mgr Paweł Filuś

Dzień dobry,
od 10 lat choruję na nerwicę natręctw, objawy obsesyjno-kompulsywne połączone z nerwicą lekową (stale powracające obawy). W ciągu kilku ostatnich miesięcy objawy znacznie się nasiliły, zaś ostatnie tygodnie należą do szczególnie trudnego czasu. Cały czas odczuwam nastrój depresyjny, płaczliwy, wieczne poczucie beznadziei, pustki, rozpaczy, bezsilności, strachu, winy, nic mnie nie cieszy, nie widzę żadnych perspektyw na to, że jeszcze coś dobrego spotka mnie w życiu. Ciągle powracam myślami do spraw, które zaraz wymienię, czas nadal płynie, a ja czuję coraz większą niechęć do życia, do wszystkiego. Napięcie emocjonalne przejawia się za pomocą dolegliwości somatycznych: cykliczny ból głowy, uczucie nudności, ogólne oderwanie od rzeczywistości ("jak w Matrixie"), choć staram się funkcjonować normalnie, naprzemienne uczucie gorąca, przenikliwego zimna, przeszywających dreszczy, brak apetytu, nie potrafię się uśmiechnąć. Cały mój nastrój opisałbym jako iście dekadenckie doświadczenie pełne irracjonalnego bólu, bezsensowności, strachu, wiecznego znużenia. Nie ma mowy o choćby chwilowym "wyluzowaniu się". Momentem, na który czekam z upragnieniem jest sen, ponieważ wtedy mam po prostu spokój, nic nie czuję, o niczym nie myślę. Pozostaję pod stałą opieką psychoterapeuty oraz lekarza psychiatry (na "uspokojenie" zażywam Anafranil w ramach leczenia farmakologicznego, jednak i to nie pomaga).
Przechodząc do przedmiotu poszczególnych obaw, przysłowiowego "nakręcania się", wymienić mogę takie sprawy jak:
1. Na pewno wydaje się to z pozoru śmieszne i irracjonalne, ale w ostatnich dniach przedmiotem moich natrętnych myśli jest budowa Ziemi jako planety, to, że jej powierzchnia jest skończona, na co wiadomo, nie mamy wpływu. Innym lękiem pozostaje kwestia domniemanej nieskończoności Wszechświata - pojawia się lęk przed tym, czy wszechświat jest faktycznie nieskończony - nie wiedzą tego nawet naukowcy, a pojawiające się teorie i hipotezy naukowe wykluczają się wzajemnie, kwestionują niektóre punkty widzenia tego zagadnienia astronomicznego. Najprościej rzecz ujmując - mam lęk przed tym, ze wszechświat jest skończony, a tak naprawdę istnieje opcja, że może być nieskończony - niewiedza staje się nadzieją kojącą mój irracjonalny lęk, ale uspokajam się myślą, że tak naprawdę nikt tego nie wie,
-lęk przed przyszłością: obserwujemy dokonujący się wszechobecnie postęp technologiczny, gdzie coraz większą rolę odgrywa automatyzacja, cyfryzacja i robotyzacja. Mając świadomość tego, że zmiany czasów nie unikniemy, mam straszne obawy związane z tym, w jaki sposób będzie wyglądała przyszłość za lat 20, 30... Czy będzie to świat robotów, maszyn i komputerów, gdzie człowiek jest wyręczany we wszystkim, a nowoczesna technologia przejmuje władzę nad każdym aspektem życia? Przeraża mnie taka wizja codzienności, panicznie się tego boję, mam nadzieję, że dane mi nie będzie uczestniczyć w takiej rzeczywistości - choć to dzieje się już na naszych oczach. Znam schematyczne powiedzonka: "nie sięgaj za daleko w przyszłość", ale po prostu taka perspektywa mnie dobija,
-kolejna kwestia to sprawa związana z przemijaniem, z lękiem przed upływem czasu. Mając 22 lata, nie mogę pogodzić się z tym, że możliwie kiedyś będę osobą starszą, schorowaną, wyglądającą bardzo niekorzystnie, którą będą poniewierały roboty. Nie chcę takiego życia, boję się tego. Nasuwa się pytanie: po co się kształcić, po co snuć plany o jakichś inwestycjach, skoro i tak wszystko przeminie? Po co?

Czuję się też cały czas samotny, odczuwam wielką pustkę życiową, moje serce jest zlodowaciałe, a pragnie ciepła. Nie jestem sam, mogę liczyć na pomoc rodziców, którzy służą bezinteresownym wsparciem, jednak brakuje mi kontaktu z osobami w swoim wieku, jakby to powiedzieć... brakuje przysłowiowej "drugiej połowy", poczucia pewnej intymności w relacji, bliskości. Ciągle powracają myśli z przeszłości o niekoniecznie kontaktach towarzyskich i to mnie blokuje.

Nie widzę żadnej nadziei, wszystko jest mdłe, bez sensu, szaro-białe. Teksty w stylu: "weź się w garść", "inni mają gorzej", "ciesz się z tego, co masz" nie pomagają, a wywołują jeszcze większą frustrację.
Nic mi się nie chce, bo po co?
Wydaje mi się, że moje ego jest za bardzo przesiąknięte Nietzscheańską oraz Schopenhauerowską wizją świata i człowieka. Co zrobić?
Pewne nadzieje pokładam w wyznawanej i praktykowanej wierze, gdyż jestem katolikiem.
Proszę o jakąkolwiek pomoc, poradę, co zrobić. Obecne życie to nie życie, ale codzienna wegetacja wypełniona lękiem, niepokojem, bezsensem istnienia. Tak dalej nie może być, zwyczajnie brakuje mi już sił, aby nawet się ubrać lub wstać z łóżka, nigdy chyba nie czułem się tak parszywie, okropnie, wstrętnie.

Mężczyzna, lat 22