mgr Ilona Bednarz

Dzień dobry.
Mam 19 lat i od 1,5 roku jestem z chłopakiem w związku i mamy ogromny kryzys .
Zaczęło się od powrotu z wycieczki ,na wakacjach było wspaniale później mój facet się przeziębił więc wróciliśmy o jeden dzień szybciej .
Pojechałam do niego do domu na 7 dni ,on miał angine i zapalenie oskrzeli.Ciągle mówił ,że ja go męczę ,wypytuje o głupie rzeczy np "czy kochasz mnie? ,czy zalezy ci na mnie? ,jestem dla ciebie wazna?czemu nie poswięcisz mi troche czasu? czemu mnie olewasz? itp. Fakt wypytywałam go o to . Wróciłam do siebie bo sytuacja między nami była już nie fajna bo się kłóciliśmy ,odwiozł mnie do domu i cały jeden dzień się do mnie nie odzywał ponieważ chciał "odpocząć" od tego momentu bardzo mało ze sobą pisaliśmy gdzie kiedyś potrafiliśmy cały dzień. Między nami ciągle były spięcia i te same pytania z mojej strony,powiedział ,ze mu się nie chce pisać caly dzien na telefonie . Miesiąc temu mój chłopak poszedł do pracy , pracuję od 6.00-17.00 więc u nas było jeszcze gorzej ponieważ z rana pisał dzień dobry ,później troszkę popisaliśmy i on szedł spać . Widujemy się piątek,sobota,niedziela i w poniedziałek wracam do domu .Czuje się nie kochana i zaniedbana przez niego ponieważ gdy płacze jak się pokłócimy on mówi ,że mój płacz dawno go nie rusza. W tamtą sobotę pokłóciliśmy się ponieważ nie chciałam mu powiedzieć swojej "tajemnicy" stwierdził ,że ciągle coś przed nim ukrywam ,raz zdarzyło się ze wymskło mi się zdanie "nie dziw sie ze nic ci nie mowie jak taki jestes " pytal wiele razy o co chodzi ale ja mu nie powiedzialam obraził sie ,podeszlam do niego i mu powiedzialam ze rozni faceci do mnie pisali i nie chcialam go martwic i poza tym nie odbieral moich telefonow przeprosilam go za wszystko ale i tak mnie olał,chciałam sie do niego przytulić to mnie odtrącał . W niedziele rano zawiozł mnie do domu bo było między nami gorzej ,zapraszałam go do siebie na obiad ,ale nie chciał . Zostawił mnie zapłakaną i sobie pojechał ,nie odzywał się cały dzień dopiero wczoraj wieczorem. Zapytałam go czy facebook jest wazniejszy ode mnie a on "o jezus ja cie prosze cos jeszcze? sama siedzisz to siedz nic nie mowie a tobie pisze" Z jego strony jest starszna obojętność i chyba brak zainteresowania mną .Napisał ,że jakby chciał to by dawno odszedł,gdy pytałam czy mnie kocha czy mu zalezy on ciagle powtarzał to samo ,ze ja znam odpowiedzi na te pytania i on ma dosc powtarzania tysiac razyi ze mial dosc to sobie pojechal . Ja mu powiedziałam ,ze czuje sie nie kochana i czasami mysle ze kogos on ma a on na to ze nie wie czemu ja tak myslei ze ma on tylko dosc tego gadania ciagle o tym samym. Powiedziałam ,ze zostawił mnie samą zapłakana odpowiedzial ze wie i ze przeprasza za to ja do niego mowie zeby wiecej tak nie robil bo to przykre a on ze sie postara . Nie wiem co się dzieje z moim chłopakiem kiedyś był miły,zabawny,kochany pomagał mi ,dużo ze sobą pisaliśmy ,lubiliśmy sie ze soba widywac i spedzac czas ,duzo jezdzilismy na wycieczki ,on pisal mi listy , przynosil kwiaty . A nagle po tej wycieczce tak jakby mu wszystko przeszło :/ Nie jestem juz na pierwszym miejscu jak kiedys mam na mysli ze nie jestem tez wazna jak kiedys . Niby nie chce sie rostawac ale czemu zrobil sie taki chamski ? Dodam ,że kilka razy go uderzyłam przy kłotni . Co ja mam zrobić ,zeby wszystko sie ulozylo ? Dac mu czas? tylko ja ten czas juz daje od sierpnia i męczy mnie to ,a rozstac sie nie potarfie . Ze mną jest co raz gorzej ,ciagle chodze zestresowana ,zamyslona.smutna ,zaplakana bo nie wiem o co mu tak naprawde chodzi .Czemu z tak miłego faceta zrobił się wylewny i chamski człowiek ? Czy przez moje czepianie i te ciagle pytania mogl sie zmienic? Cały lipiec mielismy praktyki po 8 h to nawet w czasie praktyk ze soba pisalimy ,zartowalismy ,jestem naprawde załamana ,bo na niego nic juz nie działa :/ Przeprasza gdy to na nim wymusze :X

Witam. Mam 24 lata. W wieku 16 lat przeżyłam traumę, jakiej nie życzę żadnej kobiecie…Od tamtej pory z niczym sobie nie radzę i popadam w różne problemy. Na początku zaczęłam nadużywać alkoholu i narkotyków. Uzależniłam się od wódki i aktualnie nie piję. Z narkotykami nie było tak źle, już nic nie biorę. W między czasie nadużywałam jeszcze tabletek nasennych. Po epizodach z substancjami psychoaktywnymi otarłam się o anoreksję. Byłam już na pograniczu choroby, potrafiłam przez 2 tygodnie nic nie jeść, schudłam 20 kg. Aktualnie odżywiam się zdrowo. To były główne i najpoważniejsze problemy z jakimi się zmagałam od traumatycznego zajścia. Mogę jeszcze dodać że miałam stany depresyjne, samookaleczałam się, itp. Analizując swoją historię doszłam do wniosku, że źródłem moich wszystkich problemów jest ucieczka przed przeszłością. Dzisiaj minęło już 8 lat od ‘’tamtego dnia’’. Zastanawiam się czy po takim okresie pomoc specjalisty mi pomoże, czy już jest za późno, czy zmieni się coś na lepsze? Może najgorsze scenariusze już za mną i nie potrzebuję pomocy. Jeżeli jednak powinnam iść na konsultację, to do jakiego specjalisty powinnam się wybrać?