybyło

Informacje zawarte w Pani opisie sugerują, że sytuacja sprzed 8 lat wywołała u Pani zespół stresu pourazowego.
Jest to zespół reakcji, które pojawiają się po silnie stresującym wydarzeniu, które przekracza możliwości adaptacyjne człowieka.
Po takim wydarzeniu rozpoczyna się lawina reakcji, którymi psychika oraz organizm niejako starają się walczyć i uporać z silnie stresującymi i nawracającymi myślami, emocjami, wspomnieniami, z brakiem akceptacji tego wydarzenia i innymi przykrymi konsekwencjami. Reakcje te z dnia na dzień komplikują się, coraz silniej wbudowują w psychikę, organizm i życie człowieka. Wywołują one falę kolejnych, często niechcianych konsekwencji, a nawet zaburzeń.

Często po trudnej sytuacji mechanizmy samoregulacji stopniowo wyprowadzają człowieka z traumy i umożliwiają powrót do normalnego funkcjonowania. Tu ważne jest, aby w pierszych chwilach po traumatycznym przeżyciu otrzymać właściwe wsparcie. Niestety w niektórych sytuacjch człowiek nie jest w stanie samodzielnie poradzić sobie z problemem i zespół stresu pourazowego zaczyna się rozwijać. Przyjmuje się, że po upływie 2 lat od traumatycznego wydarzenia szanse na samoistną poprawę czy wyleczenie są bardzo niewielkie.

Zespół stresu pourazowego leczy się psychoterapią oraz farmakologicznie. Schemat leczenia i udziału obu metod zależny jest od wielu czynników, które najlepiej określi psycholog.

Pierwszym krokiem w Pani przypadku powinna być wizyta u psychologa i postawienie przez niego właściwej diagnozy. Psycholog zdiagnozuje zaburzenie pierwotne i wszystkie zaburzenia współwystępujące (np. depresja, nadużywanie alkoholu) oraz określi kolejność i sposób postępowania z kolejnymi problemami. Być może skieruje również na wizytę u lekarza ogólnego lub psychiatry.

W Pani sytuacji istnieje możliwość leczenia. Jego długość zależy od wielu czynników. Terapia z pewnością będzie wymagała pewnego nakładu pracy oraz czasu, jednak efekty mogą okazać się dla Pani bardzo satysfakcjonujące.

Zaczyna Pani studia. Nie jest to sytuacja obojętna dla Pani organizmu. Wymaga ona od Pani organizmu i psychiki odnalezienia się w nowej sytuacji, zaadaptowania się do całkowicie nowych warunków (również tych wewnętrznych - własnych przemyśleń, emocji).
Z doświadczenia wiem, że rozpoczęcie studiów jest momentem, w którym w życiu wielu osób pojawia się swego rodzaju kryzys adaptacyjny. Indywiduany próg odporności na stres, wrażliwość emocjonalna, predyspozycje osobowe wpływają na sposób jego przechodzenia. Niektórzy radzą sobie z nim bez pomocy, dużo osób z pomocy jednak korzysta. W skrajnych sytuacjach trudności rozwijają się w zaburzenia adaptacyjne i mogą wywoływać lawinowo kolejne zaburzenia - np. depresję.

Konsultacja u psychologa z pewnością nie zaszkodzi a zabezpieczy właściwy sposób przeżywania trudnej sytuacji. Na takiej wizycie psycholog określi, czy w Pani przypadku jest nad czym pracować i jeżeli tak to w jaki sposób.

Proszę umówić się na konsultację z psychologiem i zapytać o możliwości oraz zasadność pomocy w Pani sytuacji.