mgr Eleonora Witucka- Sulima

Czy to są objawy depresji nerwicy? Od kilku miesięcy około 7 strasznie się wściekam z byle powodu dosłownie byle co mnie denerwuje reaguje okropnym krzykiem zdierajac gardło i zaciskając zęby dentysta powiedział że je zjadam.... Zauważyłam od pół roku również bóle mięśni karku szyi i łopatek nie wiem czy to coś ma wspólnego jestem strasznie nie ufna do ludzi gdziekolwiek bym nie była mam wrażenie że ludzie mnie obgadują i krytykują to jak wyglądam mam 27 lat a czuje się jak bym miała 16 pracuje od 6 lat jako niania czuje ze się wypalam bo nawet gdy pilnuje dzieci zdaza mi się denerwować ale opanowuje to bo kocham dzieciaki. Nurtuje mnie sprawa moich rodziców alkoholików zarówno matka jak i ojciec piją. Mieszkam z nimi ale w obecnej chwili przy mojej pracy przyjeżdżam do nich raz na 3 tyg i na samym wejściu nie mogę wytrzymać widząc matkę pijana.... Czuję że nie dam rady w życiu co będzie gdy oni umrą jak sobie poradzę mam wrażenie że jestem bezsilna nic nie umiem i do niczego się nie nadaje wieczorami czasem ogarnia mnie panika gdy myślę o śmierci co będzie gdy umrę.. Mam opory w nawiązaniu kontaktu z facetami czuje opory ze oni chcą tylko sexu... Już nie wiem co mam myśleć jestem jak dziecko we mgle chce wszystkich zadowolić ale też nie wiem czy jak coś robię to jest to dobrze zrobione... Może dać mi wskazówkę bo już sama siebie nie ogarniam czy ja jestem taka tępa czy co

Mam 15 lat. Moja wypowiedź może być trochę zawiła, iż piszę w nerwach, których za żadne skarby nie mogę uspokoić. Zacznijmy od tego, że moje dzieciństwo nie było kompletnie bezstresowe. Za mniejsze czy większe przewinienia było uderzenie pasem i tyle, nie było to najmilsze uczucie, ale do przyzwyczajenia. Ojciec nigdy nie był taki jak ci idealni ukazany w filmach, często nas obraża i dotkliwie krytykuje. Starałam się to przeboleć, ale czuję, że powoli wymiękam. Nie było sytuacji, że bił nas po alkoholu na szczęście. Boję się przy nim wykonać jakikolwiek ruch przed strachem, że zostanę skrytykowana i nazwana chełą, która potrafi tylko klikać na telefonie. Matka czasami zareaguje, bo często nie wytrzymuje i zaczynam płakać, ale sytuacja powtarza się za każdym razem- błędne koło. Jako przykład opiszę całkiem niedawną sytuację. Otóż miałam bzika na punkcie zamówień z aliexpress, zamówiłam tego na raz 30, wiem, że totalnie przesadziłam, Gdy przyszedł dzień, w którym przyszło na raz kilka przesyłek, ojciec się wkurzył i je schował. Jak wróciłam z liceum powiedział, że jestem jakaś nienormalna i skąd ja mam na to pieniądze, że przynosze mu wstyd- wyzwiska się nie kończyły. Uciekłam z płaczem do pokoju, niecierpię jak ktoś na mnie bezpośrednio krzyczy. Końcem końców matka wkroczyła do akcji i ojciec oddał bodajże 7 przesyłek i oznajmił, że wszystko co do mnie przyjdzie- trafia do kosza.
Mam także 4 rodzeństwa, dwóch starszych, dwóch młodszych. Ze starszymi brak problemów- brat w Kanadzie, siostra studiuje w innym mieście. Jednak młodzi doprowadzają mnie do szału. Tu cię któryś dotknie, drugi coś ci powie, żeby tylko cię zdenerwować. Staram się ignorować- ale się nie da. Nie wejdę do domu bez usłyszenia "siema grubasie (wspomnę, że ważę mniej od brata, który jest 5 lat młodszy)" albo "idź się umyć, bo śmierdzisz", odzywki nie mają żadnych podstaw i często są nieprawdziwe. Mimo, że to tylko krótkie teksty- są one codziennie. Mimo, że są nieprawdą po jakimś czasie zaczynam się tym zamartwiać.
Od jakiegoś już czasu odczuwam lęk, tak naprawdę sama nie wiem przed czym. Poprostu się boję. Czuję do tego ucisk jakby w sercu, a po dłuższym czasie strachu- ucisk w gardle. Ciężko mi z tym cokolwiek zrobić. Strach mam też uzasadniony, np. chętnie bym się napiła szklanki wody to nie pójdę, bo ojciec je w kuchni obiad. Oddech też mam nierówny. Jeśli wnosi to coś to mój wujek miał schizofrenie.
Mimo wszystko najbardziej się zaniepokoiłam sytuacją, gdy rodziców nie było na noc w domu i byłam sama z braćmi. Była 3 w nocy. Nie spałam, skończyłam oglądać film. Napastowała mnie okropna myśl, żeby wziąć leżący na parapecie nóż i zadźgać braci. Ta myśl nie dawała mi chwili spokoju, musiałam się gryźć, szczypać, żeby odwrócić uwagę od tego czynu. To było coś jakby część mnie mówiła "zabij ich, ulży ci", a druga "nie rób tego, to twoi bracia". Dzwoniłam na telefon zaufania, ale niefortunnie był do 2 w nocy. Finalnie pocięłam sobie udo, bo niestety nie mogłam wytrzymać. Było już kilka takich sytuacji, ale nie o takim natężeniu.

Muszę dodać, że jestem osobą, która nienawidzi rozmawiać o swoich uczuciach i naprawdę ciężko mi było o czymś powiedzieć mamie, która w dodatku dała mi radę, żebym się z tym przespała, co mnie zniechęciło do rozmawiania z nią o czymkolwiek w tej tematyce, co poskutkowało tym, że od tego razu nie miałam z nią ani razu rozmowy o moich uczuciach. Zaproponowałam rodzicom rodzinną terapię to nie, bo nie jest nam potrzebna. Spytałam matkę czy pójdzie ze mną do psychologa to nie, bo nie ma sensu. Nie wiem co robić i czuję, że wszystko wokół powoli mnie niszczy. Troszkę mi ulżyło, bo chociaż troszkę mogłam się wygadać. Cieplutko pozdrawiam <3