mgr Dagmara Jurasz-Siwińska

Mam 30 lat. Jestem po ślubie 5lat, mamy 2 dzieci, córkę 5letnią i syna 2 latka. Jestem osobą, która wszystkim się stresuje, chociaż nie mam powodu. Jestem osobą bezrobotną, ponieważ mam problem ze znalezieniem pracy. Mieszkamy w domu moich rodziców, ponieważ dzięki teściowej nie stać nas na wynajęcie mieszkania. Teściowa nabrała kredytów, a teraz ma problemy z ich spłatą. Namówiła najpierw starszego syna, żeby wziął kredyt na siebie, a pieniądze dał jej. Kiedy starszy syn się zadłużył, namówiła młodszego (mój mąż), żeby również wziął kredyt na siebie. Jako dobry syn wziął raz, może dwa, spłacił i powiedział, że już nie chce brać. Teściowa razem ze starszym synem wzięli 3 pożyczki przez internet na mojego męża i nawet ich nie spłacili. Teraz dzięki nim jest zadłużony, a ona nadal kasę ciągnie od synów. Ojciec i brat męża nie radzili sobie z sytuacją w domu, więc zaczęli pić. Brat męża był nawet agresywny po alkoholu. Mąż pracuje, ale nie dokłada się do gospodarstwa domowego, woli wypłatę przeznaczać na swoje zachcianki albo oddać matce. Cały dzień opiekuję się dziećmi w domu, więc popołudniu gdy mąż wróci z pracy, chciałabym odpocząć, ale mój mąż tego nie rozumie. Twierdzi, że mam problem ze sobą. Mam siedzieć z dziećmi, najlepiej całymi dniami, a on w związku z tym, że pracuje ma prawo na odpoczynek i nie musi siedzieć z dziećmi. Od początku małżeństwa żyje na dwa domy, tzn. większość swoich rzeczy ma u rodziców, a u nas tylko parę ciuchów. Mąż w przeciwieństwie do mnie ma bujne życie towarzyskie. Najchętniej, cały dzień spędzałby na piwie z kolegami, albo weekendy na imprezach, a ja mam siedzieć w domu. Jestem typem domatora, który woli poczytać książkę albo wyjść sama na spacer. Nawet jakbym chciała spotkać się ze znajomymi to i tak nie mam się z kim spotkać, bo znajomi mają swoje życie, więc większość czasu spędzam tylko z dziećmi. Mąż codziennie ma czas, żeby po pracy spędzić czas u rodziców, którzy mieszkają 300m od nas, albo jeśli nie jeździ autem do pracy tylko autobusem, to spędza czas z kolegą na piwie w lesie i wraca po 3 godzinach. Obawiam się, że mąż może mieć również problem z alkoholem. Jeśli zwrócę mu na to uwagę, to twierdzi, że się czepiam i żebym nie marudziła, bo on musi sobie odpocząć skoro pracuje. Przez niego od paru miesięcy, czuję coraz większy problem z nerwami, byle co potrafi mnie zdenerwować. Mam problem żeby wyjść na spacer z dziećmi, czuję wtedy napad mdłości oraz stresu,ból brzucha, biegunki, chociaż nie mam powodu. Sytuacja z mężem również mi nie sprzyja, cały czas czuję stres, z którym sobie nie radzę. Czuję, że nie daję już rady. Często mam ochotę wyjść z domu i już nie wrócić. Proszę o poradę do jakiego lekarza najlepiej się udać, psychologa czy psychiatry?

Jak sobie poradzic z matka tyranem? zostałam Sama z matką, która przesadza z alkoholem już dłuższy czas i nie panuje nad emocjami. Za najmniejsza pierdołę jestem wyzywana od najgorszych niecenzuralnych określeń, tyle razy prosiłam ją aby poszła na terapie- według niej nie ma problemu, bo „ja jestem jedyną osobą pod ręką i musi miec się na kim wyżyć”. Co do alkoholu, mówi, ze to jest jej jedyna przyjemność z życia, gdy po miesiącach proszenia by przestała, chowa go przede mną i pije gdy nie widzę. Poznała faceta, który ją tylko w ten nałóg jeszcze bardziej ciągnie. Mam 20 lat, zdiagnozowana depresje i zero wsparcia, nie mam się do kogo przeprowadzić, a codziennie slysze słowa o mojej beznadziejności i o tym jaka to nie jestem, które wcale nie poprawiaja mojej sytuacji. Mimo to, czuje się odpowiedzialna za te kobietę, wiem ze jakbym miała się wyprowadzić to już w ogóle będzie Piła i Piła. Ona nawet nie spędza ze mną czasu i pasuje jej gdy jestem cały dzień zamknięta w pokoju. Robię wszystko o co mnie poprosi, jestem na każde jej zawołanie. Czuje sie trochę jakbym to ja była jej matką. Nie wiem co zrobić, nie ma z nią rozmowy, bo kończy się tylko zwyzywaniem, albo pustymi słowami, szukam pomocy gdzie się da, ale nic na nią nie działa, a ja już sama psychicznie nie daje rady.