mgr Jakub Cesarz

Dobry wieczór, Mam 16lat. Gdy byłem mały zmarł mój tata, popełnił samobójstwo, a mi zostało powiedziane, że zmarł na raka rozumiem to, ale... W wieku około 14 lat zaczęło się wszystko sypać tzn. Odciąłem się od ludzi, przestałem wychodzić z domu pojawiło się poczucie winy za śmierć taty, gdy dowiedziałem się, że nie zmarł jednak na raka. Odciąłem się od ludzi i przestałem wychodzić z domu bo nie miałem już siły wychodzić, najchętniej bym całe dnie przesypiał i nigdy się już nie obudził. W wieku 15 lat odkryłem, że jestem gejem. Załamałem się, przez jakiś czas nie wychodziłem z pokoju, wydaje mi się, że nie akceptuje tego, że jestem gejem. Dodatkowo nie sprzyja temu fakt, że gdy byłem młodszy to mama powtarzała mi żebym nie był gejem i widziałem z jakim obrzydzeniem patrzy, gdy w telewizji pojawi się jakiś wątek pary homoseksualnej (głównie męskiej). Gdy miałem 15 lat i byłem pewny, że jestem gejem oglądając serial telewizyjny pojawił się wątek homoseksualistów, mama powiedziała wtedy "Pedały" i patrzyła z obrzydzeniem, zrobiło mi się przykro, ale nie chciałem dać po sobie tego poznać - poszedłem do siebie do pokoju. Nikt nie wie o mojej orientacji i boję się, że nie zostałaby zaakceptowana i wydaje mi się, że sam jej nie akceptuje. Do 15 roku życia uczęszczałem do szkoły podstawowej, nigdy nie miałem problemów z nawiązywaniem kontaktów itp (W 7 i 8 klasie bardziej zamknąłem się w sobie, ale nie było to aż tak widoczne) Po zmianie na szkołę średnią przed rozpoczęcie roku szkolnego już odczuwałem coś dziwnego, nie chciałem tam iść i to nie ze względu, że po prostu nie lubię szkoły. Obecnie jestem w drugiej klasie, rzadko z kimkolwiek rozmawiam wolę trzymać się na dystans i nie zaprzyjaźniać. Przed wyjście do szkoły do teraz mam bóle głowy, jestem zestresowany i po prostu czuję się źle, że muszę tam chodzić ciężko mi jest rozmawiać z osobami których nie znam, nie wiem co robić z rękoma podczas rozmowy, nie umiem patrzeć w oczy nawet bliskim, nie wiem czemu. Po powrocie ze szkoły siedzę słucham muzyki albo śpię, a gdy pomyślę, że jutro znów muszę tam iść to mnie to dobija. W szkole nic złego się nie dzieje więc nie wiem z czego to wynika. Od ponad dwóch lat mam problemy z bezsennością, gdy jest czas wolny wole przestawić się na tryb nocny, aby nie widywać i nie rozmawiać z nikim. Mam myśli samobójce codziennie zastanawiam się czy nie było by lepiej dla wszystkich jakbym po prostu się zabił, ale chyba nie byłbym w stanie tego zrobić, ponieważ jest jeszcze kilka rzeczy które bym chciał w życiu zrobić chciałbym położyć się i już nigdy się nie obudzić. Nie wiem co jest ze mną nie tak, co może mi dolegać. Robiłem jakieś testy na depresję i za każdym razem wychodziło mi,że mam ciężką depresję, ale nie wiem na ile można ufać testom znalezionym w internecie. Co do orientacji to odczuwałem to tak na prawdę od zawsze tzn. nawet gdy byłem młodszy to faceci mnie interesowali, ale zawsze myślałem, że to minie albo to nic takiego. Chodzenie do szkoły jest nieznośne, potrafię spać po 8-14h być wyspanym, pójść na 2/3 lekcje wrócić i być totalnie wykończony, gdy tylko usłyszę, że nauczyciel wyczytuje moje imię strasznie się stresuje nawet przy głupim sprawdzaniu obecności. Przy lekcjach zdalnych nie było to odczuwalne prawie w ogóle chyba nie nadaje się do kontaktu z ludźmi. Próbowałem wybadać mamę co sądzi o depresji u nastolatków to stwierdziła, że nastolatkowie nie mają czym się martwić bo wszystko mają i zabijają się tylko psychopaci. Chciałbym porozmawiać z kimś bo nie chcę się tak czuć, ale nie chcę o tym mówić mamie, a wiem, że wymagana jest zgoda rodzica do rozmowy z psychologiem. Przez pewny czas ciąłem się na palcach, mój brat zauważył, że mam coś na ręce, ale powiedziałem, że coś sobie zrobiłem przez przypadek, mama to widziała, słyszała i nie odezwała się ani słowem, może ją po prostu nie obchodzę. Jeśli Państwo podejrzewają co może mi być proszę o odpowiedź. Dziękuje

Dzień dobry!
Tak właściwie nie wiem od czego zacząć. Nie chcę na razie iść do psychologa lub seksuologa bo nie mam jeszcze 18 lat i wolę w razie gdybym wtedy to zrobił pójść tam dopiero po skończeniu 18. Teraz mam 17 lat i raczej jestem gejem. Nie wiem jak do tego doszedłem, wydaje mi się że jakoś od zawsze to gdzieś wewnętrznie czułem. Nie było momentu a przynajmniej sobie nie przypominam żebym jakoś miał dzień w którym mówię sobie że jestem gejem. Nie wiem dlaczego nigdy się nad tym nie zastanowiłem po prostu nigdy nie interesowały mnie dziewczyny, kiedy słuchałem moich kolegów rówieśników od kiedy miałem jakieś 13 lat i oni komentowali dziewczyny albo mówili o dziewczynach (wiadomo hormony i cały czas o nich rozmawiali) a ja nigdy nie wtrącałem się do rozmów. Słuchałem ale jakoś nie czułem tego nie interesowało mnie to. Z czasem coraz bardziej zaczęli mnie interesować inni chłopcy. Było to coraz bardziej i bardziej ale ja nadal na prawdę nie wiem dlaczego jakoś mocniej się nad tym nie zastanawiałem i żyłem normalnie nie martwiąc się niczym jak gdyby normalnie. Nigdy nie myślałem w kategoriach związku z chłopakiem ale bardziej po prostu seksualnym i tyle (być może w mojej głowie nadal cały czas mówiłem sobie że będę miał żonę, dzieci i znów piszę że nie wiem dlaczego nigdy tego nie skontrowałem z tym co czuje. Jednak do tej pory nigdy nie byłem w żadnym związku i wydaje mi się że nigdy się nie zakochałem. Przełom nastąpił kilka miesięcy temu kiedy po raz pierwszy tak na prawdę przed sobą powiedziałem sobie że jestem gejem. Był to dla mnie bardzo duży szok i zły stan psychiczny. Jak powiedzieć o tym rodzinie i co ona pomyśli? Co z moimi dziećmi które chciałem i zoną. Ci z relacjami z ludźmi? Co z moją wiarą bo jestem katolikiem i jak to pogodzić? Wtedy też wiedziałem że seksualnie zupełnie nie pociągają mnie kobiety ale też nie wiedziałem czy mógłbym być z mężczyzną w związku. Wydawało mi się że raczej nie jeśli chodzi bardziej emocjonalnie niż fizycznie. Te wszystkie pytania pojawiły się tak nagle i przerastało mnie to. Znajomi i rodzina zaczęli zauważać że coś jest nie tak. W końcu nie wytrzymałem i powiedziałem mojej najlepszej przyjaciółce i tylko jej. Co prawda zniosła od początku to bardzo dobrze i mamy nadal super kontakt. Teraz co prawda jest już lepiej ale ja jednak nadal nie wiem kim jestem. I nadal mnie to gryzie. Chciałbym się zakochać i wiedzieć kim na prawdę jestem a nie być w takiej przestrzeni. A może cos jest ze mną nie tak i nie potrafię się zakochać? nie wiem. Z drugiej strony chyba mam problem z emocjami. Nie umiem powiedzieć np do rodziców że ich kocham, a w momencie gdy na przykład chwalą mnie za coś czuję się bardzo niekomfortowo. Może to ma jakiś związek z tym że nigdy się nie zakochałem? Z góry dziękuję za odpowiedź