mgr Jadwiga Wojnicka

Witam,


Mam borderline, chodzę na terapię od półtora roku, dwa raz w tygodniu. Jestem kobietą, stosunkowo młodą i bardzo mi zależy jak chyba każdemu zdrowemu człowiekowi na zbudowaniu relacji miłosnej z drugą osobą. Do tej pory ponosiłam sromotne porażki i dlatego jestem na terapii między innymi. Zdolność do zbudowania satysfakcjonującej relacji z kimś kogo kocham i kto będzie to odwzajemniał jest dla mnie bardzo ważnym celem w terapii. Ostatnio, po 45 minutach popłakiwania nad faktem, że jestem sama, i że z moim byłym nie wyszło - terapeuta, co do którego mam i tak masę wątpliwości - no ale co też zrzucam na karb swojej percepcji póki co - będąc świadoma tego jakie mogę mieć opory, usłyszałam 'radę', że może lepiej żebym zdecydowała się na samotne życie. Sprecyzował po moim dopytywaniu. Nie miał na myśli ani okresu terapii, ani żadnego innego ograniczonego okresu czasu. Chodziło mu o to, że z racji na to, że tak ciężko przeżywam lęk przed porzuceniem, ''możliwe że nigdy nie uda mi się być w relacji''. Na moje - że przecież po to tu jestem, żeby się z tym uporać, zaserwował mi pomachiwanie ramionami - że On nie wie. Czyli kto ma wiedzieć? Idę na terapię i terapeuta chce mi odebrać - dla mnie sens życia, jedyną drogę szczęścia nadzieje? Sam przyznaje, że nie wie czy umie mi pomóc? Serio? Do tej pory nie wyrażał takich obaw ze swojej strony. Myślę, że albo on chce mnie spławić, bo ma mnie dość, albo to Ja powinnam się wynieść do kogoś kto będzie miał więcej zrozumienia. Nawet jeśli to była prowokacja, to nie rozumiem co miała na celu. Usłyszałam to na chwilę przed zakończeniem spotkania, na co się oburzyłam i agresywnie zaatakowałam jego małżeństwo i żonę - skoro mi nie daje prawa do szczęścia, uważa się za lepszego to oddam mu tym samym. I ze złością przez zęby wybełkotał, że jeśli jeszcze raz obrażę jego żonę, to zakończymy terapię. Czy takie praktyki są legalne?
Pozdrawiam.

Witam,
Od pięciu lat mam zdiagnozowane zaburzenia lękowe. Bardzo źle reaguje na leki. Po zarzuciu pierwszych SSRI (sertraliny, wenlaflaksyny) z samej nerwicy lekowej doszło sporo innych dolegliwości (poznałam co to myśli s, depresja, atak paniki, jadłowstręt, pieczenie ciała wenątrz i na zewnątrz-doraźne nie niwelowały skutków). Zmieniłam lekarza, który wprowadził mnie na paroksetynę przez równoległe przyjmowanie benzodiazepiny przez ok 4 miesiace, później została odstawiona i nie używałam nawet doraźnie. Mam za sobą psychoterapię 2 letnią (obecnie psychoterapeutka ma ciężką operację) Ułożyłam sobie życie, dokonałam wielu zmian, odstawiłam leki i 2,5 miesiaca po odstawieniu leków doszło do pojawienia się nagle ostrej depresji i lęków. Powrót do przyjmowanego leku spowodował efekt paradoksalny (zamiast pomagać szkodził- doszły stany depersonalizacji, obniżenia funkcji intelektualnych ). Wystraszona całą tą sytuacją i moją odpowiedzią na leczenie, mam nadzieje zająć się tym od strony psychologicznej. Szukam wiec terapeuty behawioralo poznawczego, który pracuję z osobami które źle reagują na leczenie farmakologiczne. Męczą mnie dziwne objawy, które nasilały się podczas wchodzenia na lek, i podczas schodzenia z niego. By odstawić paroksetynę trzeba było urzyć mostu z fluoksetyny,
Skończyłam studia, pracuje w fajnej firmie, mam wspaniały związek, dość duży wgląd w siebie, potrafię z łatwością komunikować się z terapeutą. Wszystko byloby dobrze, gdyby nie fakt że od marca strasznie cierpię. Dzięki odstawieniu paroksetyny stan jest dużo lepszy, ale wciąż daleki od tego który miałam zanim doszło do tych lekowych perypeti. Mam dużo żalu do lekarzy, gdyż nie wiedzą co robić, bagatelizują lub wręcz zaprzeczają temu, że niektórym leki szkodzą. Chcę rozpocząć współpracę z terapeutą, który doświadczył tego problemu w pracy ze swoimi pacjentami.
Sama nerwica nie wziełam się z nikąd. Miałam dysfukcyjny dom. Mama DDA, sama borykająca sie z nerwicą lekową i fobią społeczną (mam ją w umierkowanym stopniu), lęki o śmierć własną i rodziców pojawiały sie już w dzieciństwie, siostra również nerwica lekowa (dobrze reaguje na leki), moje problemy z poczuciem wartości, asertywnością i poczuciem winy (już ich nie odczuwałam, ale wróciły wraz z pogorszniem). W wieku 15 lat miałam bulimie- choć nie leczoną i nawet nie wiedziałam że to choroba. Prowadziłam autoterapię poprzez prowadzenie anonimowego bloga, który był oporą dla innych i moim procesem terapeutycznym. Włożyłam w proces zdrowienia bardzo, bardzo dużo pracy. Stąd teraz czuje sie bezbronna, jakbym wszystko poszło na marne, nawet nie wiem czy cokolwiek ma sens, skoro leki namieszały, przy czym jestem świadoma, że doświaczenia rodzinne, ciagły stres też mają tu znaczenie.
Jestem w kryzysie i chcę niego wyjść. Nie wiem jaką drogą, ale z pewnością leki w moim przypadku nie są rozwiązaniem.

Problemy, które szczególnie utrudniają mi życie:
>od marca tracę horyzont- coraz mniej mam w sobie wiary, że to się skończy (katastroficzna wizja), moje techniki relaksacji nie działają, zachowania behawioralne też słabiej
>bardzo silny lęk przed odrzuceniem- stworzyłam wspaniałą relację- ale dolegliwości powodują, że mam przeświadczenie że temu komuś będzie lepiej bezemnie
> usilnie staram się utrzymać na powierzchni- przez co większosć dnia myslę o tym- nie wiem co sie stało, a próba kontroli i zrozumienia tego powoduję jeszcze więszy lęk- dochodzą do mnie informację, z zagranicy, że niektórym syndrom odstawienny może ciągnąć się latami, że lekarze często mylą go z CHAD w każdym z trzech typów- (nawet rozmawialam o tym z poprzenią psycholog, która wykluczyła to)
> stany depresyjne- obecnie co ok 4 dni przychodzi silny spadek, (wcześniej bylo większe nasilenie- co drugi dzień)
> słabszy sen
> infekcje przewlekłe
**pecherza (wykryto nabłonek dyspastyczny) 6 antybiotyk w tym roku
** pierwszy raz w życiu cytologia w grupie 3a- też wykryto komórki dysplastyczne
> są dni że boli mnie dosłownie całe ciało-
> czasami są to silne palpitacje
> brak motywacji
> codziennie boję się że tracę wszystko- że będę musiała zrezygnować z pracy, że nigdy nie dojdę do siebie, że zostalam bezpowrotnie uszkodzona przez leki, że stracę zwiazek, że to składało się na mnie: pasje, zainteresowania, szczęście już nie wróci, że będę musiała wrócić do toksycznego domu lub co gorsze trafię do szpitala.
> jestem wyczerpana walką o siebie, ukrywaniem wszystkiego w pracy.
> morfologia, tarczyca, estadriol, prolaktyna w normie- czekam na wynik WB na boreliozę