prof. dr hab. n. med. Filip Rybakowski

Pan Doktor był drugim psychiatrą do jakiego trafiłam. Pierwszy zajął się leczeniem u mnie depresji i stanów lękowych, jednak czułam, że cały czas głębszy problem siedzi nietknięty i sceptycznie podchodzi się do zmian w leczeniu.
Za poleceniem trafiłam do Pana Doktora, który w moim odczuciu nie zbagatelizował niczego co przedstawiłam z mojej historii życia (w tym w dzieciństwie śmierć jednego z rodziców). Po 0,5 roku leczenia powiedziałabym, że jestem zaskoczona, jak bardzo wróciłam do sił.
Jest gotowy zarówno do słuchania pacjenta, jego uwag, czy sugestii, ale jeśli potrzeba, to również jego najbliższych. Zmienia leki jeśli nie widać poprawy i odpowiada na przedstawiane wątpliwości.

W odniesieniu do innych komentarzy, dotyczących braku empatii bym się nie zgodziła. Jest raczej mocno oszczędny w słowach, ale pozawerbalne komunikaty moim zdaniem pokazują, że nie jest obojętny wobec sytuacji pacjenta.

Efektywność leczenia i podejście do pacjenta określiła bym jako profesjonalne.

Wizyty u psychiatry nigdy nie są łatwe, ale dzięki opanowaniu i wyrozumiałości Pana Doktora miałam czas by oswoić się z sytuacją. Wywiad zawsze przeprowadzany jest dokładnie, leki zostały dobrane skutecznie, a wszystkie odpowiedzi na moje pytania są jasne i przekazywane spokojnie. Polecam szczególnie osobom czującym się niepewnie w takich sytuacjach.

Polecam pana profesora jest lekarzem Kompetentnym zawsze trzeba samemu być na wizycie żeby ocenić czy pomoże leczenie zaproponowane ja uważam że pan profesor zasługuje na dobrą opinię

Pan profesor jest moim lekarzem od 20lat, opiekuje się moją osobą od samego początku dolegliwości. Zawsze mogę liczyć na szybki kontakt. Wizyty przebiegają w przyjaznej i miłej atmosferze. Zawsze uzyskuje odpowiedź na nurtujące mnie pytania i wątpliwości. Polecam wszystkim tego lekarza.

Lekarz nie potrafi nawiązać kontaktu z pacjentem, nie wykazuje empatii. Bardziej zaangażowany w stworzenie notatki w laptopie niż rozmowę z pacjentem. Limit 20 minut na wizytę jest bardzo rygorystycznie przestrzegany, niezależnie od przebiegu konsultacji. Po kilku spotkaniach nie jest w stanie postawić diagnozy i zaproponować dalszych procedur leczenia. Odmawia wydania pisemnej opinii o pacjencie, co utrudnia leczenie u innych specjalistów. Stosuje ograniczony zestaw leków.
Podsumowując. Szkoda czasu i pieniędzy. Lepiej poszukać specjalisty z powołaniem i ludzką wrażliwością. Odradzam.

prof. dr hab. n. med. Filip Rybakowski

Szanowna/y IT
Od ponad 20 lat przyjmuję kilkudziesięciu pacjentów tygodniowo. Ogromna większość osób leczonych przeze mnie jest zadowolonych, jednak kilka razy zarzucano mi brak empatii. Najczęściej wówczas, gdy wskazuję pacjentowi, że jego zachowanie może mieć charakter demonstracyjny i manipulacyjny. W takich sytuacjach próbuję wyjaśnić pacjentowi inne, możliwe powody jego dolegliwości. Niestety, w niektórych przypadkach pacjent jest przekonany o własnej racji i w żadnym razie nie jest w stanie choćby rozważyć sugestii lekarskich. Co więcej, niekiedy pacjent reaguje agresją i próbą całkowitego zdyskredytowania wiedzy i kompetencji specjalisty. Przykładem tego jest dalsza część wypowiedzi IT. Zarzuty dotyczą niemal wszystkiego, m.in. używania laptopa, limitu 20 minut na konsultację, braku umiejętności postawienia diagnozy i zaproponowania leczenia, odmowy pisemnej opinii, a także ograniczonego zestawu leków. Dalej IT pisze o poszukiwaniu osoby z ludzką wrażliwością, sugerując u mnie brak ludzkich cech. Jednocześnie IT popada w sprzeczność mówiąc, że nie jestem w stanie „postawić diagnozy i zaproponować dalszych procedur leczenia” i jednocześnie „stosuje ograniczony zestaw leków” – jeśli nie jestem w stanie postawić diagnozy i zaproponować leczenia to jak mogę stosować ograniczony zestaw leków?
Podsumowując. Zapraszam do siebie wszystkich pacjentów chcących poprawić stan swojego zdrowia psychicznego. Uprzedzam jednak, że nie zawsze będę zgadzał się z diagnozą, którą pacjent sam sobie stawia, ani z leczeniem, o którym usłyszał od znajomego lub przeczytał w internecie. Lekarskie powołanie i ludzka wrażliwość mają niewiele wspólnego z uleganiem manipulacjom i realizowaniem wszystkich żądań pacjenta.

Przepisuje leki starej generacji. Przy umiarkowanej depresji przepisał mi jako jeden z leków xxx. Poszłam do innego psychiatry bo nie chciałam tego brac. Nie wiem jak u innych pacjentów, mi zostały przez Pana Rybakowskiego dobrane bardzo silne leki starej generacji.

Doktor powiedział, że nie warto ze mną rozmawiać. Rozmawiał z moimi rodzicami, na moje pytania odpowiadając krótko bez możliwości dogadania się. Byłam wypraszana z gabinetu, żeby rodzice mogli swoje wersje przedstawiać w dowolny sposób. Moi rodzice mieli cel taki, żeby udowodnić mi, że jestem chora. Lekarz się na to zgadzał i uważał za słuszne. W konsekwencji zostałam uznana za osobę chorą, tylko dlatego, że w zeszłym roku przez pewien czas byłam w stanie zbyt dużego stresu i nie spałam. Lekarz uznał, że powinnam brać leki jeszcze 2 lata, a potem pomyślimy czy można je odstawić. Nie biorę leków od roku i czuję się normalnie, jak 5/10 lat temu. Gdy brałam leki nie czułam normalnych emocji, żadne myśli do mnie nie przychodziły, czego nie da się wytrzymać.
3 lata temu zaczęłam być chora na depresję, półtora roku temu dostawałam leki na chorobę dwubiegunową, z nudów chcąc się zabić, przestałam brać i trafiliśmy do prof. Rybakowskiego. Jak wyżej wspomniano, stwierdził, że skoro już kiedyś brałam leki, to na pewno muszę dalej jakieś brać. Zostały mi przepisane stabilizatory nastroju.

Problem z depresja, samookaleczaniem, próbami samobójczymi... co na to Pan doktor- zwykłe "aha". Nie rozwinął tematu, nie porozmawiał... Jak dla mnie zero empatii, zero podejścia, zero chęci pomocy. Czas spotkania był zdecydowanie za krótki. Wniosek - weszło się z niewiedzą, co dalej i tak również się wyszło. Problem jest, a Pan doktor nawet nie spróbował pokierowacć gdzie indziej, gdzieś dalej, co robić w tej sytuacji. Nie polecam. Szkoda tracić czas i przede wszystkim pieniądze...

Zachęcona pozytywnymi opiniami przyjechałam z bardzo daleka na wizytę w sobotę, poczekalnia zapełniona, wizyta trwała ok 20 min. Czułam presję czasu podczas wywiadu, profesor utwierdził mnie w podejrzeniach - CHAD. Istotnym jest że pojawiłam się w gabinecie w epizodzie silnej depresji (kompletna rozsypka, czarnowidztwo, myśli samobójcze i brak perspektyw na lepsze jutro). Mimo obszernych wyjaśnień dotyczących konieczności brania leków do końca życia zlecił mi przyjmowanie jedynie stabilizatorów nastroju co w efekcie spowodowało dalsze męczarnie przez kilka kolejnych tygodni. Świadomość, że nikt nie jest w stanie mi pomóc finalnie skończyła się próbą samobójczą. Dopiero po całym zajściu trafiłam do lekarza który szybko reaguje na zmiany nastroju dostosowując odpowiednio farmakoterapie. Od razu też zachęcił do psychoterapii aby połączyć te 2 obszary co pozwala mi normalnie funkcjonować.
Nie ujmując przeogromnej wiedzy tego lekarza, myślałam że specjalizuje się w zaburzeniach dwubiegunowych u mnie niestety pozostał niesmak i zdecydowanie za duże oczekiwania w stosunku do udzielonej pomocy

prof. dr hab. n. med. Filip Rybakowski leczył mnie jakiś czas temu w swoim gabinecie w Warszawie dziś niestety już nie. Generalnie odbierałam go jako człowieka otwartego na problemy pacjenta niezwykle gorliwego i pracowitego człowieka. Czego zabrakło mi w wizytach u niego chyba tylko czasu. Profesor zadawał 3 pytania ale były one chyba najistotniejsze w procesie leczenia depresji i stanów lękowych które u mnie wystąpiły już od gimnazjum.Dziś leczy mnie kto inny jestem jednak umiarkowanie zadowolona z nowego lekarza . Prawda jest taka że nie każdy morze być takim profesorem.